Διαβάστε

Σε ηλικία 13 ετών, όταν κατοικούσα ακόμα στο Tangshan, άρχισα να εξασκώ το shaolinquan ως μέλος μιας μεγάλης ομάδας. Ήμουν ενθουσιασμένος. Παρακολουθούσα τους πιο προχωρημένους μαθητές με μεγάλη ευχαρίστηση, αν και η εκμάθηση δεν ήταν ακόμη τέλεια. Έτσι γεννήθηκε μέσα μου το πάθος για το Wushu .

Πριν ξεκινήσω τούτο το άρθρο, θα ήθελα να καταθέσω κάτι: προβληματίστηκα αρκετά, για το αν χωρά ένα κείμενο για τις νέιτζια στον Πανελλήνιο Οδηγό Πολεμικών Τεχνών, γιατί στη χώρα μας, οι πολεμικές τέχνες είναι σε ένα πρώιμο στάδιο, φοβούμαι, σε σχέση με την Ευρώπη,

Η παρακίνηση είναι ένα θέμα αθλητικής ψυχολογίας όπου στις μη αγωνιστικές πολεμικές τέχνες δε συναντάται συχνά. Από μόνο του αποτελεί ειδικότητα σε αθλητικά πανεπιστήμια του εξωτερικού, έτσι η προσπάθεια που γίνεται σε αυτό το άρθρο είναι γενική και έχει σκοπό την παρουσίαση και όχι την ανάλυση του θέματος.

Θεωρείται από τις πολύ «βαθιές» έννοιες των πολεμικών τεχνών∙ σε πολλά ντότζο δεν ακούγεται ποτέ ενώ σε κάποια άλλα αναφέρεται μόνο σε τάξεις πολύ προχωρημένων και ανεβασμένο στο βάθρο της «απόλυτης αξίας» ή του «κορυφαίου επιπέδου» το οποίο προσδοκούν να φτάσουν όλοι οι ασκούμενοι ανεξαρτήτως πολεμικής τέχνης.

H Ιαπωνία υπήρξε μια χώρα με μεγάλη παράδοση στα όπλα και–ηθελημένα- αποκομμένη από άλλα κράτη άργησε αρκετά να υιοθετήσει τη χρήση των τουφεκιών που μοιραία παραγκώνισε τα παραδοσιακά όπλα που μέχρι τότε κυριαρχούσαν στις μάχες και τις μονομαχίες

Κάποιες επιπλέον πληροφορίες που κατάφερα να συλλέξω από το διαδίκτυο για τον Hiroshi Orito Sensei για τον οποίον μίλησα στο πρώτο μέρος του άρθρου μου είναι οι εξής: «Ο κ. Hiroshi Orito (4ο DAN) ίδρυσε το 1959 το «New York Karate Club» το 1962

Πολύ συχνά διαβάζω σε διάφορα άρθρα σχετικά με τις πολεμικές τέχνες, για τον ευγενή και ανώτερο σκοπό του κώδικα τιμής που εκπροσωπούν όλες. Όλες, παλιότερες και σύγχρονες έχουν σαν βάση την οικοδόμηση ενός υγιούς χαρακτήρα πέρα από την οικοδόμηση της ικανότητας για αυτοάμυνα.

Οι Ιάπωνες πολεμιστές, γνωστοί ως σαμουράι, δεν έχουν σταματήσει να εμπνεύουν τη φαντασία του πλήθους όσων ασκούν πολεμικές τέχνες σε όλο τον κόσμο. Η κουλτoύρα τους, οι πολεμικές τους τεχνικές και ο τρόπος σκέψης τους εξακολουθούν να παρουσιάζονται ως το παράδειγμα προς μίμηση προκειμένου να επιτευχθεί

Σεμινάριο μπορεί να οριστεί σαν μια συγκέντρωση ανθρώπων που ασχολούνται με την ίδια πολεμική τέχνη, παρουσία ενός προσκεκλημένου δασκάλου ο οποίος κατευθύνει το μάθημα. Οι συμμετέχοντες ακολουθούν σαν μαθητές τις εντολές του προσκεκλημένου και κάνουν ακριβώς ότι δείξει ο δάσκαλος.

Όπως ο Τζίγκορο Κάνο του τζούντο, ο Ουεσίμπα Μοριχέι του αϊκίντο και ο Φουνακόσι Γκιτσίν του καράτε, υπήρξε κι αυτός τέκνο της πολυτάραχης περιόδου Μέιτζι (1868-1912), της εποχής που σήμανε το τέλος της φεουδαρχίας, της κατάργησης του τετραπλής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας (και άρα το τέλος της τάξης των σαμουράι)