Διαβάστε

Το 1984 με δάσκαλο τότε τον κ. Ιατράκη, ξεκίνησα να εξασκούμαι στο χανγκ γκαρ κουνγκ φου. Στο διάστημα αυτό γνώρισα τον Άλαν Μπίτφιλντ ο οποίος εκείνη την εποχή εξασκούσε τάι τσι τσουάν στο Ηράκλειο και έτσι αποφάσισα παράλληλα με το χανγκ γκαρ, να κάνω και μαθήματα τάι τσι τσουάν. Μετά από τέσσερα χρόνια ένιωσα ότι είχε έρθει η ώρα να αποφασίσω με ποια πολεμική τέχνη θα ήθελα να συνεχίσω να ασχολούμαι στη ζωή μου και διάλεξα το τάι τσι, απόφαση για την οποία ακόμα και τώρα που μιλάμε δεν έχω μετανιώσει.

Ένα από τα συνηθέστερα ερωτήματα που τίθενται αργά ή γρήγορα σε κάθε συζήτηση περί πολεμικών τεχνών (είτε πραγματική συζήτηση στο ντότζο, είτε εικονική σε κάποιο φόρουμ στο Ίντερνετ) είναι αν και κατά πόσον η συγκεκριμένη τέχνη είναι «αποτελεσματική».

Η πρώτη μου επαφή με το αϊκίντο ήταν το 1966, όταν σε ηλικία 10 χρονών είδα στην τηλεόραση έναν δάσκαλο πολεμικών τεχνών να το παρουσιάζει· αμέσως εντυπωσιάστηκα και αποφάσισα ότι αυτό ήταν κάτι που ήθελα να κάνω. Επειδή δεν υπήρχαν σχολές αϊκίντο στην πόλη μου, άρχισα να προπονούμαι στο τζούντο, όμως μετά από λίγα χρόνια ήρθε ένας δάσκαλος και έκανε επίδειξη αϊκίντο στο ντότζο μας και μόλις τον είδα, αποφάσισα να φύγω από το τζούντο και να αρχίσω μαθήματα.

Αν στραφούμε στα λόγια του ιδρυτή του, Μοριχέι Ουεσίμπα, είναι καλύτερα να πούμε ότι το αϊκίντο είναι ένα «μπούντο». Και παρόλο που η λέξη «μπούντο» μπορεί να μεταφραστεί και ως «ο δρόμος του πολεμιστή», ο ιδρυτής του αϊκίντο, της απέδιδε άλλο νόημα καθώς την αντιλαμβανόταν με την αρχαία της σημασία η οποία, με τη χρήση των ιδεογραμμάτων «μπου» και «ντο» σήμαινε «ο δρόμος της εγκατάλειψης ή της κατάθεσης της λόγχης».

Έγραφα στο προηγούμενο κείμενο για το καράτε ότι οι ιάπωνες το αντίκρισαν για πρώτη φορά το 1922, όταν ένας δάσκαλος σχολείου από την Οκινάουα, ο Φουνακόσι Γκιτσίν (1868-1957) αποφάσισε να κάνει το παράτολμο διάβημα να το μεταφέρει στο Τόκιο από την πατρίδα του (και του ίδιου, και του καράτε) την Οκινάουα.

Αν ασχοληθεί κανείς με τα ιαπωνικά θεωρητικά κείμενα των πολεμικών τεχνών θα συναντήσει μια σειρά από έννοιες οι οποίες είθισται να αποκαλούνται συλλήβδην «ο κώδικας των σαμουράι» ή, αν αυτός που μιλάει αρέσκεται να χρησιμοποιεί βαρύγδουπους ιαπωνικούς όρους, «μπουσίντο»

Η αλαζονεία και η έλλειψη ταπεινότητας στις πολεμικές τέχνες είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα που οδηγούν αργά η γρήγορα στην πτώση και στην λήθη.

Καθημερινώς πολλοί από εμάς μιλάμε και ρωτάμε για το Ninjutsu και το πιθανό βαθύτερο νόημα του. Ας εξετάσουμε λοιπόν αυτό το ερώτημα και την έννοια του πιο σοβαρά. Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε ότι όταν μιλάμε για Ninjutsu μιλάμε ουσιαστικά για Budo Taijutsu αλλά ο όρος Ninjutsu χρησιμοποιείται τις περισσότερες φορές και σε περισσότερες περιπτώσεις. Ας πάρουμε λοιπόν αυτόν τον όρο για να δούμε τελικά περί τίνος μιλάμε.

Οι περισσότεροι από εμάς θα έχουν αναρωτηθεί πάνω σ' αυτό το θέμα, είτε μέσα από κάποια συζήτηση είτε μόνο με την σκέψη τους. Οποιοσδήποτε παίρνει μέρος σε μία προπόνηση πολεμικής τέχνης, θα έρθει, αργά ή γρήγορα, σε επαφή με το ερώτημα "γιατί εξασκώ αυτή την τέχνη;" Ο μαθητής που τώρα μόλις εισέρχεται στο λαβύρινθο της τέχνης, θα αναρωτηθεί πολύ περισσότερες φορές από ότι ένας πεπειραμένος στον τομέα αυτό

Η περίπτωση του κουνγκ φου Χανγκ Γκαρ είναι ενδιαφέρουσα, ακόμα και για έναν σκληροπυρηνικό «ιαπωνόφιλο» όπως ο γράφων. Και αυτό, επειδή το συγκεκριμένο στιλ κατάφερε να γίνει διάσημο σε όλον τον κόσμο, χωρίς την εξωτερική βοήθεια της βιομηχανίας ψυχαγωγίας (όπως π.χ. το Ουΐνγκ Τσουν), χωρίς την υποστήριξη του κινεζικού κράτους (όπως π.χ. το σύγχρονο Γουσού) και χωρίς να ξεστρατίσει από τον μαχητικό του χαρακτήρα (όπως π.χ. το τάι τσι τσουάν).