Είναι ένα μείζον και επίκαιρο θέμα των πολεμικών τεχνών, το οποίο έχει οδηγήσει πολλούς ανθρώπους εκτός του χώρου αυτού, να βρίσκουν αφορμές για να τις κατηγορούν και να τις χαρακτηρίζουν ως και επικίνδυνες…
Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε πως είναι εντελώς διαφορετική η εξάσκηση σε μία πολεμική τέχνη από το θρησκευτικό πιστεύω. Θα ήταν ρηχό να πούμε πως η πολεμική τέχνη αρκεί από μόνη της να μεταποιήσει το θρησκευτικό συναίσθημα ενός ανθρώπου, τη στιγμή που διδάσκεται σε ανθρώπους όλων των θρησκευτικών πεποιθήσεων, σε κάθε μέρος του κόσμου. Με την ίδια λογική πολλοί Χριστιανοί, οι Μουσουλμάνοι, οι Ιουδαίοι ασκούμενοι σε αυτές θα έπρεπε να είχαν εγκαταλείψει την πίστη τους. Αυτό όμως δεν έχει συμβεί.
Αν πιστεύουμε πως η πολεμική τέχνη επηρεάζει το θρησκευτικό συναίσθημα κάποιου, τότε θεωρούμε πως η ίδια αντιφάσκει και ψεύδεται στο σημαντικότερό της γνώρισμα: το σεβασμό στην ελευθερία του ανθρώπου. Η πολεμική τέχνη δεν επιθυμεί να επηρεάσει αρνητικά έναν άνθρωπο, ούτε να τον καθοδηγήσει για ένα ζήτημα τόσο σοβαρό, διότι γνωρίζει πως αυτό επαφίεται στη συνείδηση του ανθρώπου και μόνο. Οι πολεμικές τέχνες επιθυμούν να βοηθήσουν έναν άνθρωπο να αποκτήσει αυτογνωσία η οποία θα τον βοηθήσει όχι μόνο να μην απαρνηθεί τη θρησκευτική του πίστη, αλλά αντιθέτως, να τον καταστήσει ικανό να προσδιορίσει ανεπηρέαστα και αβίαστα τη θρησκευτική του ταυτότητα. Ο σεβασμός στον άνθρωπο δεν εμπεριέχει τον προσηλυτισμό, η μεγαλύτερη ένδειξη σεβασμού προς τον ίδιο είναι ο σεβασμός στην ελευθερία της κρίσης του και η ελευθερία βούλησης. Και η πολεμική τέχνη το γνωρίζει αυτό και το σέβεται απόλυτα. Για αυτό δημιουργήθηκε και αυτή έτσι και αλλιώς.
Η υπόκλιση που υπάρχει σε κάθε πολεμική τέχνη, είναι απλώς μία ένδειξη σεβασμού προς το Δάσκαλο, στην οποία δεν υπάρχει καμία θρησκευτική απόχρωση. Οι πολεμικές τέχνες εμβαθύνουν στην καλύτερη γνώση του σώματος, η θρησκεία ενδιαφέρεται για τη γνωριμία του ανθρώπου με το Θεό, ο δάσκαλος δεν τιμάται ως θρησκευτικός ηγέτης, αλλά ως ένα πρόσωπο που βοηθάει τον ασκούμενο να προσεγγίσει βαθύτερα τη γνώση.
Αναμφίβολα, οι πολεμικές τέχνες προέρχονται από χώρες με διαφορετική κουλτούρα και θρησκευτικά πιστεύω. Αναμφίβολα, ξεχωρίζουν από άλλα αθλήματα διότι διέπονται από στέρεο πνευματικό υπόβαθρο και προσεγγίζουν τον άνθρωπο και με μία φιλοσοφική ματιά. Αυτό όμως δε σημαίνει πως επιθυμούν να επηρεάσουν τον ασκούμενο και να τον αναγκάσουν να ασπαστεί τα πιστεύω τους, διότι αυτό που αφορά την πολεμική τέχνη είναι η σωματική και πνευματική ενδυνάμωση και όχι η επιβολή μίας θρησκείας. Εν τέλει, δεν μπορούμε να υποτιμάμε σε τέτοιο βαθμό και τη διανοητική αντίληψη του ασκούμενου: κανένας δεν είναι τόσο αφελής για να επηρεάζεται με τόσο μεγάλη ευκολία.
Ο σκοπός των πολεμικών τεχνών αφορά κυρίως την ενδυνάμωση του ανθρώπου, ώστε να μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του σε περίπτωση κινδύνου. Ο σκοπός της θρησκευτικής πίστης είναι να ανακαλύψει το θείο και να προσπαθήσει να έρθει σε μία προσωπική επαφή μαζί. Από αυτό και μόνο, συμπεραίνουμε πως στο πρακτικό κομμάτι, και τα δύο αποζητούν εντελώς διαφορετικά πράγματα, έχουν διαφορετικό σκοπό για τον άνθρωπο. Πώς είναι δυνατόν μία πολεμική τέχνη η οποία προσπαθεί να σε προστατεύσει από την επιβολή και τη χειραγώγηση κάθε είδους, να πράττει και εκείνη το ίδιο; Θα ήταν εντελώς έωλο αυτό το επιχείρημα και φανερώνει την άγνοια στο βαθύτερο σκοπό των πολεμικών τεχνών που είναι η ανάπτυξη ενός πραγματικά ηθικού και ευτυχισμένου ανθρώπου. Και η ηθική απαραίτητα εμπεριέχει το σεβασμό στον κάθε άνθρωπο, στην ψυχοσύνθεσή του, στο χαρακτήρα του, στη θρησκευτική του ταυτότητα.
Ας κάμψουμε και ας παραμερίσουμε όλες μας τις αμφιβολίες, αφήνοντας τον εαυτό μας να ασκηθεί στην πολεμική τέχνη με όλη τη χαρά, την αυθορμησία και τον ενθουσιασμό του ανθρώπου ο οποίος θέλει να βοηθήσει τη ζωή του να αλλάξει προς το καλύτερο. Γνωρίζοντες και οι ίδιοι, πως το άθλημα το οποίο έχουμε επιλέξει, αντιμετωπίζει τον καθέναν από εμάς ως μία μοναδική οντότητα, δίχως να επεμβαίνει στην ελεύθερη βούλησή του και να την καταπατά. Γνωρίζοντες πως η πολεμική τέχνη που έχουμε επιλέξει δε με βλέπει μόνο σαν μαχητές, αλλά ως ανεπανάληπτα πλάσματα με προσωπικότητα και ιδιαιτερότητες, τις οποίες αποδέχεται και σέβεται απόλυτα.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
