Η τελευταία πράξη του δράματος παίζεται κάθε μέρα στον ναό Σενγκάκουτζι στον δήμο Σιναγκάουα του Τόκιο: δεκάδες άγνωστοι από όλον τον κόσμο, ανάβουν θυμιάματα (το ιαπωνικό βουδιστικό ισοδύναμο των κεριών και των καντηλιών) στους τάφους του φεουδάρχη Ασάνο Ναγκανόρι Τακούμι νο Κάμι και των 47 σαμουράι του που τα ξημερώματα της 30ης Ιανουαρίου του 1703, εκδικήθηκαν τον θάνατό του με έναν τρόπο που κατάκτησε τις καρδιές των Ιαπώνων. Τόσο, ώστε η ιστορία τους να λεχθεί αμέτρητες φορές σε έργα του θεάτρου Καμπούκι, του κουκλοθεάτρου Μπουνράκου, της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, των μάνγκα και των άνιμε και κάθε άλλου μέσου που υπάρχει.
Ο χρόνος εξιδανικεύει τα πράγματα: το περιστατικό που τα ξεκίνησε όλα ήταν, υποτίθεται, η έλλειψη σεβασμού του αυλικού Κίρα Κοζούκε νο Σούκε Γιοσινάκα προς τον Ασάνο όταν του δίδασκε κανόνες συμπεριφοράς στο κάστρο του σογκούν στο Έντο, όπου είχε έρθει για την ετήσια εθιμοτυπική επίσκεψή του προς τον de facto ηγέτη της Ιαπωνίας. Ο Ασάνο ενοχλήθηκε, η διαφωνία έγινε συμπλοκή και ο Ασάνο τράβηξε το μαχαίρι του και τραυμάτισε τον Κίρα. Όμως η βιαιοπραγία μέσα στο κάστρο του Έντο τιμωρούταν με θάνατο και ο Ασάνο καταδικάστηκε σε τελετουργική αυτοκτονία. Και πέθανε στις 21 Απριλίου του 1701 και κηδεύτηκε στο Σενγκάκουτζι.
Έγιναν τα πράγματα όντως έτσι; Πιθανότατα όχι, όμως ο Οΐσι Κουρανοσούκε Γιόσιο, σύμβουλος του Ασάνο και επικεφαλής της προσωπικής του φρουράς έτσι το εισέπραξε και αποφάσισε να εκδικηθεί τον άρχοντά του. Μαζί με 46 ακόμα σαμουράι ορκίστηκε εκδίκηση, και για τα επόμενα δύο χρόνια, οι άντρες σκορπίστηκαν σε ανατολή και δύση, κάποιοι υποδυόμενοι τους μοναχούς και άλλοι τους απλούς πολίτες αλλά επικοινωνώντας τακτικά ώστε να οργανώσουν την επίθεσή τους στον Κίρα όταν ο θόρυβος από το αρχικό περιστατικό και οι υποψίες των αρχών για πιθανές αντιδράσεις εκ μέρους τους θα είχαν κοπάσει. Αυτά ως τα ξημερώματα της 30ης Ιανουαρίου 1703.
Η επίθεση των 47 ρονίν (“σαμουράι χωρίς αφέντη” -οι Ιάπωνες ωστόσο τους αποκαλούν “Άκο Γκίσι”, δηλαδή “πιστούς σαμουράι από το Άκο” όπως λεγόταν η περιοχή τους) άφησε νεκρό τον Κίρα και τη φρουρά του. Το κεφάλι του ωστόσο αποχωρίστηκε από το σώμα του και μεταφέρθηκε στο Σενγκάκουτζι όπου ο Οΐσι και οι σύντροφοί του, το κατέθεσαν μπροστά στον τάφο του Ασάνο, πριν παραδοθούν στις αρχές. Οι οποίες με τη σειρά τους, μαζί με την κοινή γνώμη της εποχής, αποφάσισαν τελικά ότι η αφοσίωση των 47 είχε περισσότερη αξία από το ότι παρέβησαν τον νόμο και τους επέτρεψαν να αυτοκτονήσουν τελετουργικά.
Η ιστορία έχει ανατρέψει τα περισσότερα σημεία του περιστατικού: μάλλον ο Κίρα ήταν ο καλός της ιστορίας, ο Ασάνο ο κακός και οι 47 σαμουράι έλπιζαν είτε ότι η κοινή γνώμη θα αναγκάσει τον σογκούν να τους συγχωρήσει, είτε ότι θα κατάφερναν να πεθάνουν τιμημένοι χωρίς οι οικογένειές τους να υποφέρουν που οι ίδιοι είχαν μείνει “άστεγοι” με τον θάνατο του Ασάνο. Όμως τελικά, όπως και η δραματουργία, φάνηκε στοργική απέναντι στους 47 σαμουράι από το Άκο, χαρίζοντάς τους την αθανασία. Και κάνοντας τον μύθο των σαμουράι γενικότερα, ακόμα πιο ισχυρό, τόσο μέσα στην ίδια την Ιαπωνία, όσο και εκτός.
Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης
