Διαβάστε

Όταν εισερχόμαστε στο ντότζο αφήνουμε τα παπούτσια μας με τις μύτες να κοιτάζουν προς την έξοδο. Αυτή η χειρονομία δείχνει ότι μαζί με τα παπούτσια μας αφήνουμε εκτός και το εγώ, τα προβλήματα και τους θριάμβους μας. Αφήνουμε εκτός το ποιοι είμαστε, και το ποιοι «νομίζουμε» ότι είμαστε. Κακές προθέσεις και αρνητικό πνεύμα όλα δείχνουν προς την έξοδο του ντότζο.

Φέτος(2015) κλείνω 20 χρόνια από τότε που έλαβα το 7ο νταν από το Αϊκικάι του Τόκιο, κατόπιν αιτήματος του δασκάλου μου, του Μίτσιο Χικιτσούτσι. Φυσικά χάρηκα πάρα πολύ, ωστόσο την ίδια στιγμή αυτό επιφέρει μια βαριά ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι στον δάσκαλό μου που με εμπιστεύτηκε.

Τελειώνοντας την ιστορία του τρεξίματος (Μέρος πρώτο) ξέρω ότι κέντρισα τη προσοχή σας αλλά δε σας έπεισα να ξεκινήσετε. Οι περισσότεροι έχετε ξεκινήσει στο παρελθόν αλλά σταματήσατε δικαιολογώντας τον εαυτό σας ότι διακόψατε.

Όσοι ασχολούνται με τις παραδοσιακές μαχητικές τέχνες λίγο πολύ συμφωνούν πως τα βασικά οφέλη της ενασχόλησής μας με αυτές μπορούν να μπουν κάτω από δυο μεγάλα κεφάλαια: την απόκτηση μαχητικής ικανότητας και τη βελτίωση της υγείας.

Σε απόσταση 20 λεπτών με τα πόδια από το σπίτι μου βρίσκονται 31 ναοί βουδισμού ζεν: οι 11 είναι διαφόρων παρακλαδιών της σέχτας Ρινζάι-σου και οι υπόλοιποι 20 είναι της σέχτας Σότο-σου με την οποία και προσωπικά συνδέομαι. Από τους 31 αυτούς ναούς, κανένας (το επαναλαμβάνω για έμφαση: κανένας) δεν έχει καθημερινά προγράμματα της άσκησης ζαζέν

Στο «Legacies of the Sword» (μια μελέτη της Κάσιμα-Σινρίου γραμμένη με τον Σέκι Χουμιτάκε) υποστηρίζετε ότι πολλές παραδοσιακές ιαπωνικές πολεμικές τέχνες χρησιμοποιούν τη γλώσσα του βουδισμού, του Σίντο, του κομφουκιανισμού (και του νέο-κομφουκιανισμού) και του ταοϊσμού προκειμένου

Φτάνοντας στον σταθμό της Ιουάμα του νομού Ιμπαράκι, ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από την έλλειψη εντυπωσιασμού: το Τόκιο μοιάζει πολύ μακρύτερα από τα 95 χιλιόμετρα και τη μιάμιση ώρα που το χωρίζουν από τη μικρή κωμόπολη και το τοπίο θυμίζει κάποιους από τους απίθανους σταθμούς στη Βόρεια Ελλάδα πριν έρθουν τα τρένα Intercity

«Παραπονιέται πολύς κόσμος γι αυτά που γράφεις στον Πανελλήνιο Οδηγό Πολεμικών Τεχνών» μου έλεγε τις προάλλες φίλος και εκπαιδευτής αϊκίντο αναφερόμενος στις συγκρίσεις μου περί Ελλάδας και Ιαπωνίας και ειδικά σε ό,τι σχετίζεται με το βαθμολογικό επίπεδο των εκπαιδευτών εδώ. Κατά το φίλο μου, οι αντιρρήσεις των επικριτών μου εστιάζουν

Στόχος του παρόντος άρθρου είναι να παροτρύνει τους ασκούμενους στις πολεμικές τέχνες να εντάξουν στο εβδομαδιαίο πρόγραμμα εκγύμνασης το τρέξιμο. Πολλά χρόνια προσπαθώ να παροτρύνω τους μαθητές μου να ξεκινήσουν. Όσοι δοκίμασαν συνεχίζουν να τρέχουν, μερικοί από αυτούς έχουν τρέξει μαραθωνίους ή μεγαλύτερες αποστάσεις.

Ο σχολικός εκφοβισμός (school bullying) απασχολεί έντονα τα τελευταία χρόνια τον εκπαιδευτικό κόσμο και τους γονείs στη χώρα μας. Το φαινόμενο όμως δεν εμφανίστηκε ξαφνικά… Ας μην λησμονούμε πως η βία στα σχολεία προϋπάρχει εδώ και δεκαετίες στην Ελλάδα.