Όταν ο χρόνος αλλάζει, όλοι συνήθως γεμίζουμε προσδοκίες, βάζουμε στόχους και σκεφτόμαστε πως θα τους φέρουμε εις πέρας. Το να μην κάνουμε σχέδια και να μην προσπαθούμε για κάτι που να μας γεμίζει ψυχικά και σωματικά, καταλήγει σε κατάθλιψη, απομόνωση και ψυχολογικό αδιέξοδο. Το υγιές είναι να έχουμε όραμα και να χαιρόμαστε αυτό που θέλουμε να κάνουμε. Σκοπός αυτού του άρθρου, είναι ο τρόπος προσέγγισης ενός στόχου καθώς και ο τρόπος υλοποίησης του στα πλαίσια των μαχητικών τεχνών και όχι μόνο.
Στις κινεζικές πολεμικές τέχνες λέμε πρώτα το "Γι" (πρόθεση) και έπειτα το "Τσι" (η ενέργεια) Σαφέστατα όσο πιο καθαρά έχουμε στο μυαλό μας το "σκοπό" τόσο κινούμε τις διαδικασίες για να ορίσουμε τα μέσα και τη μέθοδο της υλοποίησης του.
Το να πετύχουμε από μια απλή κίνηση, έως ένα επίτευγμα που θέλει χρόνια εξάσκησης, απαιτεί μια καθαρή εικόνα στο νου (πρόθεση) που αυτό με τη σειρά του δημιουργεί τη χημεία (ενέργεια) στο σώμα και στο περιβάλλον (σχέσεις με τους ανθρώπους) για την αποκρυστάλλωση του στον υλικό κόσμο. Ίσως γι' αυτό το λόγο και οι βουδιστές ορίζουν ότι "Τα πάντα είναι Νους" - όλα εκεί δημιουργούνται πρώτα.
Το μαγικό "ιδεοπλαστικό" του μυαλού είναι πραγματικά η κινητήρια δύναμή μας. Αν κάποιος έχει σκοπό, ή μάλλον για την ακρίβεια, την αίσθηση του "σκοπού", αυτό του δίνει σιγουριά, πίστη και δύναμη. Αντίθετα αν κάποιος δεν ξέρει τι θέλει, αυτό τον καθιστά αδρανή, αποπροσανατολισμένο και θύμα των περιστάσεων.
Θα έλεγα ότι είναι ιδιαίτερα σημαντικό να καθορίσει κάποιος κάποια πράγματα τα οποία θα του δώσουν την "αίσθηση του σκοπού". Ο καθένας μας οφείλει να αφουγκραστεί, να νιώσει και να αναρωτηθεί, τι είναι αυτό που αξίζει στη ζωή και τι είναι αυτό που του δίνει έμπνευση και δύναμη να παλεύει. Πληθώρα ανθρώπων ειδικά νέων, στερείται οράματος και σκοπού με αποτέλεσμα να έχει μανιοκαταθλιπτικές τάσεις ή να αναλώνεται άσκοπα σε εμμονές όπως τα ηλεκτρονικά παιχνίδια ή διάφορες εξαρτήσεις και καταχρήσεις κάθε είδους. Για αυτό και μια ενασχόληση με μια τέχνη (πολεμική ή μη) είναι ψυχοθεραπευτική.
Από την άλλη μεριά, μπορεί να έχουμε τις καλύτερες προθέσεις και τα πιο ευφάνταστα όνειρα, αλλά να μην μπορούν να υλοποιηθούν εξαιτίας διαφόρων λόγων και πρώτα από όλα, γιατί δεν είναι ρεαλιστικά. Συνεπώς, αυτό που πρέπει να θέτουμε σαν στόχο πρέπει να είναι προσγειωμένο και σχετικά εφικτό. Ίσως, μικρότερα βραχυπρόθεσμα επιτεύγματα να μας ανταμείβουν πιο καλά από έναν μακροπρόθεσμο και δύσκολο μεγάλο στόχο. Το να πηγαίνουμε για παράδειγμα στο μάθημά μας και αυτό να μας γεμίζει χαρά κάθε φορά, είναι η βάση για να φτάσουμε μακρυά στην δεξιότητα που ακολουθούμε, όποια τέχνη και αν ασκούμε
Ένας άλλος παράγοντας στην επιτυχία είναι να συμπορευόμαστε με τις καταστάσεις και να τις οδηγούμε "έξυπνα". Δεν μπορούμε να προβλέψουμε τα πάντα καθώς συχνά, υφίσταται και ο αστάθμητος παράγοντας. Εκεί, χρειάζεται υπομονή, περισυλλογή και ανασυγκρότηση. Ένα κινέζικο ποίημα λέει "Κάθισε ήσυχα μην κάνεις τίποτα, η άνοιξη έρχεται, το χορτάρι φυτρώνει από μόνο του".
Η περιοδικότητα είναι νόμος της φύσης, ίσως να μην είναι ο καιρός μας για κάτι που προσπαθούμε και να μην μας βγαίνει. Το Γιν και το Γιανγκ πρέπει να εναλλάσσονται αρμονικά για να είναι ισορροπημένη η δράση μας. Τόσο η ενεργητικότητα όσο και η παθητικότητα πρέπει να αποτελούν μέρος της στρατηγικής μας, ειδάλλως φθειρόμαστε στην εμμονή του να καταφέρουμε αυτό που θέλουμε εις βάρος του εαυτού μας. Παράδειγμα, δεν μπορεί όλα τα μαθήματα να είναι το ίδιο(αν και αυτό είναι ευθύνη του δασκάλου), ένα μάθημα θα έχει ένταση, ένα θα είναι πιο τεχνικό και άλλο θα εστιάζεται στην αποκατάσταση και στην ανάπαυση του σώματος και του πνεύματος.
Σε μια άλλη περίπτωση αν ότι κάνουμε, το κάνουμε αγγαρεία για να πετύχουμε γρήγορα, δεν κάνουμε σωστή δουλειά και βιαζόμαστε τότε αργά ή γρήγορα απογοητευόμαστε από την απόδοσή μας, λέμε ότι δεν μπορούμε να το κάνουμε αυτό ή ακόμα χειρότερα μας φταίνε οι άλλοι για τη δική μας αδυναμία. Παράδειγμα φταίει ο δάσκαλος που δεν ασχολείται μαζί μας ή ο συμμαθητής μας που δεν είναι καλός. Στο τέλος μοιραία οδηγούμαστε στο να τα παρατάμε εντελώς.
Ένας μεγάλος δάσκαλος είναι η ίδια η φύση, η συμπόρευση μαζί της είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας και οφείλουμε διδασκόμαστε από τα 5 στοιχεία της. Ας μάθουμε να ρέουμε ανάμεσα στα εμπόδια σαν το νερό, να αναπτυσσόμαστε σαν το δέντρο, να είμαστε σταθεροί στο στόχο μας σαν τη γη, ακριβής σαν τη μεταλλική λεπίδα του σπαθιού και ένθερμοι σε αυτό που κάνουμε σαν την φωτιά. Αυτές είναι οι πρώτες ύλες για να δράσουμε σε μια σωστή βάση ώστε να χαράσσουμε το δικό μας, ξεχωριστό δρόμο, μοναδικό και ανεξάρτητο.
Ο Λάο Τσε λέει: "Στην φύση τίποτα δεν βιάζεται και όλα γίνονται".
Η απόλυτη συνταγή για την επιτυχία δεν υπάρχει. Αλλά μια καθαρή ματιά, ένα βλέμμα γεμάτο έμπνευση και μια καρδιά ζεστή γεμάτη ανεκτικότητα και υπομονή είναι τα όπλα μας όχι μόνο να παλεύουμε για τους στόχους μας αλλά και για να περνάμε αλώβητοι από κάθε δύσκολη περίσταση της ζωής.
Ο στόχος έχει επιτευχθεί από τη στιγμή που ο τοξοβόλος τεντώνει τη χορδή του τόξου, το μυαλό και το σώμα έχουν εναρμονιστεί με τον σκοπό και αυτό είναι η χαρά της ενότητας και της ολοκλήρωσης. Η διαδρομή είναι που αξίζει και όλα μπορούν να γίνουν ένα ευχάριστο ταξίδι.
Ας είναι ο νέος κύκλος της γης γύρω από τον ζωογόνο ήλιο να μας δίνει έμπνευση να έχουμε στόχους που και δύναμη να τους ολοκληρώνουμε. Ας γίνουμε εμείς το φωτεινό παράδειγμα για τους άλλους και η πορεία μας να εμπνέει και να δίνει χαρά και σε όλους.
Χρήστος Παναγόπουλος
