Συνεντεύξεις

Το πιο σημαντικό στοιχείο στο Κραβ Μαγκά Μαλεχ είναι ότι η πιο φυσική και σύντομη κίνηση είναι η καλύτερη. Επειδή εάν δεν θα μπορούσα να σε μάθω τα πάντα, θα σε μάθαινα να χρησιμοποιείς το ένστικτο σου, την φυσική σου κίνηση, και αυτό θα λειτουργούσε πολύ καλά σε μια κατάσταση πίεσης

Περνώντας μέσα από το πανεπιστημιακό διδακτικό σύστημα, έμαθα πολλά για την Ιαπωνία και τον ιαπωνικό πολιτισμό. Ένα πράγμα που ανακάλυψα, που το έμαθα σταδιακά, είναι ότι οι Ιάπωνες έχουν μια πολύ συγκεκριμένη αντίληψη για την ιστορία.

Ο Πίτερ Γκόλντσμπερι είναι εκπαιδευτής Αϊκίντο 7ου νταν και πρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Αϊκίντο.

Όταν μπήκα στο γυμνάσιο, ένας σεμπάι μου, μια τάξη μεγαλύτερος, έκανε κέντο και μου είπε να γίνω κι εγώ μέλος –εκείνα τα χρόνια, όταν ο σεμπάι σού έλεγε κάτι, το έκανες! Μιλάμε τώρα για την εποχή αμέσως μετά τον πόλεμο, όταν υπήρχε η απαγόρευση για την εξάσκηση στο κέντο και τότε που με προσκάλεσε ο σεμπάι μου ήταν αμέσως μόλις έγινε η άρση της απαγόρευσης και μπορούσαμε ξανά να εξασκηθούμε

Το Tάι Τσι της οικογένειας Τσεν έχει 400 χρόνια ιστορίας, αναπτύχθηκε από τον Τσεν Γουαντινγκ (Chen Wanting) στο χωριό Τσεν-τζιανγκου, στην επαρχία της Χενάν στην Κίνα.

Έχω γυρίσει όλον τον κόσμο διδάσκοντας τα τελευταία 40 χρόνια και πρόσφατα είχα την ευκαιρία να επισκεφθώ κάποιες χώρες της ανατολικής Ευρώπης όπως η Βουλγαρία. Κάποιες από τις χώρες αυτές είχαν το μειονέκτημα να μην έχουν πρόσβαση σε επαγγελματική διδασκαλία στο αϊκίντο

Ξεκίνησα στο γυμνάσιο κάνοντας τζούντο –τότε ζούσα στο Χοκάιντο. Αργότερα, μετακόμισα στο Τόκιο και εκεί ξεκίνησα αϊκίντο.

Ο τρόπος που με ρωτάτε μοιάζει να υπαινίσσεται ότι αυτό είναι κάτι θετικό –προσωπικά δε νομίζω ότι είναι. Το κομβικό σημείο για τις κορίου είναι “Θα επιβιώσουν με τρόπο που θα τις κάνει άξιες λόγου;” Μια από τις πιο διάσημες κορίου έχει χιλιάδες μέλη:

Μπορεί να είμαι μεγαλόσωμος τώρα, όμως δεν ήμουν πάντα! Άρχισα να κάνω πολεμικές τέχνες όταν ήμουν 12 χρονών και όταν είπα στους γονείς μου ότι ήθελα να κάνω καράτε μου είπαν “Όχι, αυτά είναι δραστηριότητες κατώτερου επιπέδου.”

Με το νιντζούτσου ήρθα σε επαφή το 1981 στην Γερμανία, όπου είχα πάει λόγω σπουδών, παίρνοντας μέρος εντελώς τυχαία σε κάποιο σεμινάριο με τον Μοσέ Καστίλ, ο οποίος έκτοτε έγινε και ο δάσκαλός μου.