Θεωρητικώς ειπείν... από τον Γρηγόρη Μηλιαρέση

εικόνα άρθρου
Η Μπεθ Τζόνσον, μια αμερικανίδα μαθήτρια της σχολής ναγκινάτα που μελετάω κι εγώ είναι εξαιρετικά ταλαντούχα δημιουργός ξύλινων όπλων για προπόνηση. Έχοντας εμπειρία από πρώτο χέρι από τις ανάγκες μιας κορίου (και μέσω αυτής και άλλων καθώς από ορισμένε
εικόνα άρθρου
Αν και θυμάμαι καθαρά τη σφαγή στη Γουιάνα (ήμουν 11 χρονών όμως περιστατικά τέτοιας έκτασης ήταν αρκετά ασυνήθιστα τότε –εδώ που τα λέμε, ακόμα και σήμερα, μια μαζική αυτοκτονία/εκτέλεση 900 και παραπάνω ανθρώπων δεν είναι κάτι που ακούμε καθημερινά.
εικόνα άρθρου
Μια από τις πιο ωφέλιμες επιλογές που έκανα στην επαγγελματική μου πορεία ήταν να μετατρέψω την ενασχόλησή μου με ένα αντικείμενο που με ενδιέφερε πολύ σε “ειδικότητα”· βάζω τη λέξη σε εισαγωγικά καθώς, όπως και οι περισσότεροι που γράφουν δημόσια
εικόνα άρθρου
Το κείμενό μου σχετικά με τα “άπλυτα” των κορίου (Κλασικές σπουδές), των κλασικών παραδόσεων πολεμικών τεχνών της Ιαπωνίας, ήταν η αφορμή για μια κουβέντα με έναν καλό φίλο που ασκείται στο αϊκίντο και στο ιάιντο· μέρος αυτής της κουβέντας ήταν πώς προσδιορίζεται το “μελετάω μια κορίου”
εικόνα άρθρου
Έγραφα σε ένα σχετικά πρόσφατο κείμενό μου ότι παρότι βρίσκομαι στην αξιοζήλευτη για πολλούς (ακόμα και για μένα τον ίδιο πριν από 10 χρόνια) θέση να ζω πολύ κοντά στο Κόντοκαν, στην πραγματικότητα δεν μπορώ να πάω και να παρακολουθήσω μαθήματα εκεί.
εικόνα άρθρου
Όταν άρχισα να ασχολούμαι (θεωρητικά, όχι πρακτικά) με τις πολεμικές τέχνες, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, υπήρχαν βασικά δύο τάσεις: αυτή την οποία συμμερίζονταν τα 2/3 των εμπλεκόμενων και η οποία αποδεχόταν τα πάντα αρκεί να διαφημίζονταν αρκετά μεγαλόφωνα και αυτή που συμμεριζόταν το υπόλοιπο
εικόνα άρθρου
“Επίσης, από τα λίγα που καταλαβαίνω, τείνω να πιστέψω ότι η αντίληψη που θέλει τα κορίου μπούντο να είναι εντελώς απολιθώματα που δεν καλλιεργούν την μαχητική ικανότητα (τουλάχιστον σε ψυχό-νεύρο-μυϊκό επίπεδο) είναι εσφαλμένη.
εικόνα άρθρου
Δεν ξέρω αν έχει να κάνει με το ότι πλησιάζω τα 50 ή με το ότι η μητέρα μου έχει περάσει τα 80 αλλά τελευταία σκέφτομαι συχνά το θέμα της ηλικίας· για την ακρίβεια, σκέφτομαι συχνά το θέμα της μεγάλης ηλικίας, της ηλικίας στην οποία αναγκάζεται κανείς να συμφιλιωθεί με την ιδέα ότι μερικά πράγματα που έχει αναβάλει ως τώρα
εικόνα άρθρου
“Καλά, τι λόγο έχεις να παραπονιέσαι;” μου έλεγε τις προάλλες ένας φίλος από την Ελλάδα που ασχολείται με το ιάιντο αλλά που θέλει να ασχοληθεί με τις κλασικές πολεμικές παραδόσεις. “Είσαι στην Ιαπωνία οπότε μπορείς να διαλέξεις ό,τι θέλεις και να πας να το κάνεις –εμείς τι να πούμε;
εικόνα άρθρου
Η μετάφραση ενός κειμένου του Γουέιν Μουρομότο περί ηθικής στις πολεμικές τέχνες (ναι, γι αυτό εδώ το σάιτ –θα το δείτε τις προσεχείς εβδομάδες) μου έφερε στο νου μια συζήτηση που είχα με μια φινλανδέζα αϊκιντόκα την περίοδο που και εγώ εξασκούμουν στη συγκεκριμένη τέχνη

φωτογραφία αρθρογράφου

Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης

Ο Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης, ασχολείται με τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες από το 1986 και έχει βαθμούς νταν στο τζούντο, το αϊκίντο και το ιάιντο, ενώ από το 2007 ασχολείται με την κλασική σχολή ναγκινάτα Τένσιν Μπούκο-ρίου Χέιχο με δάσκαλο αρχικά τον Έλλις Άμντουρ στην Αθήνα και στη συνέχεια τον Κεντ Σόρενσεν στο Τόκιο και από το 2016 με την κλασική σχολή ξιφομαχίας Όνο-χα Ίτο-ρίου με δάσκαλο τον σόκε της σχολής, Γιούτζι Γιαμπούκι, επίσης στο Τόκιο. Παράλληλα με την εξάσκησή του, έχει αρθρογραφήσει εκτενώς στο «Μονοπάτι για τις Πολεμικές Τέχνες», έχει υπάρξει διευθυντής της ελληνικής έκδοσης του Journal of Asian Martial Arts, συνεργάζεται με το ιαπωνικό περιοδικό "Hiden" και με το αγγλόφωνο σάιτ του, Budojapan.com, έχει μεταφράσει περισσότερα από 25 βιβλία γύρω από τις πολεμικές τέχνες και διατηρεί ένα σχετικό μπλογκ.

Αρθρογραφεί και είναι ο αρχισυντάκτης του πανελλήνιου οδηγού πολεμικών τεχνών τα τελευταία 12 χρόνια.