Λίγα θέματα έχουν προκαλέσει τόσο θερμές συζητήσεις στον χώρο των πολεμικών τεχνών όσο αυτό που σχετίζεται με την... ηλικία της τέχνης στην οποία ασκείται κανείς· για κάποιον όχι άμεσα εξηγήσιμο λόγο, δεν είναι λίγοι αυτοί που θεωρούν ότι αν μια τέχνη είναι «παλιά» έχει περισσότερη βαρύτητα από μια τέχνη που είναι «νέα» και ότι αξίζει περισσότερο να ασχοληθεί κανείς με την πρώτη παρά με τη δεύτερη. Είναι, δε, χαρακτηριστικό της ανωριμότητας που ορισμένες φορές μοιάζει να αφθονεί στο χώρο των πολεμικών τεχνών, ότι οι διαφωνίες για το συγκεκριμένο θέμα συχνά παίρνουν διαστάσεις... θρησκευτικού πολέμου με τις εμπλεκόμενες πλευρές να εκθέτουν εκτενέστατες επιχειρηματολογίες που εννέα φορές στις δέκα είναι απολύτως ανυπόστατες!
Ο Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης, ασχολείται με τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες από το 1986 και έχει βαθμούς νταν στο τζούντο, το αϊκίντο και το ιάιντο, ενώ από το 2007 ασχολείται με την κλασική σχολή ναγκινάτα Τένσιν Μπούκο-ρίου Χέιχο με δάσκαλο αρχικά τον Έλλις Άμντουρ στην Αθήνα και στη συνέχεια τον Κεντ Σόρενσεν στο Τόκιο και από το 2016 με την κλασική σχολή ξιφομαχίας Όνο-χα Ίτο-ρίου με δάσκαλο τον σόκε της σχολής, Γιούτζι Γιαμπούκι, επίσης στο Τόκιο. Παράλληλα με την εξάσκησή του, έχει αρθρογραφήσει εκτενώς στο «Μονοπάτι για τις Πολεμικές Τέχνες», έχει υπάρξει διευθυντής της ελληνικής έκδοσης του Journal of Asian Martial Arts, συνεργάζεται με το ιαπωνικό περιοδικό "Hiden" και με το αγγλόφωνο σάιτ του, Budojapan.com, έχει μεταφράσει περισσότερα από 25 βιβλία γύρω από τις πολεμικές τέχνες και διατηρεί ένα σχετικό μπλογκ.
Αρθρογραφεί και είναι ο αρχισυντάκτης του πανελλήνιου οδηγού πολεμικών τεχνών τα τελευταία 12 χρόνια.