Διαβάστε

Άρχισα να ασκούμαι το 1974, ξεκίνησα με καράτε και μετά συνέχισα με κέντο και ιάιντο στα οποία ασκούμαι ακόμα.

Η εξάσκηση τεχνικών μάχης ξεκινά πολύ νωρίς για τον πολεμιστή. Πρώτα από όλα ξεκινά με την ενδελεχή μελέτη των πραγματειών περί στρατιωτικής στρατηγικής και κατασκοπείας, γνωστές συλλογικά ως μπουγκέι σιτσίσο. Αυτές οι πραγματείες, επτά στον αριθμό, περιέχουν

Η εμπιστοσύνη είναι υπέροχο πράγμα και η πραγματική εμπιστοσύνη είναι κάτι που κερδίζεται με τον καιρό. Στις πολεμικές τέχνες, η εμπιστοσύνη είναι κάτι απολύτως αναγκαίο καθώς αυτό που κάνουμε στο ντότζο δεν μπορεί να συμβεί χωρίς αυτήν: ασκούμαστε σε επικίνδυνες τεχνικές

Ήταν από τα πιο συγκινητικά θεάματα που μπορεί να δει κανείς: οι παλαιστές του σούμο, οι άνθρωποι που θεωρούνται (και που κάθε δυο μήνες αποδεικνύουν στα πρωταθλήματα ότι πράγματι είναι) οι πιο σκληροί αθλητές της Ιαπωνίας, η ενσάρκωση για τους Iάπωνες του πνεύματος των πολεμικών τεχνών

Σε ηλικία 13 ετών, όταν κατοικούσα ακόμα στο Tangshan, άρχισα να εξασκώ το shaolinquan ως μέλος μιας μεγάλης ομάδας. Ήμουν ενθουσιασμένος. Παρακολουθούσα τους πιο προχωρημένους μαθητές με μεγάλη ευχαρίστηση, αν και η εκμάθηση δεν ήταν ακόμη τέλεια. Έτσι γεννήθηκε μέσα μου το πάθος για το Wushu .

Πριν ξεκινήσω τούτο το άρθρο, θα ήθελα να καταθέσω κάτι: προβληματίστηκα αρκετά, για το αν χωρά ένα κείμενο για τις νέιτζια στον Πανελλήνιο Οδηγό Πολεμικών Τεχνών, γιατί στη χώρα μας, οι πολεμικές τέχνες είναι σε ένα πρώιμο στάδιο, φοβούμαι, σε σχέση με την Ευρώπη,

Η παρακίνηση είναι ένα θέμα αθλητικής ψυχολογίας όπου στις μη αγωνιστικές πολεμικές τέχνες δε συναντάται συχνά. Από μόνο του αποτελεί ειδικότητα σε αθλητικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, έτσι η προσπάθεια που γίνεται σε αυτό το άρθρο είναι γενική και έχει σκοπό την παρουσίαση και όχι την ανάλυση του θέματος.

Θεωρείται από τις πολύ «βαθιές» έννοιες των πολεμικών τεχνών∙ σε πολλά ντότζο δεν ακούγεται ποτέ ενώ σε κάποια άλλα αναφέρεται μόνο σε τάξεις πολύ προχωρημένων και ανεβασμένο στο βάθρο της «απόλυτης αξίας» ή του «κορυφαίου επιπέδου» το οποίο προσδοκούν να φτάσουν όλοι οι ασκούμενοι ανεξαρτήτως πολεμικής τέχνης.

H Ιαπωνία υπήρξε μια χώρα με μεγάλη παράδοση στα όπλα και–ηθελημένα- αποκομμένη από άλλα κράτη άργησε αρκετά να υιοθετήσει τη χρήση των τουφεκιών που μοιραία παραγκώνισε τα παραδοσιακά όπλα που μέχρι τότε κυριαρχούσαν στις μάχες και τις μονομαχίες

Κάποιες επιπλέον πληροφορίες που κατάφερα να συλλέξω από το διαδίκτυο για τον Hiroshi Orito Sensei για τον οποίον μίλησα στο πρώτο μέρος του άρθρου μου είναι οι εξής: «Ο κ. Hiroshi Orito (4ο DAN) ίδρυσε το 1959 το «New York Karate Club» το 1962