“Είναι μέσα Ιανουαρίου και η ανταύγεια των χριστουγεννιάτικων φώτων έχει ξεθωριάσει, αφήνοντας πίσω της έναν αμυδρό απόηχο ευθυμίας και το κρύο τσούξιμο αποφάσεων για την καινούρια χρονιά που δεν ευοδώθηκαν. Όπως όλος ο κόσμος, και εγώ καλωσόρισα τον καινούριο χρόνο οπλισμένος με τεράστιες υποσχέσεις στον εαυτό μου, μεγαλεπήβολα σχέδια για να αδράξω τις ημέρες που έρχονται και να βγω, με κάποιον τρόπο, καλύτερος και πιο λαμπερός. Κι όμως να ‘μαι, δυο εβδομάδες μετά και με την αίσθηση ότι η μηχανή δεν παίρνει μπροστά. Τα κίνητρα χάθηκαν, σαν νιφάδες χιονιού που τις πήρε ο αέρας (κάνει ψοφόκρυο στην Ιαπωνία) αφήνοντάς με να παλεύω όχι μόνο με τους εξωτερικούς μου αντιπάλους στο ντότζο αλλά και με έναν πολύ γνώριμο εχθρό: την προσωπική μου αδράνεια. Όπως θα λέγαμε στο μπούντο χάνω από τον εαυτό μου.”
Γιατί έβαλα την παραπάνω παράγραφο σε εισαγωγικά; Επειδή δεν είναι δική μου –αν και θα την προσυπέγραφα ευχαρίστως. Αξίζει, ωστόσο να παραθέσω τα διαπιστευτήρια του ανθρώπου που την έγραψε γιατί μπορεί να ορίσουν καλύτερα το πλαίσιο: Διευθυντής του Ινστιτούτου Έρευνας Μπούντο και Αθλητισμού του Διεθνούς Πανεπιστημίου Μπούντο, Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Ομοσπονδίας Ναγκινάτα, Μέλος της Διεθνούς Επιτροπής της Παν-Ιαπωνικής Ομοσπονδίας Κέντο, Μέλος της Διεθνούς Επιτροπής της Παν-Ιαπωνικής Ομοσπονδίας Τζουκέντο, Διευθυντής της Ιαπωνικής Ακαδημίας Μπούντο και εκπρόσωπος του Κέντο της Νέας Ζηλανδίας ως Πρόεδρος του του Διοικητικού Συμβουλίου και επικεφαλής της αποστολής της εθνικής ομάδας. Ίδρυσε και είναι αρχισυντάκτης του “Kendo World”, του πρώτου περιοδικού στον κόσμο στα αγγλικά αφιερωμένο στο κέντο και έχει τους βαθμούς Κέντο Κιόσι 7 νταν, Ιάιντο Ρένσι 6 νταν, Ναγκινάτα, 5 νταν, Τζούκεντο Ρένσι 6 νταν, Τάνκεντο Ρένσι 6 νταν –επίσης ασκείται στις κλασικές σχολές Τέντο-ρίου και Τζικισινκάγκε-ρίου, συμμετέχει σε αγώνες κέντο και ναγκινάτα (πλέον κυρίως ως διαιτητής) και έχει γράψει και μεταφράσει 19 βιβλία σχετικά.
Όσοι σχετίζονται με τον κόσμο του κέντο, του ιάιντο και της ναγκινάτα κατάλαβαν ήδη ότι αναφέρομαι στον 55χρονο Νεοζηλανδό Δρα Άλεξ Μπένετ ο οποίος, πέρα από τα παραπάνω εντυπωσιακά βγάζει το ψωμί του ως καθηγητής του Πανεπιστημίου του Κανσάι στην Οσάκα –όσοι δεν σχετίζονται και θέλουν να μάθουν κάτι παραπάνω, το προσωπικό του σάιτ είναι στη διεύθυνση
https://arekku.nz/ . Το κείμενο από το οποίο προέρχεται η παραπάνω παράγραφος ωστόσο, δημοσιεύτηκε στο μπλογκ Budo Books της εταιρείας Μπούνκασα Ιντερνάσιοναλ, ενός εκδοτικού οίκου που βγάζει βιβλία σχετικά (και) με τις πολεμικές τέχνες με το οποίο επίσης συνεργάζεται ο Δρ. Μπένετ. Και γράφτηκε προχθές, οπότε αναφέρεται σε αυτόν τον χρόνο και σε αυτόν τον Ιανουάριο, ήτοι δεν πρόκειται για κάτι που τον προβλημάτιζε παλιότερα, όταν ήταν αρχάριος.
Ακούγονται γνώριμα αυτά που περιγράφει; Σ’ εμένα σίγουρα, εξού και ότι θα τα προσυπέγραφα, αλλά είμαι σίγουρος ότι όποιος θέλει να είναι ειλικρινής απέναντι σε εαυτόν και αλλήλους, θα παραδεχτεί ότι τα έχει σκεφτεί επίσης. Και ίσως μάλιστα όχι μόνο εν όψει του νέου χρόνου και των αποφάσεων για το πόσο φέτος τα πράγματα θα είναι καλύτερα: έχω πιάσει τον εαυτό μου να αντιμετωπίζει παρόμοιες σκέψεις πολύ συχνά, ίσως και σχεδόν κάθε φορά που ετοιμάζομαι να πάω στο ντότζο. Σίγουρα όχι πάντα στον ίδιο βαθμό γιατί κάθε φορά οι συνθήκες είναι διαφορετικές (και το ίδιο ισχύει και για μένα, και για όλους μας) όμως συμβαίνει σχεδόν πάντα. Ή έστω πολύ συχνά.
Γιατί; Οι λόγοι είναι πολλοί αλλά θα έλεγα ότι συνοψίζονται στο ότι δε θέλουμε να κάνουμε πράγματα που μας βάζουν σε δοκιμασία ή πράγματα που απειλούν την ησυχία μας, τη σειρά μας. Ο Δρ. Μπένετ χρησιμοποιεί τη λέξη “αδράνεια” και νομίζω ότι η επιλογή είναι πολύ εύστοχη γιατί, όπως μάθαμε στη φυσική του γυμνασίου, αδράνεια είναι η χαρακτηριστική ιδιότητα των σωμάτων να αντιστέκονται σε οποιαδήποτε μεταβολή της κινητικής τους κατάστασης. Με άλλα λόγια, είναι απολύτως φυσικό πράγμα να θέλουμε να παραμείνουμε εδώ που είμαστε, με όποιον τρόπο και να προσδιορίζεται χωροχρονικά το “εδώ”. Και όπως μπορεί κανείς να δει αν ξαναδιαβάσει την παράγραφο με τα επιτεύγματα του Δρα Μπένετ, δεν έχει απολύτως καμία σχέση αν είμαστε αρχάριοι ή όχι: κανείς μας δεν έχει φτάσει τόσο ψηλά ώστε να μην αντιμετωπίζει προκλήσεις και εμπόδια που κάνουν την πορεία του δύσκολη.
...Μ’ άλλα λόγια, κάθε φορά που αισθανόμαστε ότι μας έχει καταβάλλει ο εσωτερικός μας εχθρός αντιφάσκουμε όμως αυτό δεν είναι και τίποτα το πρωτότυπο αφού οι αντιφάσεις είναι κομμάτι της καθημερινής ζωής. Αυτό που έχει σημασία είναι να μπορούμε να τον αγνοούμε και να πάμε στο ντότζο, παρότι αισθανόμαστε ότι έχουμε ήδη χάσει...
Το αστείο (ή το κωμικοτραγικό, αναλόγως πώς βλέπει κανείς τα πράγματα) είναι ότι πολλοί αρχίσαμε να ασχολούμαστε με τις πολεμικές τέχνες, ακριβώς επειδή αναζητούσαμε κάτι που να μας παρακινεί να βγούμε από τη “ζώνη άνεσής” μας και ακόμα περισσότεροι επιλέξαμε να παραμείνουμε σ’ αυτές γι αυτόν τον λόγο και επειδή κάτι τέτοιο μας κάνει καλύτερους ανθρώπους –όπως και αν εννοεί καθένας μας το “καλύτερους”. Μ’ άλλα λόγια, κάθε φορά που αισθανόμαστε ότι μας έχει καταβάλλει ο εσωτερικός μας εχθρός αντιφάσκουμε όμως αυτό δεν είναι και τίποτα το πρωτότυπο αφού οι αντιφάσεις είναι κομμάτι της καθημερινής ζωής. Αυτό που έχει σημασία είναι να μπορούμε να τον αγνοούμε και να πάμε στο ντότζο, παρότι αισθανόμαστε ότι έχουμε ήδη χάσει.
Για την ιστορία, το κείμενο του Δρα Μπένετ, τελειώνει με την εξής παράγραφο: Ουφ… Και έτσι, καθώς ετοιμάζομαι, φοράω το μπουφάν μου και φεύγω για το ντότζο, θυμίζω στον εαυτό μου ότι το δυσκολότερο βήμα είναι συχνά το πρώτο. Η τσάντα μου είναι έτοιμη να πάει στον ώμο μου σαν ένας απρόθυμος σύμμαχος, με τα περιεχόμενά της να κροταλίζουν σε μια ελαφρά αποδοκιμασία, σαν να αποζητούν την άνεση του ζεστού καθιστικού που θα αφήσω πίσω μου. Όμως φεύγω, με τη στήριξη της σοφίας από τα παλιά βιβλία μπούντο [στα οποία αναφέρθηκε στο υπόλοιπο κείμενο] και την αχνή, στεγνή συνειδητοποίηση ότι μερικές φορές, η μάχη δεν κερδίζεται με μια δραματική μεγάλη χειρονομία αλλά με την απλή πράξη της παρουσίας. Ακόμα και αν αισθάνεσαι σαν πολεμιστής που η πανοπλία του κρατιέται από σελοτέιπ και προσποιητή αισιοδοξία όπως αισθανομαι εγώ τώρα.
Αυτό και αν μπορώ να το προσυπογράψω –ειδικά τώρα που επίσης ξεκινάω για προπόνηση!
ΥΓ
Ολόκληρο το κείμενο υπάρχει στη διεύθυνση https://budobooks.jp/?p=1730
Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης
