Πολλά άρθρα έχουν γραφτεί κατά καιρούς για τους αρχάριους μαθητές ή μαθήτριες των πολεμικών τεχνών. Κάποια από αυτά δίνουν συμβουλές επιλογής της κατάλληλης τέχνης, άλλα αναφέρονται στον τρόπο συμπεριφοράς μέσα στον χώρο προπόνησης, ενώ υπάρχουν και αυτά που κατακρίνουν κάποιες στάσεις που πιθανόν να έχουν στην αρχή της πορείας τους. Ενδιαφέροντα και χρήσιμα θέματα όλα αυτά, αν και συχνά νιώθω ότι υπάρχει μια αρνητική προσέγγιση προς αυτή την κατηγορία, ας την πούμε έτσι, που σαν ειρωνεία όλες/οι κάποτε υπήρξαμε μέλη της. Η απογοήτευση είναι μεγαλύτερη όσον αφορά στην εκπαίδευση των αρχαρίων ενηλίκων όταν πια ο δάσκαλος ή η δασκάλα συχνά δυσανασχετούν καλούμενοι να διδάξουν τα ίδια και ίδια, ενώ κατά βάθος θα προτιμούσαν να ασχοληθούν με ένα πιο προχωρημένο ή ταλαντούχο άτομο της ομάδας τους.
Συχνά συναντάμε μέσα στις σχολές πολεμικών τεχνών το φαινόμενο όπου τα καινούρια άτομα διδάσκονται αποκλειστικά και μόνο από τους πιο προχωρημένους μαθητές και μαθήτριες. Και ενώ είναι πάγια και άκρως αποδεκτή τακτική οι «προχωρημένες ζώνες» να εμπλέκονται στην διδασκαλία καθώς μαθαίνουν και βελτιώνονται με αυτόν τον τρόπο, ωστόσο θεωρώ ότι στην περίπτωση του ατόμου που μόλις πέρασε την πόρτα της σχολής πρέπει να ασχοληθεί με όλο του το «είναι» ο/η δάσκαλος/α.
Θέλω να πιστεύω το γεγονός ότι κάπου κάπου κοιτάμε «αφ’ υψηλού» τους καινούριους μαθητές και μαθήτριες είναι γιατί έχουμε λησμονήσει, τόσο το τί σημαίνει να αποφασίζεις και εν τέλει να ξεκινάς μια πολεμική τέχνη, όσο και τα συναισθήματα των πρώτων ημερών ή και μηνών που ακολουθούν το «ταξίδι» σε αυτή την καινούρια ενασχόληση. Ξεχνάμε τον καρπό της θέλησης που κρύβεται σε εκείνες τις πρώτες μέρες και που μόνο μέσω της σωστής καθοδήγησης θα τον δούμε να ανθίζει. Γιατί ο ίδιος καρπός μπορεί εύκολα να μην καρποφορήσει αν δεν έχει την σωστή φροντίδα. Στην περίπτωση μας η φροντίδα δεν είναι άλλη από υπομονή, επιμονή, αγάπη, ενθάρρυνση και σεβασμό για κάθε προσπάθεια όσο μικρή κι αν είναι αυτή. Αυτές είναι λίγες από τις αξίες που με έναν μαγικό για μένα τρόπο μόνο ο δάσκαλος ή η δασκάλα μπορεί με το ήθος και την προσωπικότητα του/της να εμπνεύσει στο νέο μέλος της μαχητικής οικογένειας.
Πώς όμως νοιώθει ένας αρχάριος και τι είδους σκέψεις ταλανίζουν το μυαλό του/της;
Μια σύντομη αναπόληση με μια μικρή «επίγευση» νοσταλγίας θυμίζει την λαχτάρα του να ξεκινάς να ασχολείσαι με κάτι καινούριο που σε κερδίζει από την πρώτη στιγμή, από την πρώτη κιόλας προπόνηση. Αυτός ο οργασμός ενδορφινών που σε απογειώνει και σε γεμίζει χαρά. Ο θαυμασμός προς τους προχωρημένους μαθητές και μαθήτριες που εκτελούν μπροστά στα μάτια σου κινήσεις βγαλμένες από ταινίες που έχεις δει και ξαναδεί.
Τα χωρίς σταματημό περιγραφικά λόγια στους κοντινούς σου ανθρώπους για αυτό το νέο σου ξεκίνημα ακόμα και όταν αναπόφευκτα οι μύες σου αρχίζουν να διαμαρτύρονται για το ξύπνημα τους από τον λήθαργο. Όμως δεν πτοείσαι καθώς ξέρεις από την πρώτη στιγμή ότι αυτή η νέα αγάπη θα αντέξει στον χρόνο, γιατί σου δίνει κάτι παραπάνω από ένα οποιοδήποτε άλλο άθλημα. Κάτι που αρχικά ενστικτωδώς αισθάνεσαι αλλά προχωρώντας στην τέχνη σου το κατανοείς απόλυτα.
Κάποιες φορές όταν πέφτεις για ύπνο παρελαύνουν στη σκέψη σου αμέτρητες κινήσεις εκμάθησης που προσπαθείς να βάλεις σε σειρά και αυτό σου εξάπτει τη φαντασία. Σε ξυπνάνε οι πόνοι και η κούραση της υπερπροσπάθειας αλλά δε την εγκαταλείπεις. Τρελαίνεις τους φίλους/ες σου με μαγικές για σένα κινήσεις που κατάφερες να απομνημονεύσεις. Γίνεσαι ίσως και λίγο γραφικός/ή. Γνωρίζεις καινούριους ανθρώπους που μοιράζεσαι κοινά ενδιαφέροντα.Ιδρώνεις, απογοητεύεσαι και άλλοτε χάνεις τον στόχο σου. Άλλοτε αγχώνεσαι αλλά το ξεπερνάς. Κάποτε εν τέλει καταφέρνεις να διαχειριστείς αυτή την μάστιγα που ονομάζεται άγχος. Κάποιες φορές τα πας καλύτερα, δυναμώνεις και πηγαίνεις στην προπόνηση με μεγαλύτερες απαιτήσεις. Αφοσιώνεσαι και είσαι εκεί όχι πια για να δυναμώσεις ή να μάθεις κάτι παραπάνω αλλά γιατί δε μπορείς να φανταστείς τη ζωή σου χωρίς την αυτοβελτίωση και ψυχοθεραπεία που σου προσφέρει η τέχνη σου.
Όταν πια τα χρόνια περάσουν και θα είσαι ακόμα μέσα στο ντότζο να χύνεις τον ίδιο ιδρώτα όπως και τον πρώτο καιρό, θυμήσου πώς όλα αυτά ήσουν Εσύ που τα κατάφερες με την προσωπική σου δουλειά σε συνδυασμό με μια σωστή καθοδήγηση και δες με αγάπη, ενθουσιασμό και απουσία κριτικής κάθε καινούρια ατομική προσπάθεια που ξεκινά το δικό της ταξίδι.
Έλενα Κασσάρα
