Διαβάστε

Θεωρείται από τις πολύ «βαθιές» έννοιες των πολεμικών τεχνών∙ σε πολλά ντότζο δεν ακούγεται ποτέ ενώ σε κάποια άλλα αναφέρεται μόνο σε τάξεις πολύ προχωρημένων και ανεβασμένο στο βάθρο της «απόλυτης αξίας» ή του «κορυφαίου επιπέδου» το οποίο προσδοκούν να φτάσουν όλοι οι ασκούμενοι ανεξαρτήτως πολεμικής τέχνης.

H Ιαπωνία υπήρξε μια χώρα με μεγάλη παράδοση στα όπλα και–ηθελημένα- αποκομμένη από άλλα κράτη άργησε αρκετά να υιοθετήσει τη χρήση των τουφεκιών που μοιραία παραγκώνισε τα παραδοσιακά όπλα που μέχρι τότε κυριαρχούσαν στις μάχες και τις μονομαχίες

Κάποιες επιπλέον πληροφορίες που κατάφερα να συλλέξω από το διαδίκτυο για τον Hiroshi Orito Sensei για τον οποίον μίλησα στο πρώτο μέρος του άρθρου μου είναι οι εξής: «Ο κ. Hiroshi Orito (4ο DAN) ίδρυσε το 1959 το «New York Karate Club» το 1962

Πολύ συχνά διαβάζω σε διάφορα άρθρα σχετικά με τις πολεμικές τέχνες, για τον ευγενή και ανώτερο σκοπό του κώδικα τιμής που εκπροσωπούν όλες. Όλες, παλιότερες και σύγχρονες έχουν σαν βάση την οικοδόμηση ενός υγιούς χαρακτήρα πέρα από την οικοδόμηση της ικανότητας για αυτοάμυνα.

Οι Ιάπωνες πολεμιστές, γνωστοί ως σαμουράι, δεν έχουν σταματήσει να εμπνεύουν τη φαντασία του πλήθους όσων ασκούν πολεμικές τέχνες σε όλο τον κόσμο. Η κουλτoύρα τους, οι πολεμικές τους τεχνικές και ο τρόπος σκέψης τους εξακολουθούν να παρουσιάζονται ως το παράδειγμα προς μίμηση προκειμένου να επιτευχθεί

Σεμινάριο μπορεί να οριστεί σαν μια συγκέντρωση ανθρώπων που ασχολούνται με την ίδια πολεμική τέχνη, παρουσία ενός προσκεκλημένου δασκάλου ο οποίος κατευθύνει το μάθημα. Οι συμμετέχοντες ακολουθούν σαν μαθητές τις εντολές του προσκεκλημένου και κάνουν ακριβώς ότι δείξει ο δάσκαλος.

Όπως ο Τζίγκορο Κάνο του τζούντο, ο Ουεσίμπα Μοριχέι του αϊκίντο και ο Φουνακόσι Γκιτσίν του καράτε, υπήρξε κι αυτός τέκνο της πολυτάραχης περιόδου Μέιτζι (1868-1912), της εποχής που σήμανε το τέλος της φεουδαρχίας, της κατάργησης του τετραπλής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας (και άρα το τέλος της τάξης των σαμουράι)

κ.Γουάιτ θα ήθελα να ξεκινήσουμε ρωτώντας σας αν είχατε ασχοληθεί με άλλες πολεμικές τέχνες πριν ξεκινήσετε αϊκίντο. Ξεκίνησα με το τζούντο –έκανα από περίπου πέντε χρονών.

Στα σχεδόν τριάντα χρόνια που ασχολούμαι με τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες πρέπει να είναι ίσως η πιο συνηθισμένη κριτική: τα κάτα είναι ανεπαρκής τρόπος εκπαίδευσης καθώς είναι αδύνατο να συμπυκνώσει κανείς τη χαοτική πραγματικότητα μιας συμπλοκής σε μερικές δεκάδες σενάρια∙ ακόμα και αν καταφέρει να το πετύχει,

Στα σπινθηροβόλα μάτια του μπορούσες να διακρίνεις τη δίψα για μάθηση. Φύλλο λευκό, άγραφο, έτοιμο να απορροφήσει κάθε σταγόνα μελάνης που αποτυπώνεται στο χαρτί, είτε ως τεκμηριωμένος γραπτός λόγος, είτε σαν «μουντζούρα».