Σύμφωνα με τα υπάρχοντα στοιχεία, ο Τζίγκορο Κάνο επισκέφθηκε την Αθήνα σε δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Την πρώτη φορά το 1934, με την ευκαιρία μιας συνάντησης της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής. Η δεύτερη επίσκεψή του στην Αθήνα πραγματοποιήθηκε το 1938, κατά το ταξίδι του στην Ευρώπη για να παραστεί στις τελετές για τον θάνατο του Κουμπερτέν.
Το 1934, εορτάστηκαν στην Αθήνα τα 40 χρόνια από την πρώτη διάσκεψη για την αναβίωση των Ολυμπιακών Αγώνων. Στις 16-19 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκαν οι εργασίες της διάσκεψης της ΔΟΕ, κατά τη διάρκεια της οποίας κατατέθηκε το πρώτο σχέδιο λαμπαδηδρομίας από την αρχαία Ολυμπία στο Βερολίνο, για τη διεξαγωγή των Αγώνων του 1936. Το σαββατοκύριακο 19-20 Μαΐου, τελέσθηκαν οι προγραμματισμένες γιορτές στην Ακρόπολη και το Παναθηναϊκό Στάδιο, με αναπαραστάσεις των κλασσικών αγώνων, πομπές κ.λπ. Οι αντιπρόσωποι των 42 χωρών ταξίδεψαν τις επόμενες ημέρες σε αρχαιολογικές τοποθεσίες της Πελοποννήσου, για να καταλήξουν στην Ολυμπία στις 23 Μαΐου, όπου και συμμετείχαν στην τελευταία συνάντηση της ΔΟΕ. Στη διαδρομή αυτή τους ξενάγησε ο Αναστάσιος Ορλάνδος, εξέχων καθηγητής μορφολογίας και ρυθμολογίας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Το απόγευμα της Τρίτης 5 Ιουνίου 1934 ο Τζίγκορο Κάνο έδωσε διάλεξη στην αίθουσα του φιλολογικού συλλόγου ¨Παρνασσός¨.
Την Παρασκευή 8 Ιουνίου 1934, ο Κάνο πραγματοποίησε επίδειξη τζούντο στον Πανελλήνιο, την οποία παρακολούθησαν τα μέλη του Διοικητικού Συμβουλίου του ΣΕΓΑΣ, ο Ιάπωνας επιτετραμμένος Σιγκετόμο Σαγιεγκούσα, καθώς και πολλοί αθλητικοί παράγοντες και φίλαθλοι. Κάποιος παρευρισκόμενος, ο κος Λέων, φαίνεται ότι ανέλαβε τον ρόλο του ούκε για τον Τζίγκορο Κάνο. Όπως γίνεται αντιληπτό από τα σχετικά άρθρα που έχουν διασωθεί, οι ικανότητες του ηλικιωμένου Κάνο έκαναν βαθιά εντύπωση στο ελληνικό κοινό. Μετά την επίδειξη ο Κάνο δήλωσε στους δημοσιογράφους ότι υπάρχει ενδιαφέρον για την ίδρυση ελληνικής ομοσπονδίας τζούντο και ευχαρίστησε τους υπεύθυνους της Διεθνούς Ολυμπιακής Επιτροπής για τη φιλοξενία.
ΟΙ πιο πάνω πληροφορίες προέρχονται από το άρθρο του κ. Κωνσταντίνου Γρίβα με τίτλο ‘’Ο Τζίγκορο Κάνο στην Αθήνα’’ που δημοσιεύθηκε στο περιοδικό ‘’Μονοπάτι για τις πολεμικές τέχνες ’’ τεύχος 59 Νοέμβριος 2005.
Στην συνεχεία παραθέτουμε απόσπασμα από ένα κείμενο που έγραψε ο πρωτοπόρος του τζούντο στην Ελλάδα και γνωστός δημοσιογράφος κ Γιώργος Καράγιωργας στο οποίο αναφέρεται στην συνάντηση του το 1951 με τον Φουνακοσι σενσει - δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Δυναμικό Τζούντο - Καράτε τεύχος 20, Ιούνιος 1979
. Η πρόσκληση έγινε από κάποιο δημοσιογράφο, Κι' απ' αυτόν άκουσα για πρώτη φορά τη λέξη "καράτε". Κατάφερα, είχε πει, και πήρα άδεια από τον δάσκαλο να επισκεφτείτε το γυμναστήριο. Είναι κλειστό για τους πολλούς. Βλέπετε, δεν επιτρέπεται η ελεύθερη διδασκαλία του καράτε!
…’’Πλήρωσα το ταξί έξω από ένα τυπικό γιαπωνέζικο σπίτι, που η είσοδός του είχε την αρχιτεκτονική ναού. Επρόκειτο για μια αίθουσα μεγάλη με λίγα φώτα. Βγάλαμε τα παπούτσια και προχωρήσαμε στην άκρη τού τατάμι. Απέναντι από την είσοδο, σε μία χαμηλή καρέκλα καθόταν ένας κοντός ασπρομάλλης. Ήταν παχουλός με στρογγυλό κεφάλι και ήρεμα χαρακτηριστικά. Δεξιά και αριστερά του μια ομάδα από δέκα περίπου αθλητές κάθονταν στα γόνατα φορώντας τις στολές τους. Οι ζώνες τους ήταν μαύρες και ασπροκόκκινες. Δεν κάθονταν στην ίδια σειρά μ’ αυτόν, αλλά σ’ απόσταση τριών μέτρων. Υποκλινόμενος από τρία μέτρα μακριά, ο δημοσιογράφος τού μίλησε για μένα. Και μετά κάθε φράση, υποκλινόταν. Ο δάσκαλος σηκώθηκε. Φορούσε το παραδοσιακό μαύρο κιμονό. Έκανε ένα βήμα προς το μέρος μου και μου άπλωσε το χέρι. Ύστερα με κράτησε από το μπράτσο δεξιά του και χτύπησε τα χέρια του μία φορά. Αμέσως όλοι οι "καράτε-κα", προχωρήσανε και στάθηκαν σε μια σειρά ο ένας δίπλα στον άλλο στο πλάτος της εισόδου. Μπροστά τους μερικά μέτρα πήρε θέση ο εκπαιδευτής. Ανάμεσα στους μαθητές, ήταν και ο συνάδελφος. Πρώτη φορά παρακολούθησα ένα μάθημα καράτε. Ο Φουνακόσι γύρισε στη θέση του στο χαμηλό κάθισμα. για την ξενάγηση μου, με παρέδωσε σ' έναν αδύνατο, νευρώδη εκπαιδευτή. Είχε έξι ντάν. Αλλά τότε, ή άγνοια τύφλωνε τον επιπόλαιο επισκέπτη της Ιαπωνίας. Ο δάσκαλος καθόταν ακίνητος σαν Βούδας με μισόκλειστα μάτια. Η μορφή του έδειχνε μια τέλεια απάθεια. 'Όμως, μετά κάθε τεχνική, καλούσε κοντά του τον εκπαιδευτή κι' από απόσταση τριών μέτρων τού έκανε χαμηλόφωνα παρατήρηση. η άσκηση επαναλαμβανόταν μέχρι που ολόκληρο το συγκρότημα των ασκουμένων (έμοιαζε με χορευτικό σύνολο) αποκτούσε ταυτόσημη κίνηση σαν μπαλέτο.
Τρία τέταρτα κράτησε η προπόνηση, Ύστερα ο Φουνακόσι με κάλεσε κοντά του και οι "καράτε-κα" πήγαν κι' αναζήτησαν κομμάτια τετράγωνων ξύλων και τούβλα. -- Τώρα, μου είπε (ο δημοσιογράφος μετάφραζε στα αγγλικά) θα δεις μερικές εφαρμογές.
Επακολούθησε η προετοιμασία τής τοποθετήσεως των ξύλων, το κράτημά τους από τέσσερις και μετά το χτύπημα της γροθιάς στο κέντρο των σανίδων και των τούβλων που έσκαζαν όλα μαζί στα δύο μ’ ένα ήχο σαν πιστολιά.
Σκοπός της δοκιμασίας αυτής, δεν είναι η κακοποίηση αντιπάλου, αλλά η απόδειξη, ότι η ψυχή μπορεί, ύστερα από κατάλληλη εξάσκηση του σώματoς και της θέλησης να επιτελέσει θαύματα. Στην εξάσκηση, ποτέ δεν χτυπάμε σκληρά αντικείμενα. Αυτό γίνεται αργότερα. Μου έδειξε μερικές "μακιβάρες" τοποθετημένες σε κάθετα προς το δάπεδο χοντρά ξύλα. Μερικές χύτρες στην άκρη, ήσαν γεμάτες με άμμο και ψιλό σαν ρύζι χαλίκι. Συγκέντρωση, αυτοπεποίθηση, εκτέλεση." Είναι ή τριλογία της επιτυχίας. Όχι βέβαια στο καράτε μόνον, αλλά και σε κάθε εκδήλωση της κοινωνικής και της πνευματικής μας ζωής…
Του είπα, ότι κάποτε έπαιζα ερασιτεχνικά μποξ.
Ότι γνώριζα λίγο Ελληνορωμαϊκή. Και ότι στο Τόκιο, είχα αρχίσει τζούντο στο KODΟΚΑΝ. Με κοίταξε συλλογισμένος. Χαμογέλασε. Κάτι πρόσταξε στους νεαρούς αθλητές που τον παρακολουθούσαν με σεβασμό και αφοσίωση κι' εκείνοι τσακιστήκανε να φέρουν ένα τετράγωνο ξύλο. Το κράτησαν πρόθυμα, διασκεδάζοντας, τέσσερις δάσκαλοι. με κοιτούσαν και τα μάτια τους λάμπανε. δεν μ’ άφησαν να πάθω τρακ.
-- Σπάστο, διέταξε απότομα ο Φουνακόσι. Έσφιξα τη γροθιά, μιμήθηκα την κίνησή τους και το ξύλο κόπηκε στα δύο σα ΝΑ το χτύπησε ξένη δύναμη και όχι η δική μου. Φανήκανε ενθουσιασμένοι. Τότε ο δάσκαλος έδωσε εντολή σε έναν από τους εκπαιδευτές που με πήρε παράμερα και μού 'δειξε μια στολή.
-- Θέλει να σου δείξει μερικές τεχνικές, σαν δώρο, επειδή είσαι ο πρώτος Ευρωπαίος που μπαίνει στη σχολή του, μου είπε ο δημοσιογράφος.
Έμεινα μια ώρα ακόμη. Και μαζί με όλους τους άλλους που επαναλάμβαναν την ίδια κίνηση, μου έμαθαν δυο αμυντικές και δύο επιθετικές τεχνικές.
Όταν τέλειωσα ο δάσκαλος με συμβούλεψε: Αυτά να τα κάνεις κάθε μέρα. Κι όταν κάποτε το καράτε διαδοθεί, να το βοηθήσεις και στη δική σου πατρίδα.
Σάββας Μαστραππάς
