Με αφορμή το πέρασμα μιας δεκαετίας εκπαιδευτικών ταξιδιών στην Κίνα αποφάσισα να συντάξω ένα άρθρο για τον Πανελλήνιο Οδηγό Πολεμικών Τεχνών με γνώμονα την κατάθεση μιας προσωπικής εμπειρίας που μπορεί να φανεί χρήσιμη για όποιον ψάχνει ερευνά και ενδεχομένως αναρωτιέται τι θα σήμαινε κάποιος να ταξιδέψει στην πηγή της τέχνης που αγαπά και εργάζεται πάνω σε αυτή. Ταυτόχρονα παραθέτω και την προσωπική μου αποτίμηση για τα μέρη που επισκέπτομαι, διαμένω και διδάσκομαι αυτά τα χρόνια που ταξιδεύω στην Κίνα.
Αρχικά θα έλεγα ότι για έναν αρχάριο ένα τέτοιο ταξίδι ίσως είναι πολυτέλεια και ίσως να γίνεται απλά από περιέργεια με αποτέλεσμα να καταλήξει περισσότερο "τουριστικό". Ωστόσο είναι τελείως διαφορετικό για ένα προχωρημένο μαθητή που έχει εμπεδώσει τα βασικά, έχει μάθει κάποιο σημαντικό κομμάτι ύλης της σχολής του και θέλει να πάει πιο μακριά την τέχνη του. Όσο αφορά έναν ήδη δάσκαλο βέβαια το να κάνει κάποια στιγμή ένα τέτοιο ταξίδι, δείχνει σεβασμό στην τέχνη που διδάσκει και αποπνέει ιδιαίτερη υπευθυνότητα χωρίς να θέλω να θίξω κάποιον που δεν δύναται να το κάνει για διάφορους προσωπικούς λόγους.
Η επαφή με τον τόπο που γεννήθηκε μια πολεμική τέχνη είναι χρέος ενός αληθινού ασκούμενου κυρίως αν πρόκειται για κάποιο παραδοσιακό σύστημα όπως είναι το Κουνγκ Φου ή το Τάι Τσι. Σήμερα που τα εισιτήρια των μεταφορικών μέσων είναι ιδιαίτερα προσιτά και ο χρόνος μετάβασης από το ένα μέρος της γης σε ένα άλλο έχει μειωθεί ιδιαίτερα, αξίζει κάποιος να πάει να "αγγίξει", να "δει" και να "ακούσει" από κοντά δασκάλους - αυθεντίες του είδους της τέχνης που έχει αφοσιωθεί.
Σε αυτό το σημείο ίσως πρέπει να τονιστεί αν και είναι αυτονόητο ότι κάτι τέτοιο πρέπει να γίνεται με την καθοδήγηση κάποιου που έχει ήδη πάει (προφανώς ο δάσκαλος του μαθητή ή κάποιος έμπειρος φίλος), μιας και αυτός γνωρίζει όχι μόνο τα μονοπάτια που οδηγούν σε μέρη και ανθρώπους που αξίζει τον κόπο και το κόστος αλλά και τους κίνδυνους που εγκυμονούν σε μέρη όπως την ενδοχώρα της Κίνας (εκτός αν πάει όπως είπαμε για τουρισμό ή έχει όρεξη για "περιπέτειες").
Ένας συνήθεις κίνδυνος αν πάει κάποιος εντελώς μόνος και δεν ξέρει ακριβώς τι πρέπει να μάθει είναι να χάσει αρκετό χρόνο προσπαθώντας να διδαχτεί πράγματα που δεν του αναλογούν. Επιπλέον αν δεν έχει τις κατάλληλες συστάσεις ώστε να τον πάρουν σοβαρά αυτοί που θα τον διδάξουν εκτός από το χρόνο, θα χάσει και τα λεφτά του…
Δυστυχώς τα πράγματα δεν είναι τόσο ρομαντικά όπως τις ταινίες και το να προσεγγίσει κάποιος έναν δάσκαλο συνήθως στην αρχή, ίσως να πρέπει να ξοδέψει κάτι παραπάνω για να έχει μια σωστή μεταχείριση και επιπλέον είναι ενδεδειγμένο να έχει μια σύσταση από κάποιον τρίτον. (Όσο αφορά την Κίνα αυτό μάλιστα απαιτείται και πρακτικά ώστε να του χορηγηθεί βίζα).
Αν ξεπεράσουμε λοιπόν τα πεζά και βρεθεί κάποιος σε ένα ιδανικό περιβάλλον, δηλαδή σε μια σωστή σχολή με την κατάλληλη ύλη για τον συγκεκριμένο ασκούμενο και με έναν καλό δάσκαλο ή εκπαιδευτή, τότε μπορούμε να μιλήσουμε για τα ενδεχόμενα οφέλη τα οποία είναι πολλαπλά.
Εκτός από το πλεονέκτημα της "άμεσης εμπειρίας" που έχει κάποιος βλέποντας από κοντά, σώμα με σώμα, μυαλό με μυαλό και καρδιά με καρδιά έναν δάσκαλο της τέχνης που ασκεί, έχει επιπλέον ένα μεγάλο σύμμαχο - τον χρόνο - που είναι αποκλειστικά αφιερωμένος για να ασκήσει την τέχνη που αγαπά.
Όταν κάποιος ζήσει για ένα διάστημα σε ένα περιβάλλον που οι μαθητές ασκούνται στο μεγαλύτερο μέρος της ημέρας και για πολλά χρόνια, δεν μπορεί παρά να "περάσει στο πετσί του" το πάθος, η δύναμη και η δεξιότητα που μπορεί να φτάσει η τέχνη.
Λαμβάνει πραγματικά μια "γεύση" της πραγματικής δουλειάς που πρέπει να γίνει στο σώμα για να μετασχηματιστεί και να χτιστεί μέσα του το "Τσι" (βιοενέργεια) να αναπτυχθεί η "ικανότητα" που χρειάζεται για να αποδώσει τέλεια μια φόρμα ή μια τεχνική μάχης.
Στην δεκαετή προσωπική μου αναζήτηση, πάντα με βάση το Κουνγκ Φου και την εκπαίδευσή μου στην γενέτηρά του, την Κίνα, θέλω απλά να καταθέσω την εμπειρία μου για τρία εξαίρετα μέρη που αντιπροσωπεύουν και τρία αντίστοιχα διαφορετικά αλλά μοναδικά για μένα στυλ εξάσκησης των κινεζικών πολεμικών τεχνών και αξίζουν τον κόπο και τον χρόνο να τα επισκεφθεί κάποιος για να διδαχτεί.
Πρώτα πρώτα τον ίδιο τον ναό Σαολίν, όπου λόγο του ιστορικού του υπόβαθρου οι δάσκαλοι που βρίσκονται σε αυτόν είναι υψηλού επιπέδου με συνέπεια ό,τι μαθαίνει κάποιος εκεί πραγματικά είναι έγκυρο και καταγεγραμμένο από ιστορικούς δασκάλους.
Μια ακαδημία παραδοσιακού Σαολίν (λίγο πιο έξω από το ναό Σαολίν), που διατηρεί πατροπαράδοτα ένα άγνωστο αλλά πολύ ιδιαίτερο στυλ Σαολίν Κουνγκ Φου το "Σιν Γι Πα" της ένωσης της καρδιάς και του μυαλού.
Και τέλος το ίδιο το χωριό του Τάι Τσι, Τσεν Τζιά Γκου που αναμφισβήτητα, εκεί ασκείται με τον καλύτερο τρόπο το παγκοσμίως γνωστό Τάι Τσι.
Το Κουνγκ Φου του ναού Σαολίν σαν σύστημα αν και έχει δανειστεί κάποια μοντέρνα στοιχεία δεν μπορεί παρά να διατηρεί ότι πιο παραδοσιακό και έντεχνο στο χώρο του Κουνγκ Φου και ενδείκνυται για παιδικές εφηβικές και νεανικές ηλικίες.
Από την άλλη, η μέθοδος "Σιν Γι Πά" που συνδυάζει το πνεύμα του "Ζεν" ή "Τσαν" όπως λέγετε στην κινεζική, το "Γου", την πολεμική τέχνη και το "Γι" την παραδοσιακή ιατρική, έρχεται από μια άλλη εποχή… Η μέθοδος αυτή πραγματικά είναι φτιαγμένη και φιλική όχι μόνο για την ενδυνάμωση του σώματος (μιας και είναι πολεμική τέχνη), αλλά και λόγω ότι επιδρά ιδιαίτερα ευεργετικά στην ψυχή (μέσω του Τσαν). Τέλος δεδομένου ότι ενσωματώνει την αρχαία τέχνη του "Τσι Κουνγκ" - της καλλιέργειας της βιοενέργειας, δεν μπορεί να κάνει παρά καλό στην υγεία, ιδιαίτερα των ενηλίκων μιας και οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν χρόνια προβλήματα και η ψυχολογία τους είναι κλονισμένη λόγω των γνωστών δυσχερειών και του άγχους της καθημερινότητας.
Τέλος το Τάι Τσι, ως η επιτομή της τεχνικής, της αρμονίας και της εσωτερικής δύναμης, είναι ένα ολόκληρο κεφάλαιο ζωής για την εμβάθυνση και την άσκησή του σε κάθε ηλικία.
Εστιαζόμενος σε αυτά τα τρία συστήματα και εκπαιδευόμενος κάθε χρόνο στα αντίστοιχα μέρη πραγματικά αισθάνομαι και νιώθω ότι μπορώ να προσφέρω το μέγιστο δυνατό στους ανθρώπους που ενδιαφέρονται να μάθουν κάτι από μένα, βελτιώνοντας το επίπεδο της δύναμης, της υγείας και της προσωπικότητας τους, προετοιμάζοντας τους ταυτόχρονα να δεχτούν μια ανώτερη γνώση όταν θα έχουν την ευκαιρία να επισκεφτούν οι ίδιοι τους "ιερούς" αυτούς τόπους που ανθούν οι συγκεκριμένες τέχνες.
Ένα επετειακό μικρό αφιέρωμα για το υλικό που έχω αποκομίσει όλα αυτά τα χρόνια που ταξιδεύω στην πηγή τόσο του αυθεντικού Σαολίν Κουνγκ Φου όσο και του Τάι Τσι ως μικρού ένα μήκους ντοκιμαντέρ αυτόνομης παραγωγής με μια DSLR κάμερα, ένα φτηνό τρίποδο και μια μαθήτρια με εμπειρία δημοσιογραφίας (Έφη Ροκανά) σε χρέη πολύτιμου βοηθού, είναι στο σύνδεσμο
https://www.youtube.com/playlist?list=PLfssa1eIk-TWQ9RZVlGzd1jjMT8fnrmod.
Ο Χρήστος Παναγόπουλος (Γιαν Σαν) 34ης γενεάς μάχιμων μοναχών Σαολίν διατηρεί σχολή Παραδοσιακού Σαολίν και Τάι Τσι στην Κόρινθο από το 2007. Έχει συγγράψει το βιβλίο "Ο ναός του Νεαρού Δάσους" για την ιστορία του Σαολίν Κουνγκ Φου και στην Κίνα ταξιδεύει από το 2006 κάθε χρόνο. Περισσότερα στους παρακάτω συνδέσμους
www.σαολιν.gr,
www.taiji.com.gr,
blog.σαολιν.gr,
www.shaolin.com.gr
