Διαβάστε

Συζητήσεις, μεταξύ αθλιάτρων και ειδικών ψυχικής υγείας, αποφαίνονται πως το πρόβλημα της φαρμακοδιέγερσης ( ντόπινγκ) στις μικρές ηλικίες είναι ανησυχητικά υψηλό και το χειρότερο, οι γονείς οι οποίοι εμπλέκονται, θεωρούν, στο σύνολό τους, πως μια προσωρινή χρήση αναβολικών ουσιών θα βοηθήσει το παιδί

Έγραφα στο προηγούμενο κείμενό μου περί των μοδών που κατά περιόδους οδηγούν στις πόρτες των σχολών πολεμικών τεχνών ανθρώπους που ως εκείνη τη στιγμή δεν είχαν το παραμικρό ενδιαφέρον για το αντικείμενο· όπως έχουμε δει όσοι ασχολούμαστε με τις πολεμικές τέχνες, οι άνθρωποι αυτοί σπάνια έχουν διάρκεια καθώς

Μπορούμε να φανταστούμε ένα ντότζο όπου μέσα στον χώρο υπάρχει μια σκάλα που τα σκαλοπάτια της, από μία τρύπα στο ταβάνι, υψώνονται και φτάνουν τα σύννεφα, και μετά όσο μπορεί να δει το μάτι, χάνονται κάπου εκεί στα ουράνια που πλέον κατοικούν οι αιθέριες οντότητες μεγάλων δασκάλων

Είδα για πρώτη φορά, (αν και η φήμη του προϋπήρχε) τον sensei Ilija Jorga το 1987. Είχε προσκληθεί για να διδάξει σ’ ένα σεμινάριο στην Αθήνα μαζί με τον αδερφό του Βλαδιμήρ και τον Nishiyiama sensei.

Παρότι, κυριαρχεί η πεποίθηση πως το σύνδρομο υπερπροπόνησης αφορά μονάχα στους αθλητές που ασχολούνται με τον πρωταθλητισμό -διότι το βαρύ προπονητικό τους πρόγραμμα είναι πολλές φορές μεγαλύτερο από τις δυνατότητες ή τις δυνάμεις τους- ωστόσο, ασκούμενοι όλων των επιπέδων μπορούν -εν δυνάμει- να παρουσιάσουν σύνδρομο

Είδαμε αυτό το καλοκαίρι να συμβαίνουν στη χώρα μας καταστάσεις οι οποίες δεν έχουν προηγούμενο. Γίναμε θεατές στο πολιτικό θέατρο του παραλόγου. Σαν παρατηρητής των πολιτικών φαινομένων αποφάσισα να γράψω πάνω σε αυτό.

Τις τελευταίες μέρες έχει κάνει το γύρο των social media μια φωτογραφία που δείχνει ένα τεράστιο πλήθος συγκεντρωμένο μπροστά στην πόρτα ενός γυμναστηρίου, υποκαταστήματος μεγάλης αλυσίδας προκειμένου να προλάβει μια προσφορά για μια εξαιρετικά χαμηλή ετήσια συνδρομή.

Θέλουμε να αποκομίσουμε τα μέγιστα από την εξάσκησή μας: βλέπουμε αυτούς που εξασκούνται σκληρά και συνεχώς πιέζουν τον εαυτό τους και θεωρούμε προφανές ότι όσο πιο σκληρά εξασκείσαι τόσο καλύτερος γίνεσαι.

Η πρώτη μου επαφή με τις πολεμικές τέχνες ήταν στην ηλικία των εννέα χρόνων περίπου, όταν οι γονείς μου με έγραψαν σε μία σχολή Σίντοκαν καράτε στην Ρόδο, όπου προπονήθηκα για περίπου έναν χρόνο.

Σχεδόν όλοι όσοι μελετούν τις κλασικές πολεμικές τέχνες της Ιαπωνίας (και υποπτεύομαι και της Κίνας) έχουν κατηγορηθεί από τους ασκούμενους σε νεώτερες τέχνες για ελιτισμό και σνομπισμό –από τη μοίρα αυτή δεν εξαιρείται ούτε ο γράφων, συνεπώς δεν πρόκειται για κάτι που το φαντάζομαι.