Διαβάστε

Στο συγκεκριμένο άρθρο θέλω να διαφοροποιηθώ λιγάκι από την κλασική αθλητική ψυχολογία και να αναφερθώ σε ένα κομμάτι της, αυτό της συμβουλευτικής.. Η αθλητική ψυχολογία είναι ένας τομέας που άρχισε να αναπτύσσεται ταχύτατα στον επαγγελματικό αθλητισμό και πρωταθλητισμό.

Πρόσφατα έτυχε να γίνω μάρτυρας μιας απροσδόκητης, τουλάχιστον για τα δεδομένα των περισσότερων ανθρώπων, συζήτησης στο Facebook: σε ένα κλειστό –πλην όχι ιδιαίτερα αυστηρά κλειστό- γκρουπ με θέμα τις κλασσικές πολεμικές τέχνες της Ιαπωνίας, αυτές που συνήθως αποκαλούμε «κορίου»

Εδώ και χρόνια έχω παραβρεθεί σε αρκετές συζητήσεις σχετικές με τη χρησιμότητα των συμπλοκών στα αποκαλούμενα κλουβιά, τις μάλλον αρνητικές αντιδράσεις που προκαλούν σε όσους θέλουν να ασχοληθούν με τις πολεμικές τέχνες και -απ’ ότι διαπιστώνω- αποτελούν μάλλον δυσφήμηση παρά διαφήμιση για τις πολεμικές τέχνες, εν γένει.

Όλο και συχνότερα βλέπουμε παιδιά να ξεκινούν πολεμικές τέχνες στις μέρες μας. Σε πολλούς παιδικούς σταθμούς οι πολεμικές τέχνες έχουν μπει σαν μάθημα επιλογής, με πολύ μεγάλη ανταπόκριση.

Βρισκόμαστε στις αρχές του 1900 στην πόλη Τιάν Τζιν, μερικές δεκαετίες μετά τους πολέμους του οπίου1 και λίγα χρόνια μετά την αποτυχημένη εξέγερση των Μπόξερς ενάντια στις ξένες δυνάμεις - Βρετανούς, Γάλλους, Αμερικάνους, Ρώσους και Ιάπωνες.

Στο προηγούμενο άρθρο μου στον πανελλήνιο οδηγό πολεμικών τεχνών έγραφα για τον δάσκαλο Matsumura το κεντρικό πρόσωπο της ανάπτυξης των πολεμικών τεχνών στα μέσα του 1800. Ήταν αυτός που καθιέρωσε για τις ανάγκες της δουλειάς του το σκληρό γραμμικό καράτε.

Όπως ίσως γνωρίζουν κάποιοι, τα τελευταία δύο χρόνια διατηρώ μια στήλη περί Ιαπωνίας γενικότερα στο σάιτ του Ελληνοϊαπωνικού Κέντρου, το Greecejpan.com Η στήλη έχει τίτλο «Γράμματα από έναν αιωρούμενο κόσμο» και άπτεται διαφόρων θεμάτων που σχετίζονται με τον παλιό και τον σύγχρονο ιαπωνικό πολιτισμό

Το κομμάτι της ηθικής είναι αναπόσπαστο μέρος στη ζωή του ανθρώπου και στις όποιες ενασχολήσεις του. Η ηθική, αρχίζει να απασχολεί τον άνθρωπο, καθώς οδεύει προς την ενηλικίωση και καλείται, βαθμιαία, να έρθει αντιμέτωπος με διλήμματα που ως τότε δεν είχε συναντήσει και δεν τον είχαν ποτέ απασχολήσει.

Πολλές και διάφορες αντιδράσεις εισέπραξα μετά τη δημοσίευση τον περασμένο μήνα του κειμένου «Το τατάμι είναι πάντα πιο πράσινο στο Τόκιο» στο οποίο υποστήριζα ότι οι έλληνες ασκούμενοι στο αϊκίντο (και πιθανότατα και σε άλλες πολεμικές τέχνες) δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από τους ασκούμενους στην Ιαπωνία∙ ίσως όχι απροσδόκητα,