Είναι μια ερώτηση που κάνει οποιοσδήποτε ασχολείται με το Αϊκίντο πάνω από 2-3 μήνες.
Χαμένος στην Ιαπωνική ονοματολογία, το εθιμοτυπικό και τις δύσκολες τεχνικές μαθαίνει, συνήθως από φίλους που ασκούνται σε άλλη σχολή, ότι κάνουν κάτι διαφορετικό, που είναι μεν Αϊκίντο αλλά ο δάσκαλος ακολουθεί μια διαφορετική “γραμμή”.Έτσι γεννιούνται δυο ερωτήματα. Τι είναι οι γραμμές; Ποια είναι η καλύτερη;
Το Αϊκίντο δημιουργήθηκε από τον Μοριχέϊ Ουεσίμπα . Κοντά του διατέλεσαν μαθητές οι οποίοι δημιούργησαν με τη σειρά τους Ντότζο. Αν ζούσαμε στις αρχές του '60 και βλέπαμε 3-4 δασκάλους απ' αυτούς θα διαπιστώναμε ότι κάνουν λίγο διαφορετικά πράγματα μεταξύ τους. Οι μαθητές του Τοχέϊ Σένσει, έκαναν διαφορετικό Αϊκίντο από τους μαθητές του Σάϊτο Σένσεϊ και οι δυο έκαναν διαφορετικό Αϊκίντο από το γιο του ιδρυτή και Ντοσου (οδηγός του δρόμου) Κισομάρου Ουεσίμπα. Το ουσιώδες είναι ότι όλοι έκαναν Αϊκίντο και ο ίδιος ιδρυτής πίστευε ότι όλοι οι μαθητές που έχουν διατελέσει αρκετά χρόνια κοντά του δείχνουν τον αληθινό δρόμο.
Από τους πρώτους μαθητές του Μοριχέϊ Ουεσίμπα ξεπήδησαν λοιπόν διαφορετικοί δρόμοι της ίδιας διδασκαλίας. Ki Aikido, Yoshinkan, Tomiki, Takemusu. Επίσημος φορέας πιστοποίησης διπλωμάτων ήταν και είναι για όλες τις τεχνοτροπίες το Αϊκικαϊ. Αρχηγός αυτού του παγκόσμιου οργανισμού ορίζεται από την οικογένεια Ουεσίμπα. Στις μέρες μας το όνομα αυτού Μοριτερου Ουεσίμπα. Σκοπός του είναι να παρουσιάζει το Αϊκίντο στις βασικές φόρμες του καθώς και να πιστοποιεί τα αποτελέσματα των εξετάσεων για Νταν τα οποία γίνονται από πιστοποιημένους δασκάλους ανά το κόσμο. Το κεντρικό Ντοτζο του Αϊκικαϊ βρίσκεται στο Τόκιο. Από τα τέλη του '60 σοβαροί μαθητές από εκεί δοκιμάζουν την τύχη τους στη δύση. Το έδαφος που βρίσκουν είναι αρκετά εύφορο και έτσι ο κάθε ένας από αυτούς δημιουργούν μια σειρά από Ντοτζο. Τσιμπα Σενσεϊ στην Αγγλία και Ηνωμένες πολιτείες, Ταμουρα Σενσει στη Γαλλία, Ασαϊ Σενσεϊ στη Γερμανία.
Όταν παρακολουθήσετε αυτούς τους δασκάλους θα διαπιστώσετε για άλλη μια φορά ότι αντιλαμβάνονται πολύ διαφορετικά μεταξύ τους το Αϊκίντο. Έτσι μιλάμε πλέον για διαφορετικές τεχνοτροπίες της τέχνης. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να συμβαίνει αυτό αφού μιλάμε για τέχνη ως εκ τούτου καλλιεργείται μέσα από βιώματα,αισθήσεις, μάθηση, κοινωνικό, επαγγελματικό υπόβαθρο, προπόνηση. Στο Αϊκίντο δεν υπάρχουν αγώνες. Ο λόγος είναι απλός, δεν μετρά μόνο η υποταγή του αντιπάλου, δε μετρούν μόνο τα τεχνικά, σωματικά και ψυχολογικά χαρακτηριστικά, θα πρέπει όλα αυτά να συνδυασθούν με καλαισθησία. Άρα λοιπόν είναι υποκειμενικό ποιος κάνει καλό Αϊκίντο. Είναι προφανές ότι διαφορετικά αντιλαμβάνεται το Αϊκίντο κάποιος που δεν έχει στοιχειώδη μόρφωση, κάνει χειρωνακτική εργασία και μένει σε κακόφημη συνοικία από κάποιον που είναι τενόρος. Αν και δυο διδάξουν Αϊκίντο θα κάνουν διαφορετικό στυλ, ακόμα και αν είχαν τον ίδιο δάσκαλο.
Επιλογή “γραμμής”
Τις περισσότερες φορές οι μαθητές επισκέπτονται ένα χώρο, παρακολουθούν κάποιο μάθημα και αν τους αρέσει αυτό που βλέπουν ξεκινούν. Όπως και αν ακουστεί αυτό, ο συγκεκριμένος τρόπος είναι τελείως λάθος για την εκμάθηση Αϊκίντο. Αν πας στο κοντινότερο ωδείο χωρίς να ξέρεις ποιο όργανο θέλεις να μάθεις και παρακολουθήσεις ένα δάσκαλο να παίζει καταπληκτικό πιάνο δε σημαίνει ότι μπορείς να γίνεις και εσύ καλός πιανίστας.
Ακόμα και αν έχεις επιλέξει να κάνεις Αϊκιντο θα πρέπει να ψάξεις επιμελώς τι σε αντιπροσωπεύει σαν χαρακτήρα και σαν σωματότυπο. Αυτό που επέλεξες είναι μια συγκεκριμένη τεχνοτροπία “γραμμή.”
Τα Ντοτζο που ακολουθούν την ίδια γραμμή έχουν ένα δάσκαλο ο οποίος ηγείται. Αυτό σημαίνει ότι είναι υπεύθυνος για τη μετάδοση της γνώσης σε όλα τα Ντότζο που ανήκουν στην ίδια “γραμμή”εξίσου. Δημιουργεί σεμινάρια με τον ίδιο ή με άλλους καταξιωμένους δασκάλους με σκοπό να προάγει το στυλ που ακολουθεί. Διεξάγει εξετάσεις με στόχο την αναβάθμιση των μαθητών του. Μεταφέρει αποτελέσματα εξετάσεων και συνδρομές στο Αϊκικαϊ σαν αντιπρόσωπος μιας σειράς Ντοτζο.
Οι μαθητές με τη σειρά τους που ακολουθούν τη συγκεκριμένη “γραμμή” θα πρέπει να παρακολουθούν τα σεμινάρια που γίνονται για αυτούς καθώς και να προπονούνται κάτω από τη καθοδήγηση του δασκάλου τους.
Πολλές φορές μέσα σε κάθε οικογένεια δημιουργούνται προβλήματα. Τα συνηθέστερα στην οικογένεια του Αϊκίντο είναι:
Μαθητές και δάσκαλοι να μεταπηδούν από μια “γραμμή” σε άλλη.
Όταν συμβαίνει στα πρώτα χρόνια προπόνησης το βρίσκω αθώο και αφελές γιατί είτε λόγω λάθους πρώτης επιλογής ή μετέπειτα διαπίστωσης αντιλαμβάνεται ότι κάτι διαφορετικό τον εκφράζει. Όταν συμβαίνει σε “δασκάλους” αδυνατώ να πιστέψω κάτι από τα παραπάνω. Η οικονομική μεταβολή καθώς και η γρήγορη εξέλιξη στις βαθμίδες των Dan είναι οι κυριότεροι λόγοι αλλαγής “γραμμής”.
Μαθητές παρακολουθούν σεμινάρια από άλλες “γραμμές”.
Από τη στιγμή που ήσασταν νηφάλιοι όταν επιλέξατε τη “γραμμή” που ακολουθείτε θα πρέπει σίγουρα να παρακολουθείται τα σεμινάρια που γίνονται για την άνοδο σας στην οργάνωση που ανήκετε. Από εκεί και μετά το πόση επιπλέον γνώση θέλετε, δε έχει κανένας δάσκαλος δικαίωμα να σας τη στερήσει.
Έριδες μεταξύ δασκάλων για το ποιος θα αναλάβει την ηγετική θέση μέσα στην οργάνωση.
Συνήθως μετά από αποχώρηση του νυν αρχηγού.
Το Αϊκίντο σε σχέση με άλλες πολεμικές τέχνες είναι ακόμα παρθένο όσον αφορά τη διαφθορά και τη κακεντρέχεια. Νομίζω ότι καθοριστικό ρόλο παίζει το γεγονός ότι δεν υπάρχουν αγώνες. Το κέρδος από τις αγωνιστικές διοργανώσεις είναι μεγάλο και πολλοί επιθυμούν να επωφεληθούν στις αγωνιστικές πολεμικές τέχνες.
Πριν ξεκινήσετε Αϊκίντο επισκεφθείτε αρκετές σχολές για να βρείτε το στυλ που σας ταιριάζει. Ζητείστε να κάνετε μερικά δωρεάν μαθήματα για να βεβαιωθείτε ότι η επιλογή σας θα είναι σταθερή σε βάθος χρόνου. Μην αναλώνεστε σε συζητήσεις για το ποια “γραμμή” ή “κύκλος” είναι καλύτερος, το καλύτερο έχει άμεση σχέση με εσάς. Επιτυχημένος καλλιτέχνης δεν είναι μόνο αυτός που πουλάει τα έργα του σε πολύ κόσμο αλλά και αυτός που μπορεί να αγγίξει εσάς προσωπικά.
Νίκος Κορρές
