Άρθρα

Όταν εισερχόμαστε στο ντότζο αφήνουμε τα παπούτσια μας με τις μύτες να κοιτάζουν προς την έξοδο. Αυτή η χειρονομία δείχνει ότι μαζί με τα παπούτσια μας αφήνουμε εκτός και το εγώ, τα προβλήματα και τους θριάμβους μας. Αφήνουμε εκτός το ποιοι είμαστε, και το ποιοι «νομίζουμε» ότι είμαστε. Κακές προθέσεις και αρνητικό πνεύμα όλα δείχνουν προς την έξοδο του ντότζο.

Όσοι ασχολούνται με τις παραδοσιακές μαχητικές τέχνες λίγο πολύ συμφωνούν πως τα βασικά οφέλη της ενασχόλησής μας με αυτές μπορούν να μπουν κάτω από δυο μεγάλα κεφάλαια: την απόκτηση μαχητικής ικανότητας και τη βελτίωση της υγείας.

Φτάνοντας στον σταθμό της Ιουάμα του νομού Ιμπαράκι, ο επισκέπτης εντυπωσιάζεται από την έλλειψη εντυπωσιασμού: το Τόκιο μοιάζει πολύ μακρύτερα από τα 95 χιλιόμετρα και τη μιάμιση ώρα που το χωρίζουν από τη μικρή κωμόπολη και το τοπίο θυμίζει κάποιους από τους απίθανους σταθμούς στη Βόρεια Ελλάδα πριν έρθουν τα τρένα Intercity

Ένα από τα λίγα πράγματα που γνωρίζουν όλοι για τις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες είναι η σύνδεσή τους με τον βουδισμό Ζεν∙ όπως όλα τα πράγματα που «γνωρίζουν όλοι» και αυτό είναι σε μεγάλο βαθμό λάθος: εκτός από λίγες κλασικές παραδόσεις, οι ιαπωνικές πολεμικές τέχνες δεν συνδέθηκαν με τον βουδισμό Ζεν παρά αρκετά αργά

Ο Μπασό - που δεν ήταν αυτό το πραγματικό του όνομα, μπασό είναι στα ιαπωνικά η μπανανιά, και εκείνος είχε μια μπανανιά στον κήπο του άκαρπη, εύθραυστη σαν και τον ίδιο, ταυτίστηκε λέγεται κι έτσι πήρε τ’ όνομά της - ο Μπασό λοιπόν που ήτανε γιος σαμουράι, ακολούθησε έναν δρόμο μοναχικό, καλλιτεχνικό, ήτανε ποιητής.

Όπως ίσως αρκετοί από τους αναγνώστες του Οδηγού γνωρίζουν από τους 11 συνολικά τόμους της σειράς «Best Karate» του M. Nakayama sensei (εκδόσεις KODANSHA INTERNATIONAL) οι 4 πρώτοι τόμοι υπάρχουν μεταφρασμένοι στην Ελληνική γλώσσα, εδώ και μερικές δεκαετίες με τίτλο «Το Καλύτερο Καράτε» (Εκδόσεις ΕΣΠΙ Αθήνα).

«Αποφάσισα να μην παντρευτώ και να κάνω οικογένεια –χάραξα τη γραμμή της ζωής μου τη στιγμή που πήρα την απόφαση να παντρευτώ το τζούντο» λέει σιγανά και κομπιαστά η 95χρονη Κέικο Φουκούντα μιλώντας με μια φίλη και μαθήτριά της, «όμως», και εκεί ξεσπάει σε κλάματα «δεν είχα φανταστεί πόσο μακρύς θα ήταν αυτός ο δρόμος».

Πολύς λόγος γίνεται για τις ευθύνες των δασκάλων όμως σπάνια βλέπω αναφορές στις ευθύνες των μαθητών. Όντας ενήλικοι μαθητές πολεμικών τεχνών, για ποια πράγματα είμαστε υπεύθυνοι; Για κάτι άλλο πέρα από το να πηγαίνουμε στο μάθημα, να δείχνουμε σεβασμό και να κάνουμε αυτό που μας διδάσκουν;

Μέχρι την ανακάλυψη της στρεπτομυκίνης τον Οκτώβριο του 1943, η φυματίωση υπήρξε μια από τις πιο θανατηφόρες αρρώστιες του 19ου και του 20ου αιώνα, ειδικά σε συνδυασμό με τις δύσκολες συνθήκες ζωής στις πόλεις και την άγνοια επεξεργασίας του γάλακτος –η μεγάλης κλίμακας παστερίωση

Ο διαλογισμός των πολεμικών τεχνών, φέρει το όνομα Μοκουσό.Υπάρχει πάντα στην έναρξη και στο τέλος κάθε προπόνησης και εξασκείται από τους αρχάριους μέσω των προχωρημένων και του δασκάλου. Όταν πάμε στο ντότζο, ερχόμαστε από τη δουλειά, την οικογένεια ή από το πανεπιστήμιο.