Διαβάστε

Από την πρώτη μας προπόνηση στην πολεμική τέχνη ξεκινάμε ένα ταξίδι, αυτοπειθαρχίας, σωματικών δεξιοτήτων, καλλιέργειας. Στόχος της εξάσκησης είναι να κατακτήσουμε το επίπεδο ντο, δηλαδή τη φώτιση (αυτό-συνειδητοποίηση).

Το 1995, η ιαπωνική κυβέρνηση ίδρυσε το ‘Ταμείο Ασιατισσών Γυναικών’ ως προσπάθεια επίλυσης του ζητήματος. Ωστόσο, το ταμείο χρηματοδοτήθηκε από δωρεές ιδιωτών, όχι κρατικά χρήματα.

Πριν είκοσι περίπου χρόνια, σε ένα άρθρο μου για την αληθινή ζωή της γκέισας και πώς οι Ιάπωνες προστάτεψαν τον ιερό, γι΄ αυτούς, θεσμό από τους «αμερικάντσι» (αμερικάνους) μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, εκθείαζα τη βαθιά προσήλωση και πίστη τους στα έθιμα και την πατρίδα τους.

Από τα πρώτα χρόνια της ενασχόλησης μου με το Αϊκίντο είχα ακούσει για ένα Έλληνα Αικιντόκα ο οποίος έχει εκπαιδευθεί στην Ιαπωνία και τώρα ζει σε ένα μακρινό χωριό του Πηλίου, ακολουθώντας έναν εναλλακτικό τρόπο ζωής.

Λόγω συγκυριών, είχα την ίδια συζήτηση με δύο διαφορετικούς ανθρώπους που ζουν μεν στην ίδια χώρα και ασκούνται στην ίδια κλασική παράδοση αλλά που δεν έχουν καμία ουσιαστική σχέση μεταξύ τους –μάλιστα μένουν τόσο μακριά που αμφιβάλω αν συναντιούνται παραπάνω από μια φορά τον χρόνο.

Παρότι οι έρευνες δείχνουν ότι τα μικρά παιδιά δεν έχουν διαφορετικές προτιμήσεις στα παιχνίδια ανάλογα με το φύλο τους και ενδιαφέρονται εξίσου για τα μωρά μέχρι τα τρία έτη τους, γιατί άραγε αργότερα τα αγόρια προτιμούν τις πολεμικές τέχνες

Τα παλιά χρόνια στην Κίνα, αλλά και σε άλλες χώρες, η καθημερινότητα ήταν άμεσα συνδεδεμένη με την γνώση των πολεμικών τεχνών.

Πριν κάμποσο καιρό έγραψα εδώ στον ΠΟΠΤ, ένα άρθρο με τίτλο “Έκανα λάθος για το κέντο”· λίγο μετά και έχοντας παρακολουθήσει το 70ο Παν-Ιαπωνικό Πρωτάθλημα Κέντο στο Νίπον Μπούντοκαν τον Νοέμβριο του 2022

Ενδεχομένως να μην έχετε ακούσει ποτέ κανέναν στη ζωή σας, να αναφωνεί: «Θύμωσε, σου κάνει καλό» ή «είναι καιρός επιτέλους να θυμώσεις».

Για άλλη μια φορά, η ιδέα για το κείμενο αυτό προήλθε από ένα προηγούμενο, το “Παιχνίδια για νέους”, που έγραψα στην αρχή της χρονιάς. Έλεγα λοιπόν τότε ότι “[...] στις ιαπωνικές πολεμικές τέχνες η κριτική των δασκάλων θεωρείται ταμπού (ειδικά εντός της Ιαπωνίας) […]”