Ο Πέτρος Κουρόπουλος γεννήθηκε στην Αθήνα στις 9 Απριλίου 1928. Ο πατέρας του ήταν πολιτικός μηχανικός τον έστειλε στην Ζυρίχη για να σπουδάσει το ίδιο επάγγελμα. Εκείνος όμως ήθελε να γίνει δημοσιογράφος γιατί τον ενδιέφερε πολύ η πολιτική. Τελικά το 1946 μπήκε στο τμήμα κοινωνιολογίας στη Γενεύη. Παντρεύτηκε το 1957 και απέκτησε δύο παιδιά.
Απ’ ότι έλεγε, τυχαία διάβασε τον φιλόσοφο Μάρτιν Χάιντεγκερ και αυτό τον έφερε σε επαφή με τους υπαρξιστές και αργότερα με τη γιόγκα, το Ζεν και το Τάι Τσι. Το 1967 είδε την ταινία του Αντονιόνι «Κίνα» και εντυπωσιάστηκε πραγματικά όταν είδε σε μια σκηνή έναν ψαρά ο οποίος αφού τελείωσε το ψάρεμα άφησε την βάρκα του στη ακτή και άρχισε να κάνει Τάι Τσι. Η μαλακή αυτή κίνηση και η απαλότητα της ροής της τον έκανε να ασχοληθεί με αυτό το 1968 στη Γενεύη με την δασκάλα Λιζέλ Ρεμώ. Γνώρισε στυλ Γιάνγκ και μέσα από την κίνηση άρχισε να χαλαρώνει ο νους του και να ξεπερνάει τα διάφορα προβλήματα υγείας που του είχαν παρουσιαστεί. Αργότερα συνέχισε την πρακτική του με δύο κινέζους δασκάλους, τον Τσεν (ένα μέλος της οικογενείας που δημιούργησε το στυλ τσεν) και τον Του. Γνώρισε επίσης τον Τζια Φου Φενγκ, μαζί του έμαθε την μικρή σειρά και μετέφρασε την απόδοση του στο Τάο Τε Κινγκ. Αργότερα γνώρισε τον Τσουνγκλιάγκ Αλ Χουάνγκ και μετέφρασε το βιβλίο του «Η ουσία του Ταιτζι».
Ο Πέτρος Κουρόπουλος δεν εξάσκησε τις παραδοσιακές φόρμες του Ται Τσι αλλά τις απλοποιημένες που δημιουργήθηκαν στην Κομμουνιστική Κίνα γιατί όπως μας έλεγε πολύ τακτικά «δεν έχουν σημασία οι φόρμες αλλά οι αρχές της άσκησης». Από τότε ταξίδεψε στην Κίνα, γνώρισε τον ταοϊστή γιατρό Χου Μπιν, μετέφρασε το βιβλίο του «Η άσκηση της αναπνοής».
Το Ζαζέν το ξεκίνησε παράλληλα με το Τάι Τσι με τον Κάρλφρηντ Ντυρκχάιμ ο οποίος είχε μείνει 10 χρόνια στην Ιαπωνία και έμαθε το ζαζέν σε βουδιστικό μοναστήρι. Τον ¨γοήτευσε¨ από την πρώτη στιγμή.
Μέσα από αυτές τις πρακτικές η ζωή του άλλαξε ριζικά και το 1980 άρχισε να διδάσκει στην Ελλάδα. Τότε το Τάι Τσι και το Ζαζέν ήταν τελείως άγνωστα στη χώρα μας. Όταν πρωτοπήγα στη σχολή θυμάμαι ότι έλεγαν οι γείτονες ότι εκεί ήταν γιάφκα και μπαινοβγαίνουν κάτι παράξενοι τύποι!
Μέσα από τις μεταφράσεις που είχε κάνει τον γνώρισαν κάποιοι άνθρωποι και οι πρώτοι του μαθητές ήταν κυρίως ομοιοπαθητικοί γιατροί. Εκείνη την εποχή και η ομοιοπαθητική ήταν σχεδόν άγνωστη. Το 1982 το βιβλίο του για την ‘μικρή σειρά’ έγινε αρκετά γνωστό και έτσι άρχισε να έρχεται περισσότερος κόσμος στη σχολή.
Έκανε μαθήματα μέχρι την ηλικία των 78 ετών και αργότερα για λόγους υγείας η σχολή έκλεισε. Για όλους εμάς αυτό ήταν ένα μεγάλο σοκ. Ο Πέτρος Κουρόπουλος έκανε επί πολλά χρόνια 10 ώρες μάθημα την ημέρα ανελλιπώς. Ήταν πάντα εκεί και τα καλοκαίρια κάναμε σεμινάρια σε διάφορα μέρη της Ελλάδας τα οποία διαρκούσαν δύο εβδομάδες με 6 ώρες άσκηση την ημέρα. Ήταν ακούραστος και φυσικά πολύ αγαπητός στους μαθητές του οι οποίοι πολλαπλασιάζονταν συνεχώς. Εκείνο που για μένα ήταν πολύ σημαντικό (έμεινα κοντά του περίπου είκοσι χρόνια) ήταν ότι αυτός ο άνθρωπος είχε ένα απαράμιλλο ήθος, ευγένεια, απλότητα και ποτέ του δεν ενδιαφέρθηκε για τα χρήματα. Μας μάθαινε να μην εξαρτιόμαστε από αυτόν και δεν ξεχώριζε ποτέ του παλιούς μαθητές από τους καινούργιους. Ήμασταν όλοι μαζί και μελετούσαμε κάτω από την καθοδήγησή του την τέχνη αυτής της ίδιας της ζωής.
Έφυγε από κοντά μας 10 Ιανουαρίου του 2016, η παρακαταθήκη όμως που άφησε θα μείνει για πάντα, θα είναι ένας φωτεινός φάρος στη ζωή μας και η ευγνωμοσύνη μας θα τον συνοδεύει σταθερά στο μεγάλο ταξίδι του.
Ελευθερία Καζαντζή
