Διαβάστε

Έγραφα την προηγούμενη φορά για κάποιους γνωστούς μου από τον κόσμο των πολεμικών τεχνών και του βουδισμού Ζεν και για τον τρόπο που (δεν) αντιμετώπιζαν την κατάσταση της επιδημίας.

Οι ιστορικές αφηγήσεις γύρω από τις ιαπωνικές μαχητικές παραδόσεις συχνά περιγράφουν διάφορες μορφές μονομαχίας και άλλες “αναμετρήσεις με αντίπαλο”. Όσο πιο πίσω πάει κανείς στην ιστορία, τόσο πιο εντυπωσιακές ακούγονται οι μονομαχίες αυτές όμως θα πρέπει κανείς να τις αντιμετωπίζει με κάποια επιφύλαξη,

Οι ταινίες πολεμικών τεχνών πλέον αποτελούν ένα ολόκληρο κινηματογραφικό είδος, έχουν τους δικούς τους δημοφιλείς αστέρες που έχουν χτίσει το μύθο τους και αποτελούν ένα είδος ταινιών με φανατικούς οπαδούς παγκοσμίως

Ένα ενδιαφέρον κομμάτι των πολεμικών τεχνών σίγουρα αποτελεί η εκμάθηση κάποιου παραδοσιακού όπλου. Κοντάρια κάθε είδους μικρά ή μεγάλα, ξίφη, σπαθιά και μαχαίρια κάθε μεγέθους, βρίσκουμε στις διάφορες παραδόσεις των πολεμικών τεχνών στην ιστορία κάθε πολιτισμού που πέρασε από τη γη.

Ασυναίσθητα, όλοι μας έχουμε αφουγκραστεί την αντίληψη που θεωρεί πως η πολεμική τέχνη μας βοηθάει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και προάγει την ηθική και τη σωστή συμπεριφορά.

Υπάρχουν πολύ λίγα κορίου μπουτζούτσου που χρονολογούνται στην περίοδο Σενγκόκου (Εμφυλίων Πολέμων ΣτΜ,1467-1600) και παρά τους ισχυρισμούς για το αντίθετο, κανένα δεν είναι άθικτο.

“Κοίτα τι μου έστειλε ο σενσέι” μου είπε σχεδόν με απόγνωση ο φίλος μου ο Α. “Ήθελα να φτιάξω ένα αρχείο με τις σκέψεις του και σαν παρακαταθήκη για το μέλλον μια και έχει περάσει τα ενενήντα και για να το έχουν οι δικοί μου μαθητές που είναι, κατά μία έννοια, τα εγγόνια του και του έστειλα είκοσι ερωτήσεις –και δες τι μου απάντησε!

Είναι ένα μείζον και επίκαιρο θέμα των πολεμικών τεχνών, το οποίο έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους εκτός του χώρου αυτού, να βρίσκουν αφορμές για να τις κατηγορούν και να τις χαρακτηρίζουν ως και επικίνδυνες

Ξαναδιαβάζοντας το κείμενο “Το μέγεθος δεν έχει πάντα σημασία”, που έγραψα προ καιρού, είδα ξανά μια φράση που συμπυκνώνει έναν από τους διαρκέστερους εσωτερικούς προβληματισμούς μου –και όχι μόνο τους δικούς μου αν και οι περισσότεροι τους επικεντρώνουν σε διαφορετικό σημείο.

Στη διάσημη κινέζικη ταινία « Ο ‘Ήρωας » (2002), στην σκηνή της μάχης ανάμεσα στους υπέροχους ηθοποιούς Τζετ Λι και Ντόνι Γεν, η οποία μάλιστα συνοδεύεται από μελωδίες παραδοσιακού οργάνου, ακούγεται σε ελεύθερη μετάφραση η φράση