Διαβάστε

Ανεξάρτητα από ό,τι πιστεύει κανείς για το αϊκίντο, υπάρχει ένα σημείο στο οποίο όλοι συμφωνούν: πρόκειται για την ιαπωνική πολεμική τέχνη με το πλουσιότερο θεωρητικό υπόβαθρο, για την τέχνη η οποία ανταποκρίνεται πλήρως στην ιδέα που έχουν πολλοί για τη διττή διάσταση των πολεμικών τεχνών (τεχνική και φιλοσοφία). Και παρότι πρόκειται για μια πολύ νέα, για τα δεδομένα της ιαπωνικής παράδοσης, πολεμική τέχνη (ο ιδρυτής της πέθανε μόλις το 1969 και αρκετοί μαθητές του ζουν ακόμα), οι συζητήσεις γύρω από το «φιλοσοφικό» της πλαίσιο φέρνουν στον νου ακαδημαϊκές συζητήσεις που συνήθως ταιριάζουν περισσότερο σε πράγματα του απώτερου παρελθόντος.

Άρχισα τις πολεμικές τέχνες το 1972 –μια εποχή που και εγώ, όπως και όλοι, αρχίσαμε να ενδιαφερόμαστε επηρεασμένοι από τον κινηματογράφο και ειδικά από τον Μπρους Λι. Στην πόλη που ζούσα, στην Καβάλα υπήρχε το γυμναστήριο του αγαπημένου μου δασκάλου, γείτονα και αργότερα φίλου και κουμπάρου, του Σίμου Ζαχόπουλου ενός από τους πρωτοπόρους των πολεμικών τεχνών, και έτσι άρχισα να ασχολούμαι με το Οκινάουα Καράτε.

Η 3η Νοεμβρίου είναι μια ιδιαίτερη αργία στην Ιαπωνία. Πρόκειται για την «Ημέρα του Πολιτισμού» (ή μπούνκα νο χι/文化の日) και παρότι η ονομασία (όπως και κάποιες άλλες ιαπωνικές ονομασίες αργιών) θυμίζει καθεστώς υπαρκτού σοσιαλισμού, πρόκειται για μια ημέρα που σχετίζεται άρρηκτα με το ιαπωνικό έθνος, τον αυτοκράτορά του και τον πολιτισμό του: 3η Νοεμβρίου ξεκίνησε να εορτάζεται ως αργία το 1868, με την παλινόρθωση του αυτοκράτορα Μέιτζι (επειδή τότε ήταν τα γενέθλιά του) και αρχικά λεγόταν Τέντσοου-σέτσου (天長節) με μια κάπως ρομαντική αναφορά στην περίοδο Τέντσοου (824-834), μια από τις κλασσικές περιόδους της ιαπωνικής ιστορίας. Λίγα χρόνια μετά το θάνατο του αυτοκράτορα Μέιτζι η ίδια ημέρα έγινε αργία με την ονομασία Μέιτζι-σέτσου (明治節) και από το 1948 και μετά μεταμορφώθηκε σε μια νέα αργία προς τιμή του νέου, μεταπολεμικού συντάγματος της χώρας –το οποίο, ωστόσο, «γεννήθηκε» μεν στις 3 Νοεμβρίου αλλά του 1946!

Ξεκίνησα να ασχολούμαι στα εννιά μου χρόνια και αφορμή ήταν η κακή μου σωματική και ψυχική κατάσταση. Την ιδέα για να ασχοληθώ με το κουνγκ φου μου την έβαλε ένας θείος μου –καθώς ήμουν πολύ μικρός δεν ήξερα τι είναι το κουνγκ φου και πώς μπορεί να μου φανεί χρήσιμο. Στην αρχή το ζητούμενο ήταν να βελτιώσω την υγεία μου όμως αργότερα θέλησα να γίνω και πιο δυνατός ως χαρακτήρας.

Ξεκίνησα καράτε σε ηλικία εννέα ετών με δάσκαλο τον Κέυβαν Γκάζι, επηρεασμένος (όπως τα πιο πολλά παιδιά εκείνη την εποχή) από τις ταινίες πολεμικών τεχνών που κυκλοφορούσαν. Όσον αφορά τις διακρίσεις, είμαι πρωταθλητής Ελλάδος σε όλες τις κατηγορίες παίδων, εφήβων, νέων και ανδρών, βαλκανιονίκης στις ίδιες κατηγορίες ενώ σε ευρωπαϊκό και παγκόσμιο επίπεδο έχω κατακτήσει αρκετές φορές το αργυρό και το χάλκινο μετάλλιο σε διάφορες διοργανώσεις.

Το 1984 με δάσκαλο τότε τον κ. Ιατράκη, ξεκίνησα να εξασκούμαι στο χανγκ γκαρ κουνγκ φου. Στο διάστημα αυτό γνώρισα τον Άλαν Μπίτφιλντ ο οποίος εκείνη την εποχή εξασκούσε τάι τσι τσουάν στο Ηράκλειο και έτσι αποφάσισα παράλληλα με το χανγκ γκαρ, να κάνω και μαθήματα τάι τσι τσουάν. Μετά από τέσσερα χρόνια ένιωσα ότι είχε έρθει η ώρα να αποφασίσω με ποια πολεμική τέχνη θα ήθελα να συνεχίσω να ασχολούμαι στη ζωή μου και διάλεξα το τάι τσι, απόφαση για την οποία ακόμα και τώρα που μιλάμε δεν έχω μετανιώσει.

Ένα από τα συνηθέστερα ερωτήματα που τίθενται αργά ή γρήγορα σε κάθε συζήτηση περί πολεμικών τεχνών (είτε πραγματική συζήτηση στο ντότζο, είτε εικονική σε κάποιο φόρουμ στο Ίντερνετ) είναι αν και κατά πόσον η συγκεκριμένη τέχνη είναι «αποτελεσματική».

Η πρώτη μου επαφή με το αϊκίντο ήταν το 1966, όταν σε ηλικία 10 χρονών είδα στην τηλεόραση έναν δάσκαλο πολεμικών τεχνών να το παρουσιάζει· αμέσως εντυπωσιάστηκα και αποφάσισα ότι αυτό ήταν κάτι που ήθελα να κάνω. Επειδή δεν υπήρχαν σχολές αϊκίντο στην πόλη μου, άρχισα να προπονούμαι στο τζούντο, όμως μετά από λίγα χρόνια ήρθε ένας δάσκαλος και έκανε επίδειξη αϊκίντο στο ντότζο μας και μόλις τον είδα, αποφάσισα να φύγω από το τζούντο και να αρχίσω μαθήματα.

Αν στραφούμε στα λόγια του ιδρυτή του, Μοριχέι Ουεσίμπα, είναι καλύτερα να πούμε ότι το αϊκίντο είναι ένα «μπούντο». Και παρόλο που η λέξη «μπούντο» μπορεί να μεταφραστεί και ως «ο δρόμος του πολεμιστή», ο ιδρυτής του αϊκίντο, της απέδιδε άλλο νόημα καθώς την αντιλαμβανόταν με την αρχαία της σημασία η οποία, με τη χρήση των ιδεογραμμάτων «μπου» και «ντο» σήμαινε «ο δρόμος της εγκατάλειψης ή της κατάθεσης της λόγχης».

Έγραφα στο προηγούμενο κείμενο για το καράτε ότι οι ιάπωνες το αντίκρισαν για πρώτη φορά το 1922, όταν ένας δάσκαλος σχολείου από την Οκινάουα, ο Φουνακόσι Γκιτσίν (1868-1957) αποφάσισε να κάνει το παράτολμο διάβημα να το μεταφέρει στο Τόκιο από την πατρίδα του (και του ίδιου, και του καράτε) την Οκινάουα.