Διαβάστε

Έγραφα στο προηγούμενο κείμενο –ομολογουμένως κάπως αυστηρά- σχετικά με τα βίντεο κλασικών σχολών που όχι μόνο αφθονούν στις μέρες μας αλλά και που αυξάνονται δυσανάλογα με την πραγματική τους αξία. Και όπως ήταν αναμενόμενο, υπήρξαν οι απαραίτητες φωνές που με επανέφεραν στην τάξη, επισημαίνοντάς μου την αξία των βίντεο –κάποιος μάλιστα μου τόνισε, επίσης αυστηρά, ότι αν δεν υπήρχαν τα βίντεο αυτά δε θα ήξερα τις σχολές τις οποίες μελετάω.

Τα ντότζο γιαμπούρι δεν ήταν απλώς αγώνες μεταξύ σχολών που έφταναν ακόμα και σε τραυματισμούς. Ήταν αυτό που ακριβώς σημαίνει η λέξη –“ντότζο γιαμπούρι” σημαίνει “καταστροφή του ντότζο”- δηλαδή έχανες την τιμή σου, τη φήμη σου και, κυριολεκτικά, την ταμπέλα της σχολής σου.

Ακόμα και όσοι δεν ασχολούνται με τις κλασικές σχολές πολεμικών τεχνών της Ιαπωνίας, θα έχουν παρατηρήσει ότι τα τελευταία χρόνια και με την τεράστια εξάπλωση των πλατφορμών βίντεο όπως το YouTube και το Vimeo, οι ταινίες που σχετίζονται με τις τέχνες αυτές έχουν πολλαπλασιαστεί σημαντικά.

Το 1995 μόνο το 1% του ελληνικού πληθυσμού είχε πρόσβαση στο διαδίκτυο, το 2000 το 21% και το 2012 το 56%. Γίνεται αντιληπτό ότι ο ρυθμός διάδοσης του είναι μεγάλος.

Η περίοδος η οποία διανύει η ανθρωπότητα έχει πολλές προκλήσεις και δυσκολίες σε κάθε πτυχή της ζωής. Η διακοπή της «κανονικότητας» και ο περιορισμός των ανθρωπίνων δραστηριοτήτων με σκοπό τον περιορισμό της εξάπλωσης της νόσου, διασαλεύει ασφαλώς πολλές διαδικασίες της ανθρώπινης φυσικής δραστηριότητας.

Όσοι ξέρουν κινέζικα διαβάζουν τα ιδεογράμματα “少林寺”, “Σαολίν” και όσοι ξέρουν ιαπωνικά “Σορίντζι” όμως τα άλλα δύο (“拳法”) είναι η ιαπωνική λέξη “Κένπο” (κινεζική πολεμική τέχνη) και δεν αφήνουν αμφιβολία για το ότι είναι μια ιαπωνική πολεμική τέχνη με κινεζικές ρίζες.

Με χρυσά μετάλλια σε όλες τις μεγάλες διοργανώσεις του BJJ από το 2012 ως το 2019 -παγκόσμια πρωταθλήματα, παγκόσμια κύπελλα, παγκόσμια γκραν πρι, παναμερικανικά πρωταθλήματα, ADCC- ο Μάρκους Αλμέιντα (ή “Μπουσέσα”) από το Σάο Πάολο είναι στα 30 του ίσως ο κορυφαίος πρωταθλητής του αθλήματος.

Το ήξερα τη στιγμή κιόλας που έστελνα το προηγούμενο κείμενο για δημοσίευση: μόλις δημοσιευτεί στο σάιτ, θα έρθει κάποιο μήνυμα το οποίο, είτε ευγενικά είτε... λιγότερο ευγενικά (αν και δεν παραπονιέμαι: συνήθως είναι ευγενικά!) θα μου επεσήμαινε ότι όλοι μου οι αναγνώστες δεν προέρχονται από τη σίνο-ιαπωνική παράδοση

Έγραφα την προηγούμενη φορά για κάποιους γνωστούς μου από τον κόσμο των πολεμικών τεχνών και του βουδισμού Ζεν και για τον τρόπο που (δεν) αντιμετώπιζαν την κατάσταση της επιδημίας.

Οι ιστορικές αφηγήσεις γύρω από τις ιαπωνικές μαχητικές παραδόσεις συχνά περιγράφουν διάφορες μορφές μονομαχίας και άλλες “αναμετρήσεις με αντίπαλο”. Όσο πιο πίσω πάει κανείς στην ιστορία, τόσο πιο εντυπωσιακές ακούγονται οι μονομαχίες αυτές όμως θα πρέπει κανείς να τις αντιμετωπίζει με κάποια επιφύλαξη,