Σημάδεψε τη δεκαετία του 1980 τόσο για τους λάτρεις των πολεμικών τεχνών, όσο και για τη βιομηχανία του αμερικανικού κινηματογράφου ως προς το είδος της εφηβικής κωμωδίας ενηλικίωσης και για τον τρόπο που οι Δυτικοί αντιλαμβανόμαστε την Ιαπωνία: αν η λέξη “σενσέι” μπήκε στην καθομιλουμένη μας, οφείλεται σχεδόν αποκλειστικά στο “Karate Kid” και στη σχέση του Ντάνι Λαρούσο με τον ηλικιωμένο κ. Μιγιάγκι από την Οκινάουα, τον δάσκαλο πολεμικών τεχνών που όλοι θέλαμε να γνωρίσουμε. Και φέτος, σχεδόν 35 χρόνια μετά, έρχεται από το Ίντερνετ (δηλαδή από τη YouTube), η συνέχειά του προσαρμοσμένη στον 21ο αιώνα: η σειρά “Cobra Kai”.
Προς τιμήν τους, οι υπεύθυνοι της YouTube φρόντισαν να διατηρήσουν όσα περισσότερα στοιχεία της ταινίας του 1984 γινόταν· δε θα μπορούσε να γίνει αλλιώς αφού το θέμα δεν είναι στην πραγματικότητα το ίδιο το “Μακ Ντότζο” του Τζόνι Λόρενς και του δασκάλου του, βετεράνου του Βιετνάμ, Τζον Κρις. Είναι ο τρόπος που οι δύο αντίπαλοι του 1984, ο Ντάνι Λαρούσο και ο Τζόνι Λόρενς, μεσήλικες σήμερα όπως και οι Ράλφ Μάτσιο και Ουΐλιαμ Ζάμπκα που τους υποδύονται, ανακαλύπτουν πώς το καράτε καθόρισε τη ζωή τους και υπαγόρευσε τις επιλογές τους στα χρόνια που μεσολάβησαν. Και πώς επιστρέφουν σ’ αυτό σήμερα.
Για προϊόν του Χόλιγουντ (και ναι, το YouTube Red/Premium είναι Χόλιγουντ: ας το παραδεχτούμε!) το “Cobra Kai” είναι εντυπωσιακά βαθύ. Οι χαρακτήρες δεν είναι πια οι επίπεδοι έφηβοι του “Karate Kid”, αλλά ενήλικες με προτερήματα και ελαττώματα, με καλές και κακές μέρες, με προβλήματα και με ιδέες. Και το καράτε δεν είναι η πανάκεια που θεραπεύει τα πάντα –είναι όμως μια διέξοδος μέσα από την οποία μπορούν να αναζητήσουν την ισορροπία που τους λείπει. Γιατί ναι –spoiler alert- ούτε για τον πρωταθλητή του Τουρνουά της Κοιλάδας του τότε τα πράγματα εξελίχθηκαν ρόδινα, όσο και με την πρώτη ματιά δείχνουν έτσι.
Η ενηλικίωση του “Karate Kid” στο “Cobra Kai” δεν είναι μόνο ενηλικίωση των πρωταγωνιστών του και του κόσμου τους, μέρος του οποίου είμαστε κι εμείς, οι θεατές του τότε και του σήμερα. Είναι και ενηλικίωση του τρόπου που αντιλαμβανόμαστε στη Δύση τις πολεμικές τέχνες, ξεκινώντας από την πιο διαχρονικά εμβληματική τους, το καράτε. Έχουν περάσει χρόνια από τότε που θεωρούσαμε τις τέχνες αυτές “μαγικές” και τους ανθρώπους που τις δίδασκαν, υπεράνθρωπους. Και παρότι ένα μέρος του μύθου ζει ακόμα –και το “Cobra Kai” είναι συνεπές και εδώ- τώρα πια τις βλέπουμε σαν ένα παραγωγικό κομμάτι της ζωής μας. Ή όχι;
Γρηγόρης Α. Μηλιαρέσης
