Συνεντεύξεις

Ξεκίνησα το 1970 στο Σάντα Κρουζ της Καλιφόρνια, σε μια εποχή που το αϊκίντο μόλις ξεκινούσε εκεί. Ήμουν πρωτοετής στο Πανεπιστήμιο της Σάντα Κρουζ και ένας από τους καθηγητές εκεί, ο σενσέι Ρόμπερτ Φρέιτζερ ο οποίος είχε μελετήσει με τον Ο-σενσέι στο Τόκιο στη δεκαετία του 1960

Το ται τσι με οδήγησε το να προσέχω τον εαυτό μου καλύτερα, εσωτερικά και εξωτερικά και το ζαζεν μου έδωσε καθαρότητα και με έμαθε να προσέχω αυτό που συμβαίνει.

Η πρώτη μου επαφή με τις πολεμικές τέχνες ήταν στην ηλικία των εννέα χρόνων περίπου, όταν οι γονείς μου με έγραψαν σε μία σχολή Σίντοκαν καράτε στην Ρόδο, όπου προπονήθηκα για περίπου έναν χρόνο.

Ήταν κυρίως θέμα τύχης και περιστάσεων. Ένα από τα πράγματα που λειτούργησαν υπέρ του Γιοριτόμο ήταν οι δύο αιώνες εξέλιξης του συστήματος, και άρα ένα μεγαλύτερο υπόγειο ρεύμα δυσαρέσκειας των πολεμιστών για το status quo το οποίο ρεύμα και εκμεταλλεύθηκε

Τα μόνιμα κάστρα του είδους που βλέπει κανείς στην Ιαπωνία κατά την περίοδο Σενγκόκου ήταν γενικά μια αντίδραση στην ανάγκη για διαρκή άμυνα μιας περιόδου κατά την οποία υπήρχαν συνεχώς πόλεμοι (ή απειλή πολέμων) και/ή σύμβολα πολιτικής δύναμης. Οι συνθήκες αυτές δεν υφίσταντο στην Ιαπωνία των περιόδων Χέιαν ή Καμακούρα.

Φέτος(2015) κλείνω 20 χρόνια από τότε που έλαβα το 7ο νταν από το Αϊκικάι του Τόκιο, κατόπιν αιτήματος του δασκάλου μου, του Μίτσιο Χικιτσούτσι. Φυσικά χάρηκα πάρα πολύ, ωστόσο την ίδια στιγμή αυτό επιφέρει μια βαριά ευθύνη απέναντι στον εαυτό μου και απέναντι στον δάσκαλό μου που με εμπιστεύτηκε.

Στο «Legacies of the Sword» (μια μελέτη της Κάσιμα-Σινρίου γραμμένη με τον Σέκι Χουμιτάκε) υποστηρίζετε ότι πολλές παραδοσιακές ιαπωνικές πολεμικές τέχνες χρησιμοποιούν τη γλώσσα του βουδισμού, του Σίντο, του κομφουκιανισμού (και του νέο-κομφουκιανισμού) και του ταοϊσμού προκειμένου

Νομίζω ότι η εμπειρία από πρώτο χέρι στη χρήση των παραδοσιακών όπλων είναι χρήσιμη με διάφορους τρόπους, προφανείς και λιγότερο προφανείς, για έναν ιστορικό που μελετά στρατιωτικά θέματα. Εξίσου χρήσιμο είναι να έχει κανείς εμπειρία στο πεδίο της μάχης όμως, καλώς ή κακώς, τέτοια εμπειρία δεν έχω.

Ξεκίνησα να διδάσκομαι κινεζικές πολεμικές τέχνες στην Αγγλία, όταν ήμουν δεκαεπτά ετών. Μετά από τα πρώτα τέσσερα περίπου χρόνια μελέτης, το 1989, πήγα στο Χονγκ Κονγκ και έμεινα εκεί ως το 1990 προκειμένου να μελετήσω σε ακόμα περισσότερο βάθος το στιλ Νύχι του Αετού της οικογένειας Λάου μαζί με τα ίδια τα μέλη της.

Πρώτα να επισημάνουμε κάτι: πρέπει να είναι κανείς πολύ προσεκτικός με τη χρήση του όρου «πατριά» (clan) ακόμα και όταν αναφέρεται στην εποχή Σενγκόκου. Με την ανθρωπολογική έννοια του όρου στην Ιαπωνία δεν υπήρχαν ποτέ πατριές ή, πιο σωστά, οι οικογενειακές μονάδες τύπου πατριάς δεν ήταν ποτέ σημαντικές κοινωνικό-πολιτικές μονάδες.