Αλαζονεία

Η αλαζονεία και η έλλειψη ταπεινότητας στις πολεμικές τέχνες είναι ένα από τα μεγαλύτερα ελαττώματα που οδηγούν αργά η γρήγορα στην πτώση και στην λήθη.

Όπως ανέφερα σε προηγούμενο άρθρο σκοπός της ενασχόλησης με τους δρόμους της σοφίας είναι η δημιουργία αγνών ανθρώπων.

Ανθρώπων που δεν ξεχνούν πως ξεκίνησαν την επίπονη πορεία τους, ποιοι τους καθοδήγησαν στα πρώτα βήματα τους, πως ξεπέρασαν τις αγωνίες, τα λάθη, τις ήττες και τις νίκες τους, δε ξεχνούν το πεπερασμένο της γνώσης τους.

Αυτοί οι μαχητές στέκουν απέναντι σε κάθε αντίπαλο με σεβασμό και σιγή, δε διαδηλώνουν το μεγαλείο τους, την γενναιότητα τους αλλά ούτε και τις προθέσεις τους.

Γίνονται καθρέφτης συναισθημάτων και πράξεων του απέναντι, αντανακλώντας τα πάντα ώστε ο αδαής να νικηθεί από τον εαυτό του.

Δε δείχνουν την δύναμη τους, αποφεύγουν την άσκοπη μάχη, προτιμούν να μην τραβήξουν το ξίφος τους παρά μόνο σε έσχατη ανάγκη.

Παρακινούνται από αρχές και ιδεώδη και όχι από οφέλη και συμφέροντα.

Αλλά πάνω απ' όλα δεν ξεχνούν αυτούς που τους πήραν από το χέρι και έπαιξαν μαζί τους όταν ήταν παιδιά, που δέχθηκαν οδυνηρά χτυπήματα ή πτώσεις για να μάθουν, όταν μεγάλωσαν, που τους άφησαν ελεύθερους να χαράξουν τον δικό τους δρόμο όταν έγιναν μαύρες ζώνες.

Και ταπεινά δίχως έπαρση δίδαξαν με την σειρά τους, αγωνίστηκαν, μεγαλούργησαν ή αποσύρθηκαν.

Χαρακτηριστική είναι η παρακάτω ιστορία. ο βασιλιάς Χσουάν της δυναστείας Τσου άκουσε για τον Πο-κουνγκ-Ι ότι ήταν ο δυνατότερος μαχητής στο βασίλειο του.

Όταν τον συνάντησε ξαφνιάστηκε διότι έμοιαζε τόσο αδύναμος, ρωτώντας λοιπόν πόσο δυνατός είναι, ο Πο απάντησε: «μπορώ να σπάσω το πόδι μιας ακρίδας και ν' αντέξω το ρεύμα των φτερών ενός φθινοπωρινού τζίτζικα». Κατάπληκτος ο βασιλιάς βροντοφώναξε: «μπορώ να σκίσω δέρμα ρινόκερου και να τραβήξω εννιά βουβάλια από την ουρά και παρόλα αυτά ντρέπομαι για την αδυναμία μου. Πως μπορείς εσύ να είσαι τόσο διάσημος;». O Πο απάντησε γαλήνια: «δάσκαλος μου ήταν ο Τσε-σανγκ που η δύναμη του δεν είχε όμοια σ' ολόκληρο τον κόσμο αλλά ακόμα και οι στενότεροι του συγγενείς ποτέ δεν την γνώρισαν γιατί ποτέ δε την χρησιμοποίησε!! »

Πολλοί θα πουν θεωρητικές εξυπνάδες ή ότι ο Πο είχε καλές δημόσιες σχέσεις αλλά σκεφτείτε, σκεφτείτε..

Σημείωση: Η ιστορία είναι από το βιβλίο του Τζο Χαυαμς «Το Ζεν στις πολεμικές τέχνες» εκδόσεις Μωρεσόπουλος 1989.

Νίκος Βερβερίδης