Διαβάστε

Ξεκίνησα πριν από 30 χρόνια, όταν ήμουν 8 χρονών επειδή έβλεπα ταινίες πολεμικών τεχνών –τις ταινίες του Μπρους Λι κ.λπ.- και όπως όλα τα παιδιά έπαιζα ποδόσφαιρο στο δρόμο και πού και πού τσακωνόμουν.

Παρόλα τα στερεότυπα τα οποία δημιούργησε, η ταινία του 1984 «The Karate Kid» υπήρξε αρκετά ακριβής σε ορισμένα σημεία –πάντα λαμβάνοντας υπόψη την καλλιτεχνική άδεια που επιτρέπει την υπερβολή. Ένα από τα σημεία αυτά ήταν η ατμόσφαιρα που επικρατούσε στη σχολή των «κακών», την «Cobra Kai»

Είναι αδιαμφισβήτητο ότι οι πολεμικές τέχνες αλλάζουν τη ζωή μας. Από τη πρώτη μέρα ενασχόλησης κατανοούμε ότι η αποτελεσματική εφαρμογή της απαιτεί σωματικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά τα οποία είτε εμφανίζονται με το πέρασμα των ετών, είτε διαμορφώνονται.

Κατ’ αρχάς κανείς δεν ξέρει τι είναι το νιντζούτσου –υπάρχουν απλώς κάποιες μελέτες που έχουν γίνει σε ιστορικά κείμενα τα οποία αναφέρονται σε συγκεκριμένες περιόδους της ιαπωνικής ιστορίας όμως από εκεί και πέρα καθένας έχει τον δικό του ορισμό για το τι είναι νιντζούτσου.

Στα τέλη της δεκαετίας του 70' η τηλεοπτική σειρά με τον Ντέιβιντ Καραντάιν (David Carradine), "Κουνγκ Φου", που προβλήθηκε σε Αμερική και Ευρώπη έμελλε να διαμορφώσει στην καρδιά και στο μυαλό πολλών ανθρώπων το "ιδανικό" του μοναχού Σαολίν.

Στα Shorin Kata του Itosu η μετακίνηση από τη μία τεχνική στην άλλη γίνεται πολύ σύντομα. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα οι τεχνικές να είναι τροφοδοτημένες από ορμή, έτσι ώστε το σώμα να έχει ροπή προς τον αντίπαλο τη στιγμή της πρόσκρουσης και το χτύπημα να είναι πολύ δυνατό.

Η αναπνοή είναι η κύρια μέθοδος για τον έλεγχο της ισορροπίας και της ροής της ενέργειας στο ανθρώπινο σύστημα, αλλά μόνο όταν είμαστε πλήρως συνειδητοί της αναπνοής μας και την εκπαιδεύουμε ώστε να ρυθμίζει την ενέργεια.

Στο συγκεκριμένο άρθρο θέλω να διαφοροποιηθώ λιγάκι από την κλασική αθλητική ψυχολογία και να αναφερθώ σε ένα κομμάτι της, αυτό της συμβουλευτικής.. Η αθλητική ψυχολογία είναι ένας τομέας που άρχισε να αναπτύσσεται ταχύτατα στον επαγγελματικό αθλητισμό και πρωταθλητισμό.

Πρόσφατα έτυχε να γίνω μάρτυρας μιας απροσδόκητης, τουλάχιστον για τα δεδομένα των περισσότερων ανθρώπων, συζήτησης στο Facebook: σε ένα κλειστό –πλην όχι ιδιαίτερα αυστηρά κλειστό- γκρουπ με θέμα τις κλασσικές πολεμικές τέχνες της Ιαπωνίας, αυτές που συνήθως αποκαλούμε «κορίου»

Εδώ και χρόνια έχω παραβρεθεί σε αρκετές συζητήσεις σχετικές με τη χρησιμότητα των συμπλοκών στα αποκαλούμενα κλουβιά, τις μάλλον αρνητικές αντιδράσεις που προκαλούν σε όσους θέλουν να ασχοληθούν με τις πολεμικές τέχνες και -απ’ ότι διαπιστώνω- αποτελούν μάλλον δυσφήμηση παρά διαφήμιση για τις πολεμικές τέχνες, εν γένει.