Ανάμεσα στις αμέτρητες δεξιότητες των κινέζικων πολεμικών τεχνών, που ταξινομούνται συνήθως σε "σκληρές" εξωτερικές τεχνικές, γουάι γκονγκ (wai gong) και εσωτερικές, νέι γκονγκ (nei gong), υπάρχει μια ξεχωριστή, εξαιρετική κατηγορία: το τσινγκ γκονγκ (qing gong 轻功), οι "ελαφριές" τεχνικές, δηλαδή αυτές που αφορούν την ελαφρότητα του σώματος.
Παρουσιασμένη φαντασμαγορικά στον κινηματογράφο, με μαχητές που εκτελούν ανθρωπίνως αδύνατα άλματα, περπατούν ή σκαρφαλώνουν σε τοίχους και επιφάνειες που θεωρητικά δεν αντέχουν το βάρος τους, σαν να βγαίνει από θρύλους, η αυθεντική τέχνη θεωρείται σχεδόν χαμένη σήμερα. Ενώ βασικές τεχνικές της αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι των κινέζικων πολεμικών τεχνών, η επίτευξη ενός επιπέδου όπου κάποιος κατέχει πλήρως το τσινγκ γκονγκ είναι σπανιότατη. Αυτό συμβαίνει επειδή οι δάσκαλοι επιλέγουν να μεταδώσουν σε ελάχιστους αυτή τη γνώση, καθώς η εξάσκηση που απαιτείται είναι τόσο δύσκολη και πολυετής, που πολύ λίγοι σπουδαστές έχουν την αποφασιστικότητα και την αφοσίωση για να φτάσουν μέχρι το τέλος.
Υπάρχουν ποικίλες μέθοδοι εκμάθησης του τσινγκ γκονγκ οι οποίες έχουν καταγραφεί, π.χ.: άλματα με τεντωμένα ή λυγισμένα πόδια, τρέξιμο σε βουνά με βάρη δεμένα στο σώμα, τρέξιμο σε σανίδα ακουμπισμένη σε τοίχο, περπάτημα σε τούβλα και στύλους, περπάτημα σε λεπτή σανίδα στον αέρα που σταδιακά γίνεται σκοινί, βάδισμα σε άμμο πάνω στην οποία τοποθετούνται επιφάνειες χαρτιού που σιγά-σιγά αφαιρούνται κ.α. Ωστόσο, το να ακολουθήσει κανείς κάποια από αυτές τις τεχνικές χωρίς την προσωπική, στενή καθοδήγηση ενός Δασκάλου, είναι όχι μόνο άσκοπο, αλλά και επικίνδυνο.
Στη σημερινή εποχή το τσινγκ γκονγκ παρομοιάζεται συχνά με το parkour. Παρόλο που υπάρχουν πολλές ομοιότητες στην αλτική, την αναρριχητική ικανότητα και την ευκινησία, ας μην ξεχνάμε ότι οι αρχαίοι Κινέζοι δημιούργησαν τις ελαφριές δεξιότητες ως πολύτιμο μέρος της πολεμικής τους κατάρτισης, για μαχητικούς σκοπούς.
Ευγενία Αναστασοπούλου
