Επειδή υπάρχει εξαιρετικά μεγάλη φιλολογία σχετικά με τι είναι σύγχρονο και τι είναι παραδοσιακό στις πολεμικές τέχνες, καταθέτω κι εγώ τις απόψεις μου σε μια προσπάθεια απομυθοποίησης των όρων και απαγκίστρωσης ταυτόχρονα από έννοιες και νοοτροπίες οπαδισμού.
Ας πάρουμε λοιπόν τα πράγματα με τη σειρά…
Στόχος της εκπαίδευσης στις πολεμικές τέχνες , είναι να αναπτυχτούν σωματικές δεξιότητες, έτσι ώστε να καταφέρνει ο ασκούμενος να χρησιμοποιεί το σώμα του σε άμυνες και επιθέσεις με τρόπο αποτελεσματικό, σε μια πραγματική κατάσταση εμπλοκής σε μάχη.
Η εκπαίδευση εξελίσσεται σταδιακά, οδηγώντας τους ασκούμενους με βάση μια μεθοδολογία που στοχεύει αρχικά στην απόκτηση βασικών δεξιοτήτων πρώτου επιπέδου (χρονισμών, ισορροπιών, συνδυασμών) κατόπιν στην εξειδίκευση στις τεχνικές μάχης και στη συνέχεια στην εκτελεστική δεινότητα και τον εμπλουτισμό όλων αυτών, με τη μέγιστη εστίαση, ταχύτητα και δύναμη.
Αυτή είναι μια επαναλαμβανόμενη διαδικασία (είναι μονόδρομος θα λέγαμε) ώστε μέσω της επανάληψης να επιτευχθούν οι παραπάνω στόχοι.
Εφ όσον λοιπόν το ζητούμενο είναι να καταφέρει ο ασκούμενος όλα τα παραπάνω, το ερώτημα δεν θα έπρεπε να είναι αν ακολουθείτε μια σύγχρονη ή μια παραδοσιακή μέθοδος διδασκαλίας, αλλά αν η μέθοδος αυτή είναι αποτελεσματική ή λιγότερο αποτελεσματική.
Αυτή η «αμφισβήτηση» οδήγησε κατά κύριο λόγο πολλούς δυτικούς ασκούμενους, αλλά και πολλούς ανατολικούς επίσης, να αναζητήσουν μέσα στην εξάσκηση πιο άμεσες απαντήσεις (πρακτικά αποτελέσματα σε πραγματική συμπλοκή)
Λανθασμένα κατά την προσωπική μου άποψη, κάποιοι θεώρησαν ότι «σύγχρονο» θεωρείται οτιδήποτε μπορεί να του προσδώσει αποτελεσματικότητα σε γρήγορο χρονικό διάστημα και ότι αυτό αντικατοπτρίζει και το πνεύμα της εποχής.
Όταν μιλάμε για πολεμικές τέχνες, δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι η εκπαίδευση περνάει μέσα από μια μέθοδο εκμάθησης, που προδιαγράφει μια μακρά περίοδο μέχρις ότου ο ασκούμενος κατακτήσει ένα ικανοποιητικό στάδιο ελέγχου του σώματος του.
Επανάληψη, επανάληψη, επανάληψη!!!
Όχι για να μάθει κανείς παπαγαλία τις τεχνικές που είναι το εύκολο της υπόθεσης, αλλά για να τις αφομοιώσει, σε νου και σώμα και να αντιδρά ενστικτωδώς και αποτελεσματικά στη δεδομένη στιγμή. Ο πολεμικοτεχνίτης ποτέ δεν θα επαναπαυθεί ότι κατέκτησε το επιθυμητό στάδιο διαχείρισης της τεχνικής του, γιατί ότι κι αν επινοήσει και εξασκήσει μέσα στο ντότζο, θα είναι πάντα προσομοίωση και ποτέ μια πραγματική κατάσταση. Το ζητούμενο όμως στις πολεμικές τέχνες είναι να μελετάς σε βάθος και να προετοιμάζεσαι διαρκώς για αληθινή μάχη.
Τα παραπάνω αφορούν το σκέλος της "εκπαίδευσης" και την ανάπτυξη της «σωματικής νοημοσύνης». Η εκπαίδευση λοιπόν δεν μπορεί να διαχωριστεί σε σύγχρονη και παραδοσιακή. Εκτός και αν κάποιος αντιλαμβάνεται την έννοια του σύγχρονου και παραδοσιακού, με βάση τα μέσα (όργανα εκγύμνασης) με τα οποία προετοιμάζει, γυμνάζει και ενδυναμώνει το σώμα του. Αν δλδ χρησιμοποιεί σύγχρονα γυμναστικά όργανα ή αν γυμνάζεται με τον παλιό τρόπο, όπως πχ τα οκιναβέζικα όργανα ενδυνάμωσης που χρησιμοποιούν διάφορες ρύου του καράτε.
Αλλά αν μέναμε μόνο στο κομμάτι της «εκπαίδευσης», δεν θα διαφέραμε σε τίποτα απ μια ατραξιόν ή ένα τσίρκο. Πηγαίνουμε σε ένα τσίρκο και μένουμε κατάπληκτοι βλέποντας κάποια ζώα να πραγματοποιούν «νούμερα» που μας αφήνουν άφωνους. Για να εκτελούν όλα αυτά, υπέστησαν πολύχρονη και επίπονη «εκπαίδευση».
Οι πολεμικές τέχνες όμως, είναι κατά κύριο λόγο διαπαιδαγώγηση «παιδεία» και σε παιδεία, δεν υπόκεινται τα ζώα, παρά μόνο οι άνθρωποι. Γιατί παιδεία είναι η ολόπλευρη καλλιέργεια των πέντε μερών του ανθρώπου: του σώματος, της λογικής, του συναισθήματος, της βούλησης και των μεταφυσικών αναζητήσεων.
Ο όρος λοιπόν παραδοσιακός, δεν έχει να κάνει με το σκέλος της εκπαίδευσης, αλλά με το σκέλος της παιδείας που παρέχεται στα ντότζο.
Σε ένα σύγχρονο ντότζο, το οποίο είναι εξοπλισμένο με μοντέρνο εξοπλισμό εκγύμνασης, μπορεί σε κάθε περίπτωση να παρέχεται παραδοσιακή παιδεία.
Θα μπορούσαμε δλδ να ονομάσουμε σύγχρονο ότι μας παραδίδετε απ το παρελθόν και ενσωματώνετε στην σύγχρονη κοινωνία των ανθρώπων, για να εκφράσει μια εσωτερική τους ανάγκη που επεκτείνεται και στον εξωτερικό τους εαυτό (ότι δλδ κάνουμε με το σώμα μας και επιδρά στην ψυχολογία μας).
Στην ανάγκη του αυτοαμυνόμενου ανθρώπου αν θέλετε.
Και άρα ταυτόχρονα και παραδοσιακό, γιατί προσεγγίζει και ακολουθεί μια μεθοδολογία εκπαίδευσης που μας παραδόθηκε απ το παρελθόν και φέρνει μαζί της κανόνες συμπεριφοράς που έχουν ηθικό υπόβαθρο και εθιμοτυπικό χαρακτήρα.
Σταύρος Σταυριανίδης
