Μπορούμε να φανταστούμε ένα ντότζο όπου μέσα στον χώρο υπάρχει μια σκάλα που τα σκαλοπάτια της, από μία τρύπα στο ταβάνι, υψώνονται και φτάνουν τα σύννεφα, και μετά όσο μπορεί να δει το μάτι, χάνονται κάπου εκεί στα ουράνια που πλέον κατοικούν οι αιθέριες οντότητες μεγάλων δασκάλων περασμένων χρόνων και φτάνει μέχρι εκεί που η ανθρώπινη ιστορία μπορεί να αποκαλέσει αρχή. Αυτή η σκάλα που την αποκαλούμε γνώση περιέχει μια ευθύνη που είναι τόσο βαριά όσο ζυγίζουν όλες οι περασμένες συνολικά γνώσεις των προγόνων μας.
Αν συνειδητοποιήσουμε το μέγεθος αυτής της ευθύνης και θέλουμε ακόμα να αποκαλέσουμε τον εαυτό μας «δάσκαλο», τότε θα χρειαζόμαστε ημερήσια εικοσιτετράωρη προσπάθεια για να μελετάμε και να μαθαίνουμε.
Ένα ντότζο δεν είναι ένα εύκολο δεύτερο επάγγελμα, αλλά μια αφιέρωση ζωής στα υψηλότερα ιδανικά της φιλοσοφίας των πολεμικών τεχνών.
Μαθητές και αυτοί στην σκάλα, οι αποκαλούμενοι σεμπάι(παλιότεροι μαθητές) και κοχάι(νέοι μαθητές) μαθαίνουν αντιγράφοντας τον δάσκαλο όχι τόσο πολύ από ότι ακούν, αλλά περισσότερο από ότι βλέπουν. Μόνο και μόνο γι’ αυτό ένας δάσκαλος οφείλει να λέει στους μαθητές πάντα την αλήθεια όσο πικρή και να είναι, και ας ρισκάρει μερικά δίδακτρα από κάποιους που προσπαθούν μία γρήγορη ανάβαση στο ουράνιο τόξο των διπλωμάτων.
Στην πορεία μας σαν δάσκαλοι αποκτούμε ένα όνομα. Είναι μια ταμπέλα που άλλοι μας κολλάνε. Φροντίζουμε λοιπόν η ταμπέλα αυτή να μην γράφει «λαμόγιο», «απατεώνας», «τεμπέλης», «μπίσνες μεν» κ.α. Φροντίζουμε με τις καθημερινές μας πράξει και μελέτες, να αποκτήσουμε ταμπέλες που γράφουν «τίμιος», «πειθαρχημένος», «παράδειγμα για παιδιά και μεγάλους». Για να γίνουμε υπόδειγμα για άλλους, βάζουμε τα χρήματα στη δεύτερη θέση και την μάθηση στο τιμόνι, να μας οδηγεί στο επόμενο σκαλοπάτι της σκάλας που όπως είπαμε αρχικά, δεν έχει τέλος.
Δεν είναι αρκετό όμως να πούμε μόνο την αλήθεια στους μαθητές αλλά ταυτοχρόνως, να τους δείξουμε και να τους δώσουμε τον τρόπο και την βοήθεια να ξεπεράσουν τις τεχνικές δυσκολίες. Αν σαν δάσκαλοι αναγνωρίσουμε τις δικές μας δυσκολίες και μειονεκτήματα, τότε είναι εύκολη η υπόθεση να βοηθήσουμε τους μαθητές μας να ξεπεράσουν τον εαυτό τους. Οι πολεμικές τέχνες είναι μόνο αυτό, τέχνες… Όπως υπάρχουν όλων των ειδών σωματότυποι έτσι υπάρχουν διάφορα στάδια τέχνης. Με αφοσίωση, προσπάθεια και βοήθεια οι τεχνικές δυσκολίες ξεπερνιούνται. Όμως το βαρύ κομμάτι των πολεμικών τεχνών, η φιλοσοφία τους, είναι ίδια και ίση για όλους, ανεξαιρέτους φύλλου και ηλικίας. Γι αυτό, ως δάσκαλοι, φροντίζουμε να διδάσκουμε με τα έργα μας και λιγότερο με τις λέξεις μας…
Σημείωση: Στη λέξη δάσκαλος συμπεριλαμβάνονται και τα δύο φύλλα.
Αικατερίνη Λουκοπούλου
