Σούμο

Λίγα είναι τα μαχητικά αθλήματα που είναι τόσο διάσημα και ταυτόχρονα τόσο παρεξηγημένα στο δυτικό κόσμο όσο το σούμο, το εθνικό άθλημα της Ιαπωνίας και το κλασσικότερο σύστημα ζίου ζίτσου στην παράδοση της χώρας. Με τις ρίζες του να χάνονται στους τελετουργικούς χορούς και στις παραστάσεις των σιντοϊστικών τεμενών και με αναφορές στο αρχαίο κείμενο «Κοτζίκι», σύμφωνα με το οποίο δύο θεοί αποφάσισαν παλεύοντας σε ποιον ανήκουν τα νησιά που αποτελούν την Ιαπωνία, το σούμο είναι σήμερα μια από τις πιο αναγνωρίσιμες εικόνες της χώρας και ειδικά από τις εικόνες που γεφυρώνουν το παρελθόν με το παρόν της –για το τελευταίο ευθύνονται τα τελετουργικά του στοιχεία με πιο χαρακτηριστικά το μέγεθος των αθλητών που συμμετέχουν στην επαγγελματική (και πιο γνωστή) του εκδοχή, την κόμμωσή τους (που παραπέμπει στην κόμμωση των σαμουράι), οι εντυπωσιακές ενδυμασίες των διαιτητών (που επίσης παραπέμπουν στους σαμουράι και περιλαμβάνουν ένα μικρό σπαθί) και το πέταγμα αλατιού στο ρινγκ για λόγους εξαγνισμού.

Τεχνικά το σούμο είναι πολύ απλό: οι δύο αθλητές προσπαθούν να αναγκάσουν ο ένας τον άλλον είτε να βγει έξω από τον κύκλο διαμέτρου 4,5 μέτρων που ορίζει τον αγωνιστικό χώρο είτε να ακουμπήσει στο έδαφος με οποιοδήποτε σημείο του σώματός του πέρα από τις πατούσες∙ για να το πετύχουν αυτό έχουν στο οπλοστάσιό τους ογδόντα δύο τεχνικές αν και, όπως πολύ συχνά συμβαίνει με τα μαχητικά αθλήματα που κατάγονται από πολεμικές τέχνες, κάθε παλαιστής έχει τις τεχνικές που προτιμάει και που συνήθως χρησιμοποιεί στους αγώνες. Οι αγώνες δεν έχουν χρονικό όριο καθώς ο συνδυασμός της έντασης με τους πολύ απλούς κανόνες οδηγεί σε λήξη εντός μερικών δευτερολέπτων ή, στην καλύτερη περίπτωση λίγων λεπτών. Αποτέλεσμα της έντασης αυτής (αλλά και των διαστάσεών τους) είναι ότι οι αθλητές του σούμο τραυματίζονται πολύ συχνά και η καριέρα τους, παρότι μπορεί να γίνει εξαιρετικά προσοδοφόρα διαρκεί πολύ λίγο –όσοι την ολοκληρώνουν είτε δραστηριοποιούνται ως προπονητές ή ιδιοκτήτες «στάβλων» παλαιστών, είτε επιστρέφουν στις κανονικές τους διαστάσεις και ζουν μια φυσιολογική ζωή.

Εξοπλισμός: Ο βασικός εξοπλισμός του σούμο είναι η φαρδιά ζώνη «μαουάσι» (καθώς οι αθλητές παλεύουν γυμνοί, στην πραγματικότητα δε χρειάζεται τίποτα άλλο). Αντίθετα, στο επαγγελματικό σούμο, το οποίο ωστόσο δεν υπάρχει πουθενά εκτός Ιαπωνίας, οι αθλητές έχουν σωρεία ρούχων και αξεσουάρ, κυρίως για χρήση εκτός αγωνιστικού χώρου.