Υπήρξα αθλήτρια του Ταεκβοντό 12 από τα 25 χρόνια της ζωής μου. Αυτά τα χρόνια αφοσιώθηκα σώμα και ψυχή στην ολόπλευρη κατανόηση αυτής της υπέροχης πολεμικής τέχνης την οποία επέλεξα απολύτως συνειδητά, απόρροια της βαθιάς μου αγάπης για τις μαχητικές τέχνες. Οι ωραιότερες στιγμές στη ζωή μου βρίσκονται σε εκείνες τις ώρες των προπονήσεων, εκείνες τις στιγμές που ασκούμουν στους στόχους και αναμετριόμουν με τον εαυτό μου και την καλύτερη εκδοχή του. Το Ταεκβοντό με βοήθησε σε πολλά κομμάτια στη ζωή, με επαναπροσδιόρισε, μου έμαθε την αξία της προσφοράς και της συνύπαρξης μέσα στον κόσμο, με βοήθησε να αναδείξω τα ταλέντα που έχω και να έρθω σε επαφή με άλλους ανθρώπους ξεπερνώντας τη συστολή της εφηβείας μου.
Αγάπησα ιδιαίτερα το παραδοσιακό κομμάτι της τέχνης (τα πούμσε), επειδή θεώρησα ότι ανταποκρίνονται περισσότερο στην ψυχοσύνθεσή μου ως άνθρωπος που θέλει να ερευνά και να εμβαθύνει στα πράγματα και τις καταστάσεις. Μου άρεσε η βαθιά τους φιλοσοφία και το γεγονός πως δεν επιθυμούσαν να τραβούν την προσοχή με την επίδειξη της σωματικής επιβολής, αλλά με τις αργές τους κινήσεις, οι οποίες επέτρεπαν στο σώμα να δείξει όλων το εύρος των δυνατοτήτων του, αλλά και την αυτοσυγκέντρωση του κάθε ανθρώπου. Έριχνα όλο το βάρος της προσοχής μου σε αυτά, αγαπούσα μεν και το αγωνιστικό αλλά δεν επιδιδόμουν σε αυτό με την ίδια ολόψυχη αφοσίωση.
Αυτό που παρατηρούσα τότε ως αθλήτρια αλλά και σήμερα που είμαι πιο αποστασιοποιημένη λόγω του γεγονότος ότι έχω σταματήσει τις προπονήσεις,, είναι η αποστροφή που δείχνουν πολλοί ασκούμενοι και σχολές πλέον στην εκμάθηση των πούμσε. Πλέον, δίνεται βάρος στο αγωνιστικό κομμάτι της τέχνης που αποτελεί και Ολυμπιακό αγώνισμα, αφού τα οικονομικά οφέλη της ομοσπονδίας από εκεί λογικά θα είναι μεγαλύτερα. Όλο αυτό συλλήβδην, με πλήγωσε και ίσως να είναι και μία από τις αιτίες που αποστασιοποιήθηκα για ένα διάστημα από τις προπονήσεις; πληγωνόμουν κάθε φορά που έβλεπα το αγαπημένο μου μέρος στην τέχνη να αντιμετωπίζεται ως δευτερεύον.
Όμως, αυτό είναι κατάφωρη αδικία. Όπως έχω ξαναγράψει, τα πούμσε είναι η βάση της πολεμικής τέχνης. Όσο και αν κάποιοι τα υποτιμούν ή γελάνε ειρωνικά κάθε φορά που τους λες πως είναι σημαντικά, δίχως αυτά δε θα μπορέσουν να γίνουν ολοκληρωμένοι αθλητές ούτε στο αγωνιστικό κομμάτι. Τα πούμσε σου δίνουν την απαραίτητη τεχνική υποδομή, σε βοηθούν να κατανοήσεις το νόημα της πολεμικής τέχνης ώστε να γνωρίζεις και για ποιο λόγο ασκείσαι σε αυτή. Τα οικονομικά συμφέροντα ας μην επηρεάζουν αρνητικά την ενασχόληση με το παραδοσιακό κομμάτι της τέχνης, το οποίο οφείλει να διδάσκεται και να θεωρείται ισότιμο με όλα τα υπόλοιπα μέρη της. Δεν έχει σκοπό μόνο το να κλωτσάς ή να κάνεις κινήσεις στον αέρα; εξίσου, μεγάλη σημασία έχει να αντιλαμβάνεσαι την κατάσταση κινδύνου γύρω σου, να έχεις χτίσει μία πνευματικότητα η οποία θα σε βοηθήσει να μην καταβληθείς αλλά να δείξεις πως δεν επιτρέπεις σε κανέναν να τρομοκρατεί την ψυχή σου.
Δεν επιρρίπτω βεβαίως ευθύνες στους νέους αθλητές οι οποίοι μπορεί και λόγω απειρίας ή ελλιπών γνώσεων για αυτά, να τα αντιπαθούν ή να τα χαρακτηρίζουν άχρηστα. Περισσότερη ευθύνη θεωρώ πως έχουν οι ίδιες οι σχολές, οι ίδιοι οι δάσκαλοι, που παραγκωνίζουν το ίσως σπουδαιότερο κομμάτι της τέχνης, τις φόρμες οι οποίες θα σε οπλίσουν με όλα τα ψυχικά και σωματικά χαρίσματα για να εξελιχθείς σε έναν σπουδαίο αθλητή. Για αυτό και πρέπει οι δάσκαλοι να ωθούν τον αθλητή να αντιληφθεί την πραγματική τους αξία, να τους δίνουν το έναυσμα να τα αγαπήσουν και να τα θεωρούν βαρετά επειδή είναι ένα σύνολο προκαθορισμένων κινήσεων.
Είθε οι ασκούμενοι και όλες οι σχολές να εκτιμήσουν πραγματικά την αξία των πούμσε για την ορθή κατανόηση του Ταεκβοντό και όλες οι σχολές να δώσουν σε αυτά την αξία που τους αναλογεί πραγματικά.
Μαρία Σκαμπαρδώνη
