Έχω παρατηρήσει ότι όταν ξεκινάει κάποιος την πρακτική του στις πολεμικές τέχνες αναζητάει συνήθως κάτι περισσότερο από αυτό που βιώνει στην παρούσα στιγμή, ή την προσωπική ανάπτυξη δια μέσου μιας πρακτικής, ή την καλλιέργεια της δύναμης ή την βοήθεια για την αντιμετώπιση κάποιων προβλημάτων κλπ.
Αυτό κατ’ αρχάς σημαίνει ότι πρώτα απ’ όλα πρέπει να δομήσει το εγώ του που αλλοιώνεται μέσα από την επαφή με το περιβάλλον, να το αναγνωρίσει και να έρθει σε επαφή με την προσωπική του δόνηση. Οι πολεμικές τέχνες μέσα από την πειθαρχία, την τακτική εξάσκηση και την φιλοσοφία που τις υποστηρίζει, μέσα από την διδασκαλία των δασκάλων, μας δίνουν την δυνατότητα να ‘καθρεφτιστούμε’ καλύτερα. Πολλές φορές άλλα νομίζουμε για εμάς και άλλα ισχύουν. Σπάνε οι παλιές εικόνες του εαυτού και δομούνται καινούργιες, πιο κοντά στην προσωπική μας αλήθεια. Και αυτό ελευθερώνει, δίνει κουράγιο και δύναμη στην εξάσκηση ωρών που απαιτείται για να κατακτηθεί ένα σύστημα. Ξανά και ξανά μέσα από την προπόνηση, μέσα από την κόπωση που αυτή επιφέρει, μπορούμε να εκτιμήσουμε τις δυνατότητές μας, τα χαρίσματα που είναι κρυμμένα, να αναγνωρίσουμε έναν διαφορετικό τρόπο που μας βοηθάει στην καλύτερη αντιμετώπιση της καθημερινότητας και στα προβλήματα που παρουσιάζονται αναπάντεχα πολλές φορές και χρίζουν άμεσης αντιμετώπισης. Μέσα από την συνέπεια στην άσκηση μαθαίνουμε τα δικά μας όρια αλλά και την πραγματική αναγνώριση των άλλων (συνήθως προβάλλουμε δικές μας εικόνες χωρίς να βλέπουμε ποιο είναι το άτομο), με διάκριση. Η επαφή με την αναπνοή ξεκαθαρίζει τα πραγματικά μας συναισθήματα. Έχουμε επίγνωση αυτού που συμβαίνει εδώ και τώρα.
Όταν έχεις αφουγκραστεί την πραγματική σου δόνηση μέσα από τη σιγή τότε μπορείς καλύτερα να συντονιστείς και με τις άλλες δονήσεις. Αυτό μου φέρνει στο νου μια ορχήστρα πολλών οργάνων. Αν δεν γνωρίζει ο καθένας καλά τις δυνατότητες του μουσικού οργάνου που παίζει πώς θα συνδυαστεί αρμονικά με τα υπόλοιπα ώστε όλοι μαζί να αποδώσουν τα μέγιστα σε ένα συμφωνικό έργο;
Ξεκινάμε λοιπόν από την γνώση του εαυτού χωρίς ψευδαισθήσεις. Καλλιεργούμε τον χαρακτήρα αφού πρώτα τον έχουμε αναγνωρίσει. Σε αυτό το σημείο θα παρατηρήσουμε εγωκεντρικές συμπεριφορές, ανταγωνισμό, ενδεχόμενα εξουσιαστικές επιβολές, η ιδέες ότι είμαστε καλύτεροι και ικανότεροι από τους άλλους και πολλά άλλα. Η άσκηση μας δίνει δύναμη που αν δεν σμιλευτεί γίνεται ένα εμπόδιο αντί για σύμμαχος. Σιγά σιγά μαθημένες αντιλήψεις ξεπερνιούνται και ένας νέος εαυτός εμφανίζεται. Όταν γίνει αυτό μέσα από το πέρασμα των χρόνων τότε αρχίζουμε να δουλεύουμε σε ένα άλλο επίπεδο. Δεν χρειάζεται το «εγώ». Το υπερβαίνουμε γιατί άλλα έχουν τώρα σημασία. Όταν ξέρεις ποιος είσαι τότε δεν χρειάζεται να ανησυχείς για το μικρό «εγώ». Αλλάζουν τα δεδομένα. Αρχίζει ο συντονισμός και η αισθαντικότητα να αναβαθμίζονται Αρχίζει η συνήχηση με το Όλον. Και εκεί είμαστε μέρος αυτού που συμβαίνει. Συμμετέχουμε σε αυτό του υπέροχο πάζλ του γίγνεσθαι όπου όλοι και όλα αντιδρούν και συμπληρώνονται. Φεύγουμε από τα αντίθετα και τον εαυτό που χωρίζει. Από το εγώ και το εσύ. Χορεύουμε τον συμπαντικό χορό όλοι μαζί και εκεί δεν υπάρχει το εγώ. Είναι η πλάνη που μας κάνει να νοιώθουμε χωριστοί. Σαμσάρα ή μάγια το λένε στις ινδικές παραδόσεις.
Μέσα από την πρακτική στην πολεμική μας τέχνη ο νους ησυχάζει. Δεν προβάλει εικόνες, φοβίες, επιθυμίες και μικρές εγωιστικές κατακτήσεις. Ο ήσυχος νους μας δίνει την αμεσότητα της στιγμής και έτσι μπορούμε να δούμε πιο καθαρά τον συμπαίχτη μας (αντίπαλο). Η εφαρμογή των αρχών της τέχνης και η ροή της ενέργειας οδηγούν σε αυτό που είναι να συμβεί. Γιατί σε αυτή την φάση αν παρεμβάλλεται ο εσωτερικός διάλογος (εγώ) και τότε σίγουρα θα είμαστε οι χαμένοι μιας αναμέτρησης. Οποιασδήποτε είδους αναμέτρηση. Επαγγελματική, συναισθηματική και ό,τι συμβαίνει καθημερινά στη ζωή μας. Γιατί πίσω απ’ όλα η ζωή είναι το ντότζο τελικά που εφαρμόζουμε τις τεχνικές των πολεμικών τεχνών.
Κατά την προσωπική μου άποψη τι να τις κάνω τις αναγνωρίσεις και τα έπαθλα αν αυτό δεν έχει εφαρμογή στην καθημερινότητά μας και φυσικά στις σχέσεις μας με τους ανθρώπους και τη φύση.
Κατ’ αρχάς λοιπόν δομούμε το «εγώ» και στην συνέχεια ανά πάσα στιγμή το αποδομούμε όταν δεν χρειάζεται. Παρατηρώντας και σύμβολο Ται Τσι (γιν-γιανγκ) αντιλαμβανόμαστε ότι το ένα εμπεριέχει το άλλο, το ένα γεννάει το άλλο. Έτσι λοιπόν εγώ και μη εγώ εναλλάσσονται ανάλογα με τις υπάρχουσες συνθήκες. Είμαστε ενωμένοι με τις δονήσεις του σύμπαντος και της κάθε στιγμής που το εμπεριέχει.
Θυμάμαι πολλές φορές μέσα στη σχολή που κάναμε πρακτική στο τάι τσι με τους συμμαθητές μου μιλούσαμε συνέχεια για το «εγώ». Να το ξεπεράσουμε, να μην είμαστε εγωιστές κλπ. Ο Καρλ Γιούνγκ μέσα από το βιβλίο του η «Ολοκλήρωση της προσωπικότητας» με βοήθησε πάρα πολύ να καταλάβω τι σημαίνει «εγω». Και εκείνα τα χρόνια είχα πραγματική ανάγκη να δομήσω το «εγώ» μου και όχι να το εγκαταλείψω. Αργότερα κατανόησα καλύτερα και συνεχίζω να εμβαθύνω στην αποδόμηση του «εγώ». Δεν είναι και τόσο εύκολη υπόθεση όπως γνωρίζουμε. Αυτό είναι στάση μιας ολόκληρης ζωής και ευτυχώς που έχουμε δασκάλους-οδηγούς να μας σηματοδοτούν το μονοπάτι γιατί το να χαθείς είναι εύκολη υπόθεση.
Ελευθερία Καζαντζή
