Κιούντο

Η ιαπωνική τοξοβολία κιούντο είναι αρκετά γνωστή και εκτός Ιαπωνίας, ακόμα και σε χώρες που δε διδάσκεται –όπως η Ελλάδα- κυρίως στους κύκλους των τοξοτών της δυτικής τοξοβολίας. Και οφείλει τη «φήμη» της αυτή αφενός στο γερμανό φιλόσοφο Έουγκεν Χέριγκελ και στο βιβλίο του «Το Ζεν και η Τέχνη της Τοξοβολίας» (το οποίο, παρόλα αυτά ελάχιστη σχέση έχει με το Ζεν!) και αφετέρου στη συγκέντρωση των ιαπώνων τοξοτών την οποία αρκετοί δυτικοί τοξότες θα ήθελαν να περιλαμβάνουν στην άσκησή τους∙ σε αρκετά μέρη του κόσμου, τοξότες της «ολυμπιακής τοξοβολίας» έχουν παρακολουθήσει μαθήματα κιούντο ακριβώς προκειμένου να ενισχύσουν την απόδοσή τους στο άθλημά τους αν και στην Ιαπωνία τα δύο αθλήματα διδάσκονται ξεχωριστά. Στην περίπτωση μάλιστα του κιούντο, πρόκειται για μια πολύ δημοφιλή ενασχόληση για όλες τις ηλικίες και με μια έμφαση στις έφηβες κοπέλες και στις ηλικιωμένες γυναίκες.

Αν και υπάρχουν αρκετές παραδοσιακές σχολές τοξοβολίας (κάποιες μάλιστα και έφιππες, αν και τότε δε λέγονται «κιούντο»), η βασική γραμμή που διδάσκεται σε όλη την Ιαπωνία και σε αρκετές χώρες του κόσμου είναι αυτή της Παν-Ιαπωνικής Ομοσπονδίας Κιούντο η οποία χρησιμοποιεί ένα έκκεντρο τόξο μήκους δύο μέτρων, συνήθως κατασκευασμένο από μπαμπού, δύο βέλη ανά βολή για δύο βολές και στόχους διαμέτρου τριανταπέντε εκατοστών τοποθετημένων σε απόσταση εικοσιοκτώ μέτρων –τα μεγέθη αυτά μπορεί να ποικίλλουν αναλόγως της διοργάνωσης. Καθώς, ωστόσο, πρόκειται για ένα συνδυασμό πολεμικής τέχνης και μαχητικού αθλήματος, η συμμετοχή στους αγώνες δεν είναι υποχρεωτική ενώ –αναλόγως της σχολής/παράδοσης- μπορεί να θεωρείται δευτερεύουσας σημασίας ακόμα και η ευστοχία∙ σε ορισμένες σχολές η όσο το δυνατόν τελειότερη εκτέλεση της διαδικασίας βολής (ενός αρκετά περίπλοκου «κάτα» με πολλά βήματα), έχει προτεραιότητα έναντι της ευθυβολίας και της επιτυχίας στο στόχο.

Εξοπλισμός: Το κιούντο έχει αρκετές απαιτήσεις σε εξοπλισμό, γεγονός που μπορεί να δημιουργήσει δυσκολίες στους εκτός Ιαπωνίας ασκούμενους. Ενδυματολογικά οι τοξότες χρησιμοποιούν ένα λευκό κοντομάνικο σακάκι και το συνήθως μαύρο φαρδύ παντελόνι-κιλότα ιππασίας (χακάμα) που βλέπει κανείς συχνά στις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες, ενώ ως ελάχιστος εξοπλισμός θεωρείται ένα τόξο, δύο βέλη και ένα δερμάτινο γάντι για το χέρι που τεντώνει τη χορδή –από εκεί και ύστερα, ωστόσο, οι περισσότεροι τοξότες χρησιμοποιούν και μια σειρά από προαιρετικά αξεσουάρ όπως φαρέτρες, θήκες μεταφοράς, εφεδρικές χορδές κ.α.