
Όπως ο Τζίγκορο Κάνο του τζούντο, ο Ουεσίμπα Μοριχέι του αϊκίντο και ο Φουνακόσι Γκιτσίν του καράτε, υπήρξε κι αυτός τέκνο της πολυτάραχης περιόδου Μέιτζι (1868-1912), της εποχής που σήμανε το τέλος της φεουδαρχίας, της κατάργησης του τετραπλής διαστρωμάτωσης της κοινωνίας (και άρα το τέλος της τάξης των σαμουράι)