Ένα πρόβλημα που όλοι οι δάσκαλοι αντιμετωπίζουμε είναι το ‘Κόμπλεξ του συμμαθητή’ όπως θέλω να το αποκαλώ.
Όλοι όταν ξεκινήσαμε πολεμικές τέχνες ήμασταν κάποτε με συμμαθητές. Άλλοι ήταν για να μάθουν, άλλοι για να γυμναστούν, άλλοι για να περνάν την ώρα τους και άλλοι οι οποίοι ήταν το όνειρο τους να γίνουν πρακτικάριοι ή και δάσκαλοι της τέχνης.
Άλλοι σταμάτησαν , άλλοι τα παράτησαν, και άλλοι βαρέθηκαν. Και είμαστε και εμείς που μείναμε και κάναμε ότι μπορούσαμε για να μαθητεύσουμε. Δίναμε το χαρτζιλίκι μας, το περίσσευμα μας, θυσιάζαμε τους καφέδες μας, τις εξόδους μας και την βγάζαμε στο Dojo. Αγοράσαμε βιβλία, κρατήσαμε σημειώσεις, διαβάσαμε και ψάξαμε στο ιντερνετ, και ποτέ δεν λείψαμε από σεμινάριο και εκδήλωση για αυτό που θέλαμε να πετύχουμε. Ταξιδέψαμε σε πολλά μέρη για σεμινάρια, εντός και εκτός Ελλάδας και πλέον προσπαθούμε να κρατήσουμε ένα Dojo, όχι για να μας προσφέρει τα ‘προς το ζην’ (όσοι ασχολούνται ξέρουν ότι είναι πάρα πολύ δύσκολο) αλλά για να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Να προσφέρουμε στην τέχνη και να την υπηρετήσουμε όπως μας υπηρετεί και εμάς.
Και εμφανίζεται μια μέρα ένας συμμαθητής που είχαμε κάποτε και σταμάτησε για 2-3-5-6 χρόνια, και θέλει να ξανά ξεκινήσει τη τέχνη (πιθανώς για πολλοστή φορά).
Είναι ο άνθρωπος ο οποίος έχει τον δάσκαλο στο μυαλό του ακόμα σαν συμμαθητή του. Τον θεωρεί ισο σε γνώσεις απλά πιο υψηλόβαθμο. Θεωρεί ότι θα έχει ευνοϊκότερη μεταχείριση από αυτόν. Θεωρεί ότι επειδή ξεκίνησαν μαζί η μάθαιναν μαζί, μπορεί να κάνει ότι θέλει μέσα στο Dojo. Να το παίξει παλιός με την παλιά στολή του. Να θυμηθεί 3-4 πράγματα που ξέρει και να δείξει στους υπόλοιπους μαθητές πώς να το κάνουν. Θα προσπαθήσει να προχωρήσει χωρίς να δουλέψει. Θα θελήσει να μάθει χωρίς να ψάξει. Θα βγάλει φωτογραφίες τις σημειώσεις των άλλων. Δεν θα κρατήσει δικες του σημειώσεις. Θα οικειοποιηθεί γνώμες από το Internet, θα οικειοποιηθεί τεχνικές από Βίντεο. Θα μιλαει και θα δείχνει όταν ο δάσκαλος ασχολείται με κάποιους άλλους.
Αυτός ο ‘μαθητής’ λοιπόν είναι ΤΟΞΙΚΟΣ.
Δυστυχώς αν ο δάσκαλος δεν πάρει μέτρα θα επηρεάσει και άλλους μαθητές. Θα είναι ο άνθρωπος που θα ρωτανε οι μαθητές. Θα είναι αυτός ο οποίος θα κάνει κουμάντο, και δυστυχώς μπορεί να καταλήξει ‘δάσκαλος’ στην θέση του δασκάλου.
Αυτός ο ‘μαθητής’ λοιπόν έχει το ‘κόμπλεξ του συμμαθητή’. Είναι αυτός που θεωρεί ότι ξέρει την τέχνη απλά δεν εξελίχτηκε σε βαθμοφορία. Είναι αυτός που δεν μπορεί να σε δει σαν δάσκαλο όπως σου αρμόζει. Είναι αυτός που δεν αφήνει τον εγωισμό του έξω από το Dojo. Είναι αυτός που δεν θα δουλέψει και θα απαιτήσει βαθμό. Είναι αυτός που θα τον ρωτήσουν και θα πει ότι ασχολείται παραπάνω από εσένα και ας έχει πολλά χρόνια αποχή. Είναι αυτός που θα παρακινήσει και άλλους να τον ακολουθησουν γιατί ξέρει καλύτερα. Είναι αυτός που έχει κουραστεί από την τέχνη και απλά επιζηταει τον βαθμό για να δειχθει, και επιτέλους να ξεκινήσει να έχει ανθρώπους από ‘κάτω’ του.
Φυσικά το νόμισμα έχει 2 όψεις.
Το ίδιο κόμπλεξ δυστυχώς πολλές φορές έχει και ο δάσκαλος. Είναι αυτός ο οποίος δεν μπορεί να επιβληθεί στον κάποτε συμμαθητή του. Είναι αυτός που ξεκιναει τώρα την διδασκαλία και δεν είναι έμπειρος. Είναι αυτός που του φόρτωσαν ένα τμήμα για να δημιουργήσει νέο παράρτημα. Είναι αυτός που θα κάνει υποχωρήσεις στο μάθημα του για τον συγκεκριμένο μαθητή (πρώην συμμαθητή του) γιατί θεωρεί ότι τα έχει δει και τα έχει κάνει αυτά τα πράγματα στο παρελθόν. Δεν θα τον παρατηρήσει για τις τεχνικές του και για τα λάθη του. Δεν θα τον ζορίσει να επιστρέψει στα βασικά. Είναι ο δάσκαλος ο οποίος δεν είναι σίγουρος για τον εαυτό του και φυσικά δεν μπορεί να υποστηρίξει τον βαθμό του και ακόμα χειρότερα την τέχνη του. Θα τον χρησιμοποιήσει για παραρτήματα και franchise, μιας δυστυχώς, -στην καλύτερη περίπτωση- μέτριας σε ποιότητα τέχνης.
Προσοχή λοιπόν οι μαθητές στους δασκάλους αλλά και οι δάσκαλοι στους μαθητές. Δυστυχώς η ευτυχώς οι πολεμικές τέχνες απαιτούν ιδιαίτερο χειρισμό. Όταν ο δάσκαλος λέει μια κουβέντα και έχει 10 μαθητές απέναντι του, αυτά τα 10 μυαλά θα σκεφτούν όλα διαφορετικά πράγματα. Εκεί πρέπει να είναι προσεκτικός και μετρημένος και φυσικά να γνωρίζει το κοινό του. Ο δάσκαλος πρέπει να θέσει τους κανόνες για μια αρμονική σχέση μέσα στο Dojo. Είναι αυτός που πρέπει να κρατάει τις ισορροπίες μεταξύ όλων.
Αργά ή γρήγορα οι χαρακτήρες εμφανίζονται, και των μαθητών και των δασκάλων.
Αργά ή γρήγορα η τέχνη θα τους κρατήσει ή θα τους απορρίψει. Ας ανοίξουμε το μυαλό μας δεν κάνουμε όλοι για όλα.
Ταραμπατζίδης Σταύρος
