Είναι πολλά και διάφορα τα οφέλη που αποκομίζει ένας ασκούμενος στις πολεμικές τέχνες (προσωπικά ασκούμαι πολλά χρόνια στο Τάι Τσι, το Τσι Κονγκ και στον διαλογισμό Ζαζέν). Πραγματικά μπορώ να πω τώρα, αναλογιζόμενη το παρελθόν, ότι η ζωή μου άλλαξε σε βάθος. Γνώρισα δασκάλους, έκανα πρακτική μαζί τους μελετώντας τις τέχνες αυτές και είμαι ευγνώμων για αυτό.
Σίγουρα ένας άνθρωπος που αναζητά το Μονοπάτι (Ντο), θα έρθει σε επαφή με διάφορα συστήματα, Δασκάλους και εκπαιδευτές, θα ακούσει απόψεις, θα διαβάσει και τελικά θα δοκιμάσει αυτό που του κερδίζει το ενδιαφέρον. Αυτό είναι πολύ όμορφο γιατί πρέπει να ψάχνουμε αυτό που μας τραβάει την προσοχή, να αφουγκραζόμαστε τις ανάγκες μας και να δοκιμάζουμε αισθανόμενοι τι είναι αυτό που μας προάγει. Οι καιροί έχουν αλλάξει και στις μέρες μας υπάρχει μεγάλη προσφορά στο χώρο των πολεμικών τεχνών. Αυτό είναι καλό αλλά και όχι τόσο καλό μιας και πολύ εύκολα μπορεί κάποιος να δηλώσει δάσκαλος, κάνοντας κάποια σεμινάρια (ακόμα και διαδικτυακά) και χωρίς να έχει την κατάλληλη εκπαίδευση που βασίζεται στις παλιές και διαχρονικές παραδόσεις, ανακηρύσσεται ειδήμων. Αυτό όμως είναι ένα άλλο θέμα στο οποίο έχω αναφερθεί σε άλλο άρθρο. Το θέμα μου σε αυτό το κείμενο είναι η αφοσίωση.
Συνήθως αυτό που παρατηρώ τα τελευταία χρόνια είναι ότι μέσα στο πνεύμα του «όλα είναι Ένα» και ότι «όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην ίδια αλήθεια» (και συμφωνώ σε αυτό), υπάρχει αρκετή σύγχυση και δημιουργείται μια συνθήκη που στην ουσία δεν καταλήγει πουθενά . Δηλαδή μπλέκουμε ένα σωρό πράγματα και τεχνικές γιατί κάνουμε λίγο από το ένα, λίγο από το άλλο και γενικά δοκιμάζουμε ασταμάτητα χωρίς να μπορούμε να μείνουμε σε ένα μονοπάτι και να το μελετήσουμε σε βάθος. Κατά την γνώμη μου, όλο αυτό συνδέεται με την υπερβολική κινητικότητα του Νου που τις περισσότερες φορές καταναλώνει αδηφάγα οτιδήποτε του παίρνει την προσοχή. Συμμετέχουμε για λίγο σε κάτι και μετά σε κάτι άλλο και μετά σε κάτι άλλο και πάει λέγοντας. Γιατί; Γιατί δεν μπορούμε να σταματήσουμε την κατανάλωση ακόμα και στον χώρο αυτών των τεχνών. Καταναλώνουμε ιδέες, συστήματα αυτογνωσίας, πληροφορίες και γενικά δεν σταματάμε. Αυτό για μένα μοιάζει με αυτό που κάνουν τα μικρά παιδιά. Τριγυρισμένα από πολλά παιχνίδια αποσύρουν εύκολα την προσοχή τους από ένα παιχνίδι στο άλλο μόλις βαρεθούν λιγάκι.
...Είμαστε μια ολότητα και ένας συνδυασμός πολλών παραμέτρων και καλό είναι να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε όλες τις πτυχές του Εαυτού. Κάπου εκεί κρύβεται κατά την γνώμη και η ανικανότητά μας πολλές φορές να εστιάσουμε και επιμείνουμε σε αυτό που κάνουμε...
Ο νους είναι ο μεγάλος ρυθμιστής των δραστηριοτήτων μας, των απόψεών μας, των επιλογών μας και τελικά μας καθορίζει οποιαδήποτε κίνηση. Και αυτό είναι εντάξει μέχρις ένα σημείο. Αλλά όταν εκείνο που κρύβεται από πίσω είναι το υπερβολικό στρες και αδυναμία εστίασης της προσοχής, τότε τα πράγματα δεν πάνε και πολύ καλά. Αυτό μεταφέρεται σε όλους του τομείς των δραστηριοτήτων μας και μας καθορίζει τη ζωή. Ο νους γίνεται ο κυρίαρχος του παιχνιδιού. Αλλά δεν έχουμε μόνο το νοητικό σώμα. Έχουμε το φυσικό και το συναισθηματικό επίσης. Είμαστε μια ολότητα και ένας συνδυασμός πολλών παραμέτρων και καλό είναι να μάθουμε να αφουγκραζόμαστε όλες τις πτυχές του Εαυτού. Κάπου εκεί κρύβεται κατά την γνώμη και η ανικανότητά μας πολλές φορές να εστιάσουμε και επιμείνουμε σε αυτό που κάνουμε.
Όταν κάποιος βαδίζει το μονοπάτι της αναζήτησης κάποια στιγμή θα πρέπει να καταλήξει κάπου και να αφοσιωθεί σε αυτό. Να το εμπιστευτεί κατ’ αρχάς και να ανέβει σιγά σιγά την βαθμίδα της ολοκλήρωσης. Η αφοσίωση είναι αυτό που μας δίνει καρπούς. Ο νους μπορεί να βαριέται, να βάζει εμπόδια, να θέλει «να παίξει με ένα καινούριο παιχνίδι». Το να προσπερνάμε αυτούς τους νοητικούς σκοπέλους και να μένουμε πιστοί στο μονοπάτι μας είναι μία σπουδαία νίκη και μας βοηθάει να συνεχίσουμε.
...Φυσικά και πρέπει να έχουμε προσωπική άποψη και μπορούμε να αλλάξουμε δάσκαλο από την στιγμή που παρατηρούμε πράγματα που δεν είναι σωστά και ηθικά. Από τη στιγμή όμως που καταλήξουμε κάπου καλό είναι να πορευτούμε με αυτό και να βαδίσουμε το μονοπάτι μέχρι το τέλος...
Η υγιής πειθαρχία (και όχι η ψυχαναγκαστική), η εμπιστοσύνη στον Δάσκαλο και η αφοσίωση στο σύστημα που έχουμε επιλέξει σίγουρα μας δίνει γλυκούς καρπούς. Μπορεί να περνάμε διάφορες φάσεις αμφισβήτησης, κριτικής, επίκρισης πολλές φορές αλλά αυτά δεν είναι τίποτα άλλο από περιορισμένες εγωιστικές φάσεις που περνάει ο μαθητής προκειμένου να συντονιστεί με κάτι καλύτερο για τον ίδιο και τους άλλους. Και εκεί έρχεται και η παρουσία του δασκάλου που καθρεφτίζει και σηματοδοτεί την πορεία του μαθητή. Η εμπιστοσύνη στον Δάσκαλο είναι καθοριστική. Αν αρχίσουμε να ασκούμε κριτική, να έχουμε αμφιβολίες και διάφορα άλλα δεν προχωράμε. Φυσικά και πρέπει να έχουμε προσωπική άποψη και μπορούμε να αλλάξουμε δάσκαλο από την στιγμή που παρατηρούμε πράγματα που δεν είναι σωστά και ηθικά. Από τη στιγμή όμως που καταλήξουμε κάπου καλό είναι να πορευτούμε με αυτό και να βαδίσουμε το μονοπάτι μέχρι το τέλος. Και το τέλος του μονοπατιού είναι διαφορετικό για τον καθένα μας. Αλλιώς πέφτουμε στο δίχτυ της σκέψης και παραμένουμε μπλεγμένοι σε αυτό.
Θεωρώ λοιπόν ότι οφείλουμε στον εαυτό μας από την στιγμή που επιλέγουμε να βαδίσουμε το μονοπάτι των πολεμικών τεχνών (και όχι μόνο), να έχουμε εμπιστοσύνη στην κρίση μας, να αφουγκραζόμαστε τις πραγματικές μας ανάγκες, να είμαστε «ανοιχτοί» στο καινούριο, και να διατηρούμε μεγάλο σεβασμό στις παραδόσεις της κάθε τέχνης. Σίγουρα θα μας βοηθήσει η πρακτική μας να καλλιεργήσουμε τις προσωπικές μας αρετές, δύναμη, διάκριση, συναδέλφωση με ανθρώπους, αλληλεγγύη και τελικά την απελευθέρωση από ό,τι μας βαραίνει.
Ελευθερία Καζαντζή
Κερδίσατε 2 δωρεάν μαθήματα γνωριμίας στις συνεργαζόμενες σχολές του Πανελλήνιου Οδηγού Πολεμικών Τεχνών!
