Διαβάστε

Στην ιστορία των παραδοσιακών πολεμικών τεχνοτροπιών οι ένοπλες μορφές μάχης συμβάδιζαν πάντοτε με τις άοπλες. Ένοπλες και άοπλες μορφές μάχης αποτελούσαν ένα αλληλοσυμπληρούμενο σύστημα όπως δε λέγεται χαρακτηριστικά «σαν ένα κάρο με δύο ρόδες». Ιστορικά το καράτε και το Kobudo έχουν την ίδια αφετηρία. Αυτή χρονολογείται από το έτος 1609 μ.Χ. όταν η πατριά των SATSUMA κατέλαβε το σύμπλεγμα των νήσων RYU KYU, που επικράτησε να λέγεται Okinawa παίρνοντας το όνομα από το μεγαλύτερο σε μέγεθος νησί.

Κύριε Κέυβαν θα ήθελα να μας πείτε πού και πώς ξεκινήσατε καράτε
Ξεκίνησα στην Περσία το 1968. Ο δάσκαλός μου, ο Ουμάν Κορντμαϊνί (όχι ιδιαίτερα γνωστός) ήταν καφέ ζώνη και δίδασκε στο πανεπιστήμιο· τότε, η καφέ ζώνη ήταν πολύ σημαντική και ο συγκεκριμένος δάσκαλος ήταν πάρα πολύ καλός.

Ας ξεκινήσουμε από την αρχή: θα θέλατε να μας πείτε ορισμένα πράγματα σχετικά με την καποέιρα και την ιστορία της;
Η καποέιρα είναι μια βραζιλιάνικη πολεμική τέχνη που δημιουργήθηκε από αφρικανούς σκλάβους που δούλευαν στις φυτείες· προκειμένου να μπορέσουν να αποδράσουν, οι άνθρωποι αυτοί χρειάζονταν κάτι που να τους βοηθήσει να δυναμώσουν το σώμα τους και να διαμορφώσουν μια σωστή αντίληψη στον νου τους και έτσι εξελίχθηκε η καποέιρα

Είναι δύσκολο να εμπλακεί κανείς με τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες –ή, εδώ που τα λέμε, με οποιαδήποτε διάσταση του ιαπωνικού πολιτισμού- και να μη διασταυρωθεί με μια έννοια που μοιάζει να είναι πανταχού παρούσα, να διέπει και να χαρακτηρίζει κάθε όψη των τεχνών αυτών

Στο τέλος του προηγούμενου κειμένου (περί «άι»/ 合) έγραφα ότι σύμφωνα με αυτά που έχω αντιληφθεί τόσο από θεωρητικής άποψης, όσο και από πρακτικής, ο όρος «αϊκί» (合気), όπως προϋπήρχε του Ουεσίμπα Μοριχέι, «σήμαινε τη δυνατότητα να εντοπίζει κανείς τη διάθεση/πρόθεση του αντιπάλου του και να την επηρεάζει προς όφελός του» –τεχνικά κάτι τέτοιο μπορεί να πραγματωθεί με διάφορους τρόπους και πράγματι...

Έγραφα στο προηγούμενο άρθρο περί «αϊκί» ότι τα ιδεογράμματα «合» και «気» τα οποία είναι αυτά που χρησιμοποιούνται στην ονομασία της τέχνης αϊκίντο και της έννοιας αϊκί, είθισται να αποδίδονται μαζί ως «αρμονία».

Ξεκίνησα το 1977 στον Πειραιά με τον Γιάννη το Χαριτίδη, στο Οκινάουα Καράτε. Το 1982 πήρα μαύρη ζώνη και έμεινα στην Αθήνα ως το 1986.

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τις πολεμικές τέχνες από το 1978. Έναυσμα ήταν η επιρροή μου από τις ταινίες του Μπρους Λι. Αρχικά ασχολήθηκα με το Τζιτ Κουν Ντο, Σίτο Ρίου Καράτε και Σότοκαν Καράτε, συστήματα στα οποία έχω πιστοποίηση να διδάξω. Πολύ γρήγορα όμως με κατέκτησε το Γουίνγκ Τσουν, το οποίο και διδάσκω έχοντας το 10ο level από τον grandmaster William Cheung, μαθητή του θρυλικού Ip Man.

Ανεξάρτητα από ό,τι πιστεύει κανείς για το αϊκίντο, υπάρχει ένα σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούν: πρόκειται για την ιαπωνική πολεμική τέχνη με το πλουσιότερο θεωρητικό υπόβαθρο, για την τέχνη η οποία ανταποκρίνεται πλήρως στην ιδέα που έχουν πολλοί για τη διττή διάσταση των πολεμικών τεχνών (τεχνική και φιλοσοφία). Και παρότι πρόκειται για μια πολύ νέα, για τα δεδομένα της ιαπωνικής παράδοσης, πολεμική τέχνη (ο ιδρυτής της πέθανε μόλις το 1969 και αρκετοί μαθητές του ζουν ακόμα), οι συζητήσεις γύρω από το «φιλοσοφικό» της πλαίσιο φέρνουν στον νου ακαδημαϊκές συζητήσεις που συνήθως ταιριάζουν περισσότερο σε πράγματα του απώτερου παρελθόντος.

Άρχισα τις πολεμικές τέχνες το 1972 –μια εποχή που και εγώ, όπως και όλοι, αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε επηρεασμένοι από τον κινηματογράφο και ειδικά από τον Μπρους Λι. Στην πόλη που ζούσα, στην Καβάλα υπήρχε το γυμναστήριο του αγαπημένου μου δασκάλου, γείτονα και αργότερα φίλου και κουμπάρου, του Σίμου Ζαχόπουλου ενός από τους πρωτοπόρους των πολεμικών τεχνών, και έτσι άρχισα να ασχολούμαι με το Οκινάουα Καράτε.