Πριν αρκετά χρόνια αποφάσισα υποκινούμενος από ένα φίλο και δάσκαλο πολεμικών τεχνών να παρακολουθήσω ένα μάθημα Αϊκίντο. Πήγα στη σχολή που εκείνη την εποχή υπήρχε και για καλή μου τύχη απείχε είκοσι λεπτά με το λεωφορείο (δεν είχα μεταφορικό μέσο) από το σπίτι μου. Παλαιότερη ενασχόληση μου με πολεμικές τέχνες με βοήθησε να διακρίνω την ομορφιά και την αποτελεσματικότητα της συγκεκριμένης τέχνης. Είναι λίγο να πω ότι εντυπωσιάστηκα.
Την επόμενη μέρα πήγα στο γυμναστήριο που δούλευα και τους έπεισα ότι το Αϊκίντο είναι η πολεμική τέχνη του μέλλοντος. Τους εξήγησα ότι οι εγγραφές θα αυξηθούν κατακόρυφα και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να καλέσουμε ένα εκπαιδευτή και να του δώσουμε μερικές ώρες. Ενδόμυχα αποσκοπούσα να γίνω μαθητής του εκπαιδευτή που θα έρθει, έτσι θα γλίτωνα την καθημερινή μετακίνηση από το σπίτι μου στη κεντρική σχολή. Ο ιδιοκτήτης του γυμναστηρίου μου έδωσε την άδεια να έρθω σε επαφή και να βρω έναν εκπαιδευτή. Τα αποτελέσματα της επαφής ήταν αποκαρδιωτικά. Ο Δάσκαλος μου εξήγησε ότι το Αϊκίντο βρίσκεται στις αρχές του και δεν έχει την πολυτέλεια να στέλνει δασκάλους σε διάφορες περιοχές.
“Τι μπορώ να κάνω έτσι ώστε να γίνουν μαθήματα στο γυμναστήριο που τους έπεισα να βάλουν Αϊκίντο;” Του είπα απογοητευμένος.
“Πες τους να περιμένουν μερικά χρόνια μέχρι να μάθεις εσύ” μου είπε ατάραχος.
Αυτό ακούστηκε τρελό, ειρωνικό ή πολύ συνειδητοποιημένο. Επεξεργάστηκα την τελευταία επιλογή και την άλλη μέρα έκανα την εγγραφή μου στη σχολή.
Ο πρώτος καιρός ήταν πολύ δύσκολος. Έπρεπε να χάσω τουλάχιστον είκοσι μυικά κιλά για να μπορώ να εκτελέσω τις κινήσεις του Αϊκίντο με ευκολία. Η ενασχόληση μου με τα γυμναστήρια από την προ- εφηβική ηλικία με έχει φορτώσει με τόσα κιλά που κάθε φορά που έστριβαν τα χέρια μου νόμιζα ότι κόπηκε κάποιος τένοντας. Κάποιες φορές συνέβαινε. Οι τραυματισμοί ήταν αμέτρητοι. Μυικός ιστός και λοιπά ανατομικά μόρια κατά καιρούς τραυματίστηκαν σοβαρά. Η πρώτη μου εξέταση στη τέχνη ήρθε σε ενάμιση χρόνο από τότε που ξεκίνησα. Κάθε φορά που ετοιμαζόμουν, ένας τραυματισμός ματαίωνε τις εξετάσεις μου. Βλέποντας τες να πλησιάζουν πίστευα ότι με αυτό το τρόπο βάζω ένα λιθαράκι για να πραγματοποιήσω το όνειρο μου. Αυτή τη φορά όμως όλα πήγαν καλά. Ωστόσο τρεις ημέρες πριν, χάνω τον πατέρα μου τελείως αναπάντεχα. Το οικογενειακό σοκ μεγάλο. Προσωπικά, σαν μεγαλύτερος αδελφός οφείλω να αναλάβω κάθε οικονομική υποχρέωση του πατέρα μου. Η λύπη μεγάλη και οι ευθύνες δεν μου άφησαν χρόνο για να νιώσω τον αποχωρισμό. Αποφάσισα όμως να δώσω εξετάσεις. Έβγαλα στα αποδυτήρια της σχολής το κοστούμι που φορούσα στη κηδεία, έβαλα το γκι και μπήκα στο Τατάμι , ξαναέβαλα το κοστούμι και γύρισα στη μητέρα μου. Μετά από αυτό το συμβάν αποφάσισα ότι δε σταματάω με τίποτα το Αϊκίντο. Τα χρόνια περνούσαν με τρομερές οικονομικές δυσκολίες. Δε μπορούσα να περιμένω για να βρω κάτι που να έχει σχέση με τις σπουδές μου. Έπρεπε να βιοπορίζομαι και να βοηθώ στο σπίτι.
Μετά από αρκετά χρόνια προπόνησης και με παρότρυνση του δασκάλου μου γίνομαι εκπαιδευτής στη σχολή που έφτιαξα με την μετέπειτα γυναίκα μου. Το πρωί σαν μαθητής Αϊκίντο μετά βιοποριστική εργασία και στο τέλος της ημέρας εκπαιδευτής. Στις άδειες της δουλειά μου γυρίζω στο εξωτερικό εξερευνώντας το Αϊκίντο. Εκεί γνωρίζω έναν άνθρωπο ο οποίος μου αποδεικνύει εμπράκτως ότι η τεχνική μου χρειάζεται διορθώσεις. Αποφασίζω να τον ακολουθήσω. Για τα επόμενα πέντε χρόνια φοράω άσπρη ζώνη και ξεκινάω να δίνω εξετάσεις από τις αρχάριες βαθμίδες μέχρι τη μαύρη ζώνη. Πρακτικά κατέκτησα μια ζώνη που ήδη είχα. Ποτέ όμως δεν ένιωσα έτσι. Το να προπονούμαι εξαντλητικά σε τεχνικές που μέχρι πριν λίγο καιρό νόμιζα ότι γνώριζα ήταν απογυμνωτική εμπειρία. Όταν ο δάσκαλος αυτός ήρθε στην Ελλάδα (έκανε μια προσπάθεια να ζήσει στην Κεφαλλονιά. Δυστυχώς το 2014 και μετά από εννέα χρόνια αναγκάστηκε να επιστρέψει στην Αγγλία) τον ακολουθούσα όσο συχνότερα μπορούσα. 8 έως 10 σαββατοκύριακα το χρόνο από δέκα ώρες κάθε μέρα συν μια εβδομάδα τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβριο. Πάντοτε εκεί σαν μαθητής αφήνοντας πίσω τις υποχρεώσεις που πίεζαν. Μοναδικός αρωγός η γυναίκα μου. Ποτέ δεν αμφέβαλε ότι κάνω το σωστό. Ούτε και όταν τρεις μέρες μετά τη γέννηση του πρώτου μου παιδιού ήμουν για μια εβδομάδα προπόνησης σε βουνά και ξεχασμένες αμμουδιές της Κεφαλλονιάς από τις 6 το πρωί μέχρι τις 6 το βράδυ.
Από την πρώτη μέρα που αποφάσισα να διώξω σωματικά κιλά έκανα τρέξιμο. Με τα χρόνια συνειδητοποίησα ότι έχει γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μου. Όσο βελτιωνόμουν στο Αϊκίντο τόσο και πιο μακριά μπορούσα να πάω και όσο μακρύτερα πήγαινα τόσο περισσότερη αυτοπεποίθηση είχα στο Αϊκίντο.
Οι δουλειές στα γυμναστήρια που είχα στο παρελθόν αντικαταστάθηκαν από δουλειά σε εστιατόριο. Πολύωρη, εξαντλητική και ψυχοφθόρα. Τα μοναδικά πράγματα που μπορούν να πάρουν από το μυαλό μου ότι είμαι τελειόφοιτος δυο σχολών και ζω σε μια χώρα όπου για να ζει η οικογένεια μου πρέπει να δουλεύω σε μια τόσο άσχετη με το αντικείμενο σπουδών μου δουλειά είναι το Αϊκίντο και το τρέξιμο.
Μια μέρα μετά από έναν ανεπίσημο μαραθώνιο τερματίζω με τα τελευταία χιλιόμετρα να πονάω αφόρητα στο ισχίο. Η επίσημη διάγνωση είναι κάταγμα κόπωσης στη κεφαλή του μηριαίου οστού.
Η πολύωρη ορθοστασία, το περπάτημα στη δουλειά σε συνδυασμό με τη καταπόνηση του μαραθωνίου έσπασαν το μηριαίο. Όσο περνούσαν οι μέρες η κατάσταση χειροτέρευε. Κάθε διάγνωση ήταν χειρότερη από την προηγούμενη. Επειδή δεν είχα σκοπό να σταματήσω την εργασία μου και το Αϊκίντο με ενημέρωσαν ότι υπήρχε σοβαρός κίνδυνος ανισοσκελίας. Κάποιοι μου είπαν ότι ίσως δε ξανατρέξω ποτέ. Δεν πίστεψα κανέναν, όχι γιατί δε γνωρίζουν αλλά γιατί δε με γνωρίζουν. Πριν από πολλά χρόνια είχα αποφασίσει ότι δε θα αφήσω τίποτα να με σταματήσει από το να μάθω Αϊκίντο. Άλλη μια στιγμή για να το αποδείξω στον εαυτό μου είχε έρθει. Για ενάμισι χρόνο κάθε βήμα που έκανα στο τατάμι προκαλούσε έντονο ως αφόρητο πόνο. Όταν ο πόνος μειώθηκε ξεκίνησα να τρέχω. Στην αρχή λίγο και αργά όπως πριν δεκαοχτώ χρόνια. Όσο περνούσε ο καιρός όλο και καλύτερα. Το Αϊκίντο μου επανέρχεται στα προηγούμενα επίπεδα κυρίως λόγω της εμπιστοσύνης που απέκτησα στα πόδια μου.
Η αγάπη μου για την τέχνη και τη διαρκή εξέλιξη της με στέλνει ένα μήνα στην Ιαπωνία. Οι ώρες προπόνησης σαν μαθητής είναι ασύλληπτες. Επιστρέφω στην χώρα με το πόνο να έχει επιστρέψει και αυτός. Ταυτόχρονα υπάρχουν τραυματισμοί που έχουν προκληθεί στη γύρω από την πάσχουσα περιοχή σε αντανακλαστικές συσπάσεις του σώματος για να αποφύγει την καταπόνηση του ισχίου. Όλα ξανά από την αρχή.
Τον επόμενο χρόνο ξαναπάω Ιαπωνία. Αυτή τη φορά παίρνω και μαθητές ή συμμαθητές μου μαζί. Επιστρέφω χωρίς κανένα πόνο και ηθικό ακμαίο. Αποφασίζω να ξαναρχίσω να τρέχω επιφυλακτικά. Μέσα σε λίγους μήνες ανακτώ την ταχύτητα και την αντοχή που είχα προ διετίας.
Είμαι πεπεισμένος ότι οι άνθρωποι που νοιάζονται για εσένα βοηθούν ενεργειακά να ανταπεξέρχεσαι στις δυσκολίες. Επίσης οι στόχοι που βάζουμε είναι πραγματοποιήσιμοι όσο εμείς θέλουμε. Σε λιγότερο από μια εβδομάδα θα πραγματοποιηθεί άλλος ένας στόχος. Άλλος ένας μαραθώνιος. Αν κάτι πάει στραβά δεν πειράζει. Θα προσπαθήσω την επόμενη χρονιά!
Nίκος Κορρές
Κερδίσατε 2 δωρεάν μαθήματα γνωριμίας στις συνεργαζόμενες σχολές του Πανελλήνιου Οδηγού Πολεμικών Τεχνών!
