Όταν εισερχόμαστε στο ντότζο αφήνουμε τα παπούτσια μας με τις μύτες να κοιτάζουν προς την έξοδο. Αυτή η χειρονομία δείχνει ότι μαζί με τα παπούτσια μας αφήνουμε εκτός και το εγώ, τα προβλήματα και τους θριάμβους μας. Αφήνουμε εκτός το ποιοι είμαστε, και το ποιοι «νομίζουμε» ότι είμαστε. Κακές προθέσεις και αρνητικό πνεύμα όλα δείχνουν προς την έξοδο του ντότζο.
Μπαίνουμε στο ντότζο καθαροί και απαλλαγμένοι από όλες τις αντιλήψεις και στολίδια μας. Υποκλινόμαστε στο σόμεν(η κάμιζα) και σε αυτούς που είναι ήδη στο ντότζο και προχωράμε για να αλλάξουμε και να φορέσουμε το κεϊκόγκι μας.
Το λευκό κεϊκόγκι έχει μεταξύ άλλων και τη σημασία της καθαρότητας, καθώς, το λευκό ήταν το χρώμα που φορούσαν οι ιέρειες στο όχι μακρινό παρελθόν στην Ιαπωνία. Τώρα λοιπόν είμαστε έτοιμοι να μάθουμε.
ΛΑΘΟΣ!
Μόλις πατήσουμε στο χώρο εκπαίδευσης θα πρέπει να κοιτάξουμε να δούμε τι άλλο χρειάζεται ακόμα να γίνει. Χρειάζονται καθάρισμα οι καθρέφτες; Έχει καθαριστεί το πάτωμα; Υπάρχουν άδεια μπουκάλια νερού σε σημεία που δε φαίνονται; Θα πρέπει να τα μαζέψουμε και να τα πετάξουμε!
Το ντότζο είναι ένα μέρος διαφωτισμού. Είναι ο τόπος όπου μπορούμε να χτίσουμε το χαρακτήρα μας και να βελτιώσουμε τις τεχνικές δεξιότητες μας. Το ντότζο δεν είναι ένα αθλητικό σωματείο ή γυμναστήριο, όπου μπορούμε να σταματήσουμε όταν νιώθουμε κουρασμένοι, ή να πηγαίνουμε όποτε μας αρέσει, όπως μας αρέσει, και να προσφέρουμε λίγη ή καθόλου βοήθεια προς τους Σεμπάι ή τους Κοχάι μας.
Το ντότζο είναι μια κοινότητα όπου εργάζονται όλοι. Είναι ένα εξαιρετικό μέρος όπου μαθαίνουμε ταπεινότητα. Δεν είμαστε απλώς «αντιγραφείς» που μαϊμουδίζουν την ιαπωνική συμπεριφορά. Ώς προς αυτή έχουμε αποτύχει εντελώς, αν δεν αισθανόμαστε την ουσία του «Ρέι» (υπόκλιση). Οι περισσότεροι καρατέκα κάνουν υπόκλιση (Ρέι) αναφωνώντας “Ος” (ή “Όσου”). Ωστόσο, αρκεί μόνο να δούμε πώς περπατάνε και πώς μιλάνε προκειμένου να διαπιστώσουμε με ευκολία την έλλειψη ταπεινότητας που τους διακατέχει. Οι άνθρωποι που στερούνται ταπεινότητας τείνουν να θυμώνουν ευκολότερα και οι θυμωμένοι άνθρωποι έχουν την τάση να παίρνουν κακές αποφάσεις.
Ο δάσκαλος του ντότζο δεν είναι εκεί για να υπηρετήσει τις ανάγκες των μαθητών. Ο δάσκαλος παίρνει τους μαθητές και μέσω αυστηρής φυσικής εκγύμνασης τους βοηθά να φτάσουν το μέγιστο των δυνατοτήτων τους και στη συνέχεια να το ξεπεράσουν.
Αν υπάρχει έλλειψη ταπεινότητας, είναι καλύτερο για το δάσκαλο να ζητήσει από τον μαθητή να φύγει, ή ο ίδιος ο δάσκαλος απλά να αποχωρήσει. Ένας λόγος για τον οποίο ένας δάσκαλος καταφέρνει να φτάσει σε μια προχωρημένη ηλικία συγκεντρώνοντας δεκαετίες εμπειρίας στο ενεργητικό του, είναι επειδή είναι ο υπεύθυνος για ό,τι γίνουν οι μαθητές ως άνθρωποι. Ο δάσκαλος δεν μπορεί να διδάξει αποτελεσματικά κάποιον που δεν είναι ταπεινός. Είναι σαν ένας ζωγράφος να προσπαθεί να ζωγραφίσει στον αέρα, χωρίς κάποια επιφάνεια.
Την επόμενη φορά, όταν πάμε στο ντότζο ας δώσουμε λίγο περισσότερη προσοχή στο τι πρέπει να γίνει. Δεν έχει σημασία αν θα ασχοληθούμε εμείς περισσότερο από άλλους μαθητές. Δεν βάζουμε τον εαυτό μας σε αντιπαραβολή με την προσφορά άλλων μαθητών καθώς ο κάθε ένας από εμάς είναι υπεύθυνος για τη δική του προσωπική εξέλιξη ως χαρακτήρας στο χώρο πολεμικών τεχνών. Πρέπει να κάνουμε την υποχρέωσή μας κάθε φορά που μπαίνουμε στο ντότζο, ανεξάρτητα από το πώς νιώθουμε και έχουμε διάθεση για να κάνουμε καθαριότητες, ή όχι.
Ένα κινέζικο ρητό λέει ότι «ένα ταξίδι 1000 μιλίων ξεκινά μόνο με ένα βήμα». Στο ντότζο το ταξίδι ξεκινά με σκούπα και σφουγγαρίστρα.
Αικατερίνη Λουκοπούλου
