Διαβάστε

Η προπόνηση το Σάββατο ήταν πολύ καλή, όμως δε βγήκε όπως την είχα σχεδιάσει: αρχίσαμε όπως το είχα στον νου μου, με τα κιχόν του τζόντο όμως κάπου στα μισά αρχίσαμε να ξεστρατίζουμε προς επικίνδυνες περιοχές. Αρχίσαμε να κοιτάζουμε μερικές από τις βασικές αρχές και ένας από τους νεότερους μαθητές του ντότζο με παρελθόν στο αϊκίντο και το κένπο έκανε μερικές καλές ερωτήσεις σχετικά με το μαάι και την πρόθεση και την προέλευση.

Για τους ασκούμενους στην τέχνη του Σαολίν Κουνγκ Φου, αλλά και για εκείνους που ασχολούνται με τις κινέζικες πολεμικές τέχνες, είναι πασίγνωστα τα στυλ μίμησης πέντε βασικών ζώων: της τίγρης, του γερανού, του φιδιού, του δράκου και της λεοπάρδαλης. Πολλοί γνωρίζουν και άλλες διαδεδομένες εικονογραφικές μορφές πυγμαχίας που ασκούνται στο Ναό Σαολίν, όπως η μαϊμού, ο μάντις κι ο αετός. Όμως λίγοι ξέρουν για τέσσερα σπάνια στυλ που υπάρχουν: την πάπια, το σκύλο, το σκορπιό και το βάτραχο.

Στο χώρο του αθλητισμού, έχουν καταγραφεί περιστατικά αθλητών που καταναλώνουν αλκοόλ γιατί θεωρούν ότι βελτιώνει την απόδοσή τους. Εικάζεται ότι το αλκοόλ μειώνει την ευαισθησία στον πόνο, αυξάνει την αυτοπεποίθηση ενώ ταυτόχρονα κατευνάζει το συναισθηματικό στρες και το τρέμουλο.

Όταν ένας άνθρωπος όπως ο δάσκαλος δύο κλασικών ιαπωνικών μαχητικών παραδόσεων, ειδικός ψυχολόγος σε θέματα αποκλιμάκωσης βίας, ερευνητής των ιαπωνικών πολεμικών τεχνών, συγγραφέας και γενικώς πολυπράγμων Έλις Άμντουρ, ο ίδιος από πολλές απόψεις “bigger than life”

Η απόφαση που λήφθηκε από την «Διεθνή Ολυμπιακή Επιτροπή» (Δ.Ο.Ε.), που αφορούσε την συμπερίληψη του καράτε στο ολυμπιακό πρόγραμμα του 2020 όπως ήταν φυσικό προκάλεσε ευφορία στους θιασώτες του σπορ καράτε.

Ένα γνωμικό αναφέρει ότι το ταλέντο στον αθλητισμό κτίζεται όταν ξεπεράσει όλα τα πιθανά λάθη. Αυτό στη γλώσσα των πολεμικών τεχνών μεταφράζεται σαν πείρα η οποία κερδίζεται σε βάθος χρόνου.

Οι κινέζικες μαχητικές τέχνες περιλαμβάνουν δεκάδες στυλ, το καθένα με τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά. Με την πρώτη ματιά η επιδεξιότητα του ασκούμενου ξεχωρίζει από το πόσο καλά χρησιμοποιεί τα χέρια του για να χτυπήσει και να αμυνθεί ή τα πόδια του προκειμένου να εκτελέσει λακτίσματα.

Από το στοκ των βασικών 20 ερωτήσεων (και ενίοτε ανυπόστατων “απόψεων”) των άσχετων με τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες, αυτή που έχει ίσως το περισσότερο νόημα είναι αυτή που σχετίζεται με την εθιμοτυπία που ακολουθείται στους χώρους εξάσκησης και που συνήθως γίνεται άμεσα εμφανής ακόμα και σε ανθρώπους που τους επισκέπτονται για πρώτη φορά “Γιατί υποκλίνεστε διαρκώς ο ένας στον άλλον;”

Ήταν η τελευταία προγραμματισμένη προπόνηση στο πρόσφατο ταξίδι μου στην Ιαπωνία και φτάνοντας στο ντότζο (τον χώρο εξάσκησης) που έχει ο δάσκαλός μου στον κήπο του, είδα ότι ήμουν μόνος. Άναψα λοιπόν το φως, σκούπισα το πάτωμα και βρήκα μερικές πετσέτες ώστε να σκουπίσω τα στρώματα πριν την προπόνηση.

Μετά από τη κυκλοφορία του βιβλίου “Στο Ντότζο” άλλο ένα έρχεται να προστεθεί στην ελληνική βιβλιογραφία. Ο λόγος για τη βιογραφία του Μοριχέϊ Ουεσίμπα “Αϊκίντο, το έργο μιας ζωής”. Τα ωραία σχόλια είναι περιττά.