Η γροθιά του μεθυσμένου, τσούι τσουάν (zui quan 醉拳), είναι μια ιδιαίτερη κινέζικη μορφή εικονογραφικής πυγμαχίας, στην οποία ο ασκούμενος μιμείται τις ασταθείς κινήσεις ενός μεθυσμένου, για να παραπλανήσει και να εξουδετερώσει τον αντίπαλο, έχοντας στην πραγματικότητα πλήρη διαύγεια.
Ιστορικά εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της δυναστείας Τανγκ (618-907 μ.Χ.) Στοιχεία για την προέλευσή της εντοπίζονται στον ταοϊστικό μύθο των Οκτώ Αθανάτων και στην βουδιστική παράδοση σε ιστορίες του Ναού Σαολίν. Δεν είναι αυτόνομη πολεμική τέχνη, αλλά στυλ που διαφοροποιείται ανάλογα με τη σχολή κουνγκ φου στην οποία ανήκει: Γου Τανγκ, Σαολίν, Γου Σου, Χουνγκ Γκαρ και Τσόι Λι Φουτ.
Στο Σαολίν Κουνγκ Φου, το στυλ του μεθυσμένου απαιτεί μεγάλη ευλυγισία και ακροβατική δεξιότητα. Οι κινήσεις έχουν μια ροή που ξεφεύγει από τη λογική της σύνδεσης των στάσεων σε σειρά. Το κέντρο βάρους του σώματος εναλλάσσεται όπως και η κατεύθυνση του βηματισμού που εμφανίζεται ασταθής, για να μπερδέψει, να αποφύγει και να παρασύρει τον επιτιθέμενο σε παγίδα, κρύβοντας έτσι μεγάλη σταθερότητα και ισορροπία. Περιλαμβάνονται πολλές κυλίσεις και πτώσεις. Δε χρησιμοποιούνται γροθιές, το χέρι σε σχηματισμό σαν να κρατάει μια μικρή κούπα, χτυπάει με το πίσω μέρος της μισόκλειστης παλάμης και τα δάχτυλα σε ευαίσθητα σημεία, οπότε χρειάζονται δυνατά δάχτυλα και καλή γνώση σημείων πίεσης. Το βλέμμα μοιάζει κι αυτό κενό, όπως του μεθυσμένου, ενώ στην πραγματικότητα είναι ιδιαίτερα προσεχτικό, για να εκτελεστουν με ακρίβεια και συγχρονισμό οι προσποιήσεις και οι αιφνιδιαστικές, ταχύτατες τεχνικές.
Εκτός από τα σύνολα πυγμαχίας, γνωστές είναι και οι ένοπλες μορφές του: το κοντάρι, τσούι κουίν (zui gun 醉棍) και το ξίφος του μεθυσμένου, τσούι τζιάν (zui jian 醉剑). Επίσης σπανιότερα χρησιμοποιούνται το πλατύ σπαθί, η λόγχη και η βεντάλια.
Το στυλ του μεθυσμένου είναι μοναδικό, αισθητικά όμορφο, χωρίς αυτό να μειώνει την αποτελεσματικότητά του, αλλά από τα δυσκολότερα που υπάρχουν στην εκμάθηση.
Ευγενία Αναστασοπούλου
