Η δυσάρεστη πραγματικότητα των ημερών μας με έβαλε στη διαδικασία να σκεφτώ με ποιο τρόπο, υποσυνείδητα και μη, η χρόνια εξάσκηση μας στις πολεμικές τέχνες θα μας βοηθήσει εν τέλει να ξεπεράσουμε σε προσωπικό – και ίσως σε συλλογικό επίπεδο – τα αποτελέσματα της όποιας « κρίσης » μπορεί να πλήξει την κοινωνία μας.
Προπονούμαστε σκληρά έχοντας στην άκρη του μυαλού μας ότι κάποτε ίσως χρειαστεί να χρησιμοποιήσουμε τις γνώσεις μας σε μια ενδεχόμενη απειλή για την ζωή μας και μπορεί σε κάποιες/ους από εμάς αυτό να έχει ήδη συμβεί. Φτάνει όμως κάποια στιγμή που η άμυνα μας δεν στέκεται απέναντι σε μια ενδεχόμενη γροθιά προς το σώμα μας αλλά σε μια «γροθιά» ενάντια στην καθημερινότητα μας, στις ελευθερίες μας και στην ύπαρξη μας.
Θέλω να πιστεύω πως η εμβάθυνση σε ένα πολεμικό σύστημα μας έχει οπλίσει τόσο σε σωματικό αλλά κυρίως σε πνευματικό επίπεδο ώστε να μπορούμε να ανταπεξέλθουμε στις όποιες δυσκολίες μας επιβάλει αυτή η σύγχρονη νόσος.
Για την αντιμετώπιση οποιασδήποτε « νόσου » - εντός εισαγωγικών, καθώς η λέξη στην δική μου αντίληψη μπορεί να αναφέρεται και σε άλλες καταστάσεις , όχι απαραίτητα παθολογικές - σύμμαχος μας είναι ένα δυνατό , υγιές με θετική ενέργεια μυαλό. Ο άνθρωπος των πολεμικών τεχνών ασκεί το μυαλό του στον ίδιο βαθμό που ασκεί το σώμα του. Διαλογίζεται και το κρατάει ζωντανό, συνεχώς διαβάζει και επιμορφώνεται και το κρατάει δυνατό, έχει μάθει να αφουγκράζεται και να ακούει μα ταυτόχρονα διαθέτει κριτική σκέψη και αντιληπτική κρίση που τον βοηθάνε στην όποια μάχη αναγκαστεί να δώσει. Στην κατάσταση μιας μακροπρόθεσμης καραντίνας μπορούμε να μείνουμε προσηλωμένες/οι στο στόχο μας και να απασχολούμε δημιουργικά το μυαλό μας. Είναι γνωστό άλλωστε τόσο από φιλοσοφικές όσο και από ιατρικές προσεγγίσεις ότι το μυαλό μας και κατά προέκταση οι σκέψεις μας έχουν μεγάλη δύναμη και μπορούν να επηρεάσουν την ψυχολογική μας κατάσταση είτε θετικά , είτε αρνητικά. Στο ενδεχόμενο που το σώμα μας νοσήσει, θέλουμε το μυαλό σύμμαχο μας για την καλύτερη δυνατή αντιμετώπιση και ανάρρωση.
Όσον αφορά στο σώμα μας, τα πράγματα είναι λίγο πολύ γνωστά. Στον αγώνα της πρόληψης, πέρα από την τήρηση των κανόνων της προσωπικής υγιεινής, δυνατή παίχτρια είναι η διατροφή μας. Η προετοιμασία των γευμάτων μας που ιεροτελεστικά έχουμε μάθει να κάνουμε σαν αθλήτριες/ες ξέρουμε από πρώτο χέρι ότι πρέπει να μας εξασφαλίζει, ανάμεσα σε άλλα, ένα δυνατό ανοσοποιητικό σύστημα. Τα επεξεργασμένα προϊόντα και η αλόγιστη χρήση ζάχαρης δε κατέχουν θέση ή είναι περιορισμένα στο διατροφολόγιο μας για την καλύτερη προάσπιση του οργανισμού μας και γενικότερα της υγείας μας.
Η άσκηση από την άλλη μεριά μας έχει κατεξοχήν βοηθήσει να κρατάμε τους πνεύμονες μας δυνατούς και υγιείς. Το γεγονός ότι τα αθλητικά σωματεία και τα γυμναστήρια έχουν κλείσει στα πλαίσια της ευρύτερης πρόληψης και μη διασποράς, δε σημαίνει ότι μπορεί να μας αποτρέψει από το να συνεχίσουμε να διατηρούμε την υγιή κατάσταση των πνευμόνων μας, χωρίς ωστόσο υπερβολές σε αυτό το σημείο που διανύουμε, κατά την προσωπική μου γνώμη. Μια καλή λύση είναι ένα θεραπευτικό τσι κονγκ ( πιθανόν οι περισσότερες/οι από εμάς να γνωρίζουμε και να εκτελούμε ήδη κάποιο) στο περιβάλλον του σπιτιού μας, αν δεν υπάρχει ήδη πρόβλημα με την νόσο ή αν έχουμε την δυνατότητα κάτω από τις ευεργετικές επιδράσεις του πρωινού ανοιξιάτικου ήλιου.
Η διασπορά της νόσου αναπόφευκτα συνοδεύεται από την διασπορά φόβου ή ακόμα και τρόμου. Ο φόβος είναι λογικός μέχρι ένα βαθμό γιατί είναι αυτός που βοηθάει ένα ζώο , ανθρώπινο ή μη, στην εξασφάλιση της επιβίωσης του. Ο τρόμος από την άλλη πλευρά μόνο αρνητικές συνέπειες μπορεί να έχει στην ζωή μας. Θεωρώ ότι ένα μέρος της άσκησης μας στις πολεμικές τέχνες αφορά στην αντιμετώπιση των φόβων μας μέσω της κατανόησης και της προσπάθειας να δαμάσουμε τις όποιες προσωπικές φοβίες μας.
Για το τέλος θα ήθελα να σταθώ στο μεγάλο εχθρό όλων των ασκούμενων στις πολεμικές τέχνες που δεν είναι άλλος από το ίδιο το Εγώ. Εδώ είναι που έρχεται να προστεθεί η συλλογική ευθύνη όλων μας. Το Εγώ μας μπορεί να μας δίνει την ψευδαίσθηση της δύναμης και της υπεροχής αλλά είναι τώρα η στιγμή που πρέπει να το γκρεμίσουμε , να σεβαστούμε τον αντίπαλό μας και να μη κάνουμε το λάθος να υποτιμήσουμε την δύναμη του. Πάνω απ’ όλα όμως με ταπεινότητα και σοβαρότητα να φροντίσουμε με ανιδιοτέλεια για τους συνανθρώπους μας που έχουν περισσότερη ανάγκη για προστασία.
Για εμάς τους ανθρώπους των πολεμικών τεχνών είναι μια ακόμα άσκηση για αυτοβελτίωση και αυτογνωσία και είμαι σίγουρη ό, τι κι αν μας συμβεί αυτές τις κρίσιμες μέρες , στο τέλος θα μαζέψουμε τα κομμάτια μας και θα ξανασηκωθούμε πιο δυνατές/οι. Όταν με το καλό όλο αυτό τελειώσει θα είμαστε εκεί στηρίγματα για τους δικούς μας ανθρώπους, για τις / τους συναθλήτριες/ες μας, για τις / τους μαθήτριες/τες μας.
Καλή δύναμη!
Κασσάρα Έλενα
Υ.Γ Τα παραπάνω είναι προσωπικές σκέψεις και σε καμία περίπτωση δεν αντικαθιστούν τις ιατρικές οδηγίες .
