Διαβάστε

Στην κληρονομιά των περισσοτέρων από 1500 χρόνων ιστορίας του ναού Σαολίν, συμπεριλαμβάνεται και το κομμάτι της ιατρικής έτσι όπως εφαρμόστηκε στα πλαίσια των αναγκών των μοναχών Σαολίν.

“Πρέπει να γράψουμε κάποια στιγμή κάτι για την αναπνοή” είναι η συνηθέστερη υπόδειξη που δέχομαι από τους ανθρώπους του Πανελλήνιου Οδηγού Πολεμικών Τεχνών. “Είναι ένα από τα σημαντικότερα στοιχεία των πολεμικών τεχνών και ταυτόχρονα ίσως αυτό που παραβλέπει ο περισσότερος κόσμος.

Τις προάλλες, ένας δάσκαλος μου ξέσκισε την τεχνική μου: μου επεσήμανε ακόμα και το παραμικρό λάθος και δεν το έκανε με καθόλου ευγενικό τρόπο. Δεν έκανε ούτε την ελάχιστη προσπάθεια να μαλακώσει την κριτική του ή να προστατεύσει το εγώ μου

Όλοι έχουμε ακουστά τον όρο νίντζα, που για τους περισσότερους παραπέμπει στην εικόνα ενός μαυροντυμένου άνδρα. Ελάχιστοι όμως έχουν ακούσει για τις κουνοΐτσι (くノ一), τις γυναίκες νίντζα και ακόμα λιγότεροι γνωρίζουν το ρόλο τους στην ιστορία του νιντζούτσου.

Προσπαθώ επιμελώς να αποφεύγω τη δημοσίευση προσωπικών μου εμπειριών σε άρθρα, καθώς η υποκειμενικότητα δεν σημαίνει απαραίτητα αντικειμενικότητα, δεν αφορά τον αναγνώστη- συνήθως- και ταυτόχρονα ελλοχεύει η παγίδα της… περιαυτολογίας.

Ένα από τα πιο διάσημα έργα ζωγραφικής του ναού Σαολίν είναι αυτό που βρίσκεται στην αίθουσα Μπάι Γι Ντιέν 白衣殿 (Bái Yī Diàn) "Λευκή Αίθουσα των Μανδυών", όπου στο βόρειο και νότιο τοίχο απεικονίζει σκηνές από την καθημερινή εξάσκηση των μοναχών στο ένοπλο και άοπλο μαχητικό Κουνγκ Φου, σε 16 ζευγάρια.

Όταν συνάντησα το 1996 για πρώτη φορά τον δάσκαλο Τσεν, που έκανε επίδειξη του στυλ Τσεν στους Αέρηδες στην Πλάκα, εντυπωσιάστηκα πραγματικά. Τον είδαμε μαζί με τον δάσκαλο μου, που έφερε το Τάι Τσι στην Ελλάδα, Πέτρο Κουρόπουλο.

Τον τελευταίο καιρό έτυχε να δω την ίδια συζήτηση σε δύο διαφορετικά σημεία του Facebook με αφορμή το ίδιο βίντεο: ένα κοριτσάκι περίπου δέκα χρονών από την Ιρλανδία παρουσιάζεται σε ένα βίντεo από κάποια επίδειξη εκτελώντας μια σειρά από ταχύτατα ακροβατικά κρατώντας ένα ξίφος και το κοινό παραληρεί από ενθουσιασμό

Ξεκίνησα το 1970 στο Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνια, σε μια εποχή που το αϊκίντο μόλις ξεκινούσε εκεί. Ήμουν πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο της Σάντα Κρουζ και ένας από τους καθηγητές εκεί, ο σενσέι Ρόμπερτ Φρέιτζερ ο οποίος είχε μελετήσει με τον Ο-σενσέι στο Τόκιο στη δεκαετία του 1960

Όταν ξεκινάει κανείς μια πολεμική τέχνη, είναι αναπόφευκτο ο ενθουσιασμός να συνοδεύεται και από κάποια ανησυχία. Φυσικά αυτή συνδέεται με το νέο, άγνωστο περιβάλλον στο οποίο μπαίνει και αφορά κυρίως τα πρώτα μαθήματα.