Για τους ασκούμενους στην τέχνη του Σαολίν Κουνγκ Φου, αλλά και για εκείνους που ασχολούνται με τις κινέζικες πολεμικές τέχνες, είναι πασίγνωστα τα στυλ μίμησης πέντε βασικών ζώων: της τίγρης, του γερανού, του φιδιού, του δράκου και της λεοπάρδαλης. Πολλοί γνωρίζουν και άλλες διαδεδομένες εικονογραφικές μορφές πυγμαχίας που ασκούνται στο Ναό Σαολίν, όπως η μαϊμού, ο μάντις κι ο αετός. Όμως λίγοι ξέρουν για τέσσερα σπάνια στυλ που υπάρχουν: την πάπια, το σκύλο, το σκορπιό και το βάτραχο.
Το στυλ της πάπιας, Γιά Τσουάν (鸭拳 Ya Quan), δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της δυναστείας Τανγκ από τον ταοϊστή μοναχό Λιού Γιά, που κατοικούσε στο βουνό Εμέι της επαρχίας Σιτσουάν. Λέγεται ότι ο Λιού Γιά αγαπούσε τις πάπιες και ασχολούνταν με την εκτροφή τους. Παρατηρώντας τις, εμπνεύστηκε για να δημιουργήσει αυτή τη μοναδική μαχητική μορφή. Παρά την αστεία εμφάνισή της, αποδείχτηκε ιδιαίτερα αποτελεσματική, γι' αυτό και ήταν πολύ δημοφιλής κατά τη διάρκεια της δυναστείας Τσινγκ. Οι Σαολίν την ενσωμάτωσαν στην ύλη τους, μετατρέποντάς την σε πιο "σκληρή" μορφή από την αρχική. Ο βηματισμός μιμείται το "αδέξιο" βάδισμα της πάπιας, κρύβοντας τεχνικές αποφυγής και εξοντωτικά χαμηλά λακτίσματα, που στοχεύουν σε ευαίσθητα σημεία στο σώμα του αντιπάλου. Το ίδιο και τα χέρια, που μιμούνται το φτερούγισμα της πάπιας, με τεχνικές αιφνιδιαστικών χτυπημάτων και επιδέξιων μπλοκαρισμάτων. Οι κινήσεις γίνονται και από τις δυο πλευρές, συμμετρικά.
Το στυλ του σκύλου, Γκόου Τσουάν (狗拳 Gou Quan), ονομάζεται επίσης Τι Λονγκ Τσουάν (地龙拳 Di Long Quan) "Η γροθιά του δράκου του εδάφους". Η καταγωγή του πιστεύεται ότι προέρχεται από το Νότιο Ναό Σαολίν της επαρχίας Φουτζιάν, όπου δημιουργήθηκε από τη διάσημη μοναχή Γου Μέι. Όταν ο Νότιος Ναός καταστράφηκε από τους διώκτες του, οι σπουδαστές που γλίτωσαν από τη φωτιά και δραπέτευσαν διέσωσαν διάφορα στυλ, ανάμεσά τους και το συγκεκριμένο. Η εξάσκηση της μορφής του σκύλου απαιτεί ευλυγισία και ευκινησία. Τα χαρακτηριστικά της είναι οι τεχνικές μάχης από το εδάφος και η στρατηγική ρίψης και ακινητοποίησης του αντιπάλου, χρησιμοποιώντας κυρίως τα πόδια, τεχνικές Τσιν Να και κυλίσεις.
Για τα επόμενα δυο στυλ, του σκορπιού και του βατράχου, ελάχιστες πληροφορίες υπάρχουν, καθώς έχουν προστεθεί σχετικά πρόσφατα στα μαχητικά σύνολα Σαολίν. Η φόρμα του σκορπιού, Σιέ Ζι Τσουάν (蝎子拳 Xie Zi Quan) χαρακτηρίζεται από ζωηρότητα στις κινήσεις, άλματα, λακτίσματα και πτώσεις. Η στάση του ασκούμενου είναι χαμηλή, με το ένα πόδι, αυτό που κάνει τη βασική επίθεση, υψωμένο, όπως το κεντρί της ουράς του σκορπιού.
Το στυλ του βατράχου, Χα Μα Τσουάν (蛤蟆拳 Ha Ma Quan), με πανίσχυρες τεχνικές λακτισμάτων, απαιτεί μεγάλη δύναμη στα πόδια και ακροβατική δεξιότητα. Ο ασκούμενος στέκεται σκυμμένος με τα τέσσερα στο έδαφος από όπου αναπηδάει ξαφνικά, όπως ο βάτραχος, χτυπώντας με τα χέρια και τα πόδια ταυτόχρονα. Συνηθισμένη κίνησή του είναι η ανάποδη τούμπα στον αέρα (backflip).
Και οι τέσσερις μορφές που περιγράφηκαν έχουν υψηλό βαθμό δυσκολίας εκμάθησης, ιδιαίτερα οι δυο τελευταίες. Ωστόσο, όπως σε όλα τα στυλ μίμησης ζώων, η μεγαλύτερη δυσκολία για τον ασκούμενο δεν είναι να αφομοιώσει την κινησιολογία, αλλά το χαρακτήρα, το πνεύμα του ζώου και να το εκφράσει στη φόρμα που εξασκεί.
Ευγενία Αναστασοπούλου
