Θεωρητικώς ειπείν... από τον Γρηγόρη Μηλιαρέση

εικόνα άρθρου
Ανεξάρτητα από ό,τι πιστεύει κανείς για το αϊκίντο, υπάρχει ένα σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούν: πρόκειται για την ιαπωνική πολεμική τέχνη με το πλουσιότερο θεωρητικό υπόβαθρο, για την τέχνη η οποία ανταποκρίνεται πλήρως στην ιδέα που έχουν πολλοί για τη διττή διάσταση των πολεμικών τεχνών (τεχνική και φιλοσοφία). Και παρότι πρόκειται για μια πολύ νέα, για τα δεδομένα της ιαπωνικής παράδοσης, πολεμική τέχνη (ο ιδρυτής της πέθανε μόλις το 1969 και αρκετοί μαθητές του ζουν ακόμα), οι συζητήσεις γύρω από το «φιλοσοφικό» της πλαίσιο φέρνουν στον νου ακαδημαϊκές συζητήσεις που συνήθως ταιριάζουν περισσότερο σε πράγματα του απώτερου παρελθόντος.
εικόνα άρθρου
Η 3η Νοεμβρίου είναι μια ιδιαίτερη αργία στην Ιαπωνία. Πρόκειται για την «Ημέρα του Πολιτισμού» (ή μπούνκα νο χι/文化の日) και παρότι η ονομασία (όπως και κάποιες άλλες ιαπωνικές ονομασίες αργιών) θυμίζει καθεστώς υπαρκτού σοσιαλισμού, πρόκειται για μια ημέρα που σχετίζεται άρρηκτα με το ιαπωνικό έθνος, τον αυτοκράτορά του και τον πολιτισμό του: 3η Νοεμβρίου ξεκίνησε να εορτάζεται ως αργία το 1868, με την παλινόρθωση του αυτοκράτορα Μέιτζι (επειδή τότε ήταν τα γενέθλιά του) και αρχικά λεγόταν Τέντσοου-σέτσου (天長節) με μια κάπως ρομαντική αναφορά στην περίοδο Τέντσοου (824-834), μια από τις κλασσικές περιόδους της ιαπωνικής ιστορίας. Λίγα χρόνια μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Μέιτζι η ίδια ημέρα έγινε αργία με την ονομασία Μέιτζι-σέτσου (明治節) και από το 1948 και μετά μεταμορφώθηκε σε μια νέα αργία προς τιμή του νέου, μεταπολεμικού συντάγματος της χώρας –το οποίο, ωστόσο, «γεννήθηκε» μεν στις 3 Νοεμβρίου αλλά του 1946!
εικόνα άρθρου
Ένα από τα συνηθέστερα ερωτήματα που τίθενται αργά ή γρήγορα σε κάθε συζήτηση περί πολεμικών τεχνών (είτε πραγματική συζήτηση στο ντότζο, είτε εικονική σε κάποιο φόρουμ στο Ίντερνετ) είναι αν και κατά πόσον η συγκεκριμένη τέχνη είναι «αποτελεσματική».
εικόνα άρθρου
Έγραφα στο προηγούμενο κείμενο για το καράτε ότι οι ιάπωνες το αντίκρισαν για πρώτη φορά το 1922, όταν ένας δάσκαλος σχολείου από την Οκινάουα, ο Φουνακόσι Γκιτσίν (1868-1957) αποφάσισε να κάνει το παράτολμο διάβημα να το μεταφέρει στο Τόκιο από την πατρίδα του (και του ίδιου, και του καράτε) την Οκινάουα.
εικόνα άρθρου
Αν ασχοληθεί κανείς με τα ιαπωνικά θεωρητικά κείμενα των πολεμικών τεχνών θα συναντήσει μια σειρά από έννοιες οι οποίες είθισται να αποκαλούνται συλλήβδην «ο κώδικας των σαμουράι» ή, αν αυτός που μιλάει αρέσκεται να χρησιμοποιεί βαρύγδουπους ιαπωνικούς όρους, «μπουσίντο»
εικόνα άρθρου
Η περίπτωση του κουνγκ φου Χανγκ Γκαρ είναι ενδιαφέρουσα, ακόμα και για έναν σκληροπυρηνικό «ιαπωνόφιλο» όπως ο γράφων. Και αυτό, επειδή το συγκεκριμένο στιλ κατάφερε να γίνει διάσημο σε όλον τον κόσμο, χωρίς την εξωτερική βοήθεια της βιομηχανίας ψυχαγωγίας (όπως π.χ. το Ουΐνγκ Τσουν), χωρίς την υποστήριξη του κινεζικού κράτους (όπως π.χ. το σύγχρονο Γουσού) και χωρίς να ξεστρατίσει από τον μαχητικό του χαρακτήρα (όπως π.χ. το τάι τσι τσουάν).
εικόνα άρθρου
Ο χώρος των πολεμικών τεχνών της Άπω Ανατολής είναι σύνθετος και πολυδιάστατος: άοπλα συστήματα, ένοπλα συστήματα, συστήματα πάλης και πυγμαχίας, συστήματα που προέρχονται από το πεδίο των μαχών ή άλλα που σχεδιάστηκαν με αποκλειστικό στόχο την αυτοάμυνα ενός πολίτη απέναντι σε έναν άλλο πολίτη, συστήματα από την Κίνα, την Ιαπωνία, την Κορέα ή τις Φιλιππίνες - ακόμα και μια απλή αναφορά τους θα απαιτούσε χώρο πολύ περισσότερο από όσον έχουμε στη διάθεσή μας.

φωτογραφία αρθρογράφου

Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης

Ο Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης, ασχολείται με τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες από το 1986 και έχει βαθμούς νταν στο τζούντο, το αϊκίντο και το ιάιντο, ενώ από το 2007 ασχολείται με την κλασική σχολή ναγκινάτα Τένσιν Μπούκο-ρίου Χέιχο με δάσκαλο αρχικά τον Έλλις Άμντουρ στην Αθήνα και στη συνέχεια τον Κεντ Σόρενσεν στο Τόκιο και από το 2016 με την κλασική σχολή ξιφομαχίας Όνο-χα Ίτο-ρίου με δάσκαλο τον σόκε της σχολής, Γιούτζι Γιαμπούκι, επίσης στο Τόκιο. Παράλληλα με την εξάσκησή του, έχει αρθρογραφήσει εκτενώς στο «Μονοπάτι για τις Πολεμικές Τέχνες», έχει υπάρξει διευθυντής της ελληνικής έκδοσης του Journal of Asian Martial Arts, συνεργάζεται με το ιαπωνικό περιοδικό "Hiden" και με το αγγλόφωνο σάιτ του, Budojapan.com, έχει μεταφράσει περισσότερα από 25 βιβλία γύρω από τις πολεμικές τέχνες και διατηρεί ένα σχετικό μπλογκ.

Αρθρογραφεί και είναι ο αρχισυντάκτης του πανελλήνιου οδηγού πολεμικών τεχνών τα τελευταία 12 χρόνια.