Προσπαθώ επιμελώς να αποφεύγω τη δημοσίευση προσωπικών μου εμπειριών σε άρθρα, καθώς η υποκειμενικότητα δεν σημαίνει απαραίτητα αντικειμενικότητα, δεν αφορά τον αναγνώστη- συνήθως- και ταυτόχρονα ελλοχεύει η παγίδα της… περιαυτολογίας.
Εντούτοις, αποδέχτηκα-κατ’ εξαίρεση-την πρόταση των ανθρώπων του Πανελλήνιου Οδηγού Πολεμικών Τεχνών σκεπτόμενη πως μπορώ να είμαι -αν μη τι άλλο-ειλικρινής, παρότι, φοβάμαι πως ότι γράψω δεν θα είναι απαραιτήτως εκθειαστικό για τις πολεμικές τέχνες. Ίσως, γιατί έχει χαθεί το συναίσθημα του πρώτου έρωτα που τα κάνει όλα να μοιάζουν μαγικά και ιδεατά, οπότε μπορεί και να είμαι άδικη μαζί τους. Από την άλλη, υποψιάζομαι πως ενδεχομένως δικαιούμαι να εκφράσω μια άποψη, γιατί αφενός μεν, η χρονική απόσταση από την πρώτη μέρα που πάτησα το πόδι μου σε μια σχολή πολεμικών είναι τέτοια, ώστε να μου επιτρέπει τη δυνατότητα μιας γενικής αποτίμησης, αφετέρου δε, η ενασχόληση μου με διαφορετικές πολεμικές τέχνες, επίσης, είναι υποβοηθητική ως προς αυτό.
1.Ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες, δε σημαίνει και εκμάθηση αυτοάμυνας. Σε συζητήσεις που κάναμε οι ενασκούμενοι μεταξύ μας, δεν είμαστε και πολλοί σίγουροι ΠΩΣ θα κάνουμε πράξη αυτά που μαθαίνουμε, όταν θα πρέπει να υπερασπίσουμε τον εαυτό μας ή να προστατέψουμε οικεία πρόσωπα. Οι σοβαρότεροι ανάμεσα μας και εμπειρότεροι, ομολογούσαν ότι με τις πολεμικές τέχνες όπως διδάσκονται ευρέως στην εποχή μας, δεν μαθαίνεις αυτοάμυνα. Απλά δεν το έλεγαν παραέξω καθ’ ότι, κάτι τέτοιο ήταν προφανώς, αντι-εμπορικό. Προσωπική μου πεποίθηση είναι, πως –μοιραία-θα μάθει κανείς αν ξέρει αυτοάμυνα, όταν χρειαστεί να κάνει πράξη ότι ξέρει σε ένα πραγματικό επεισόδιο που θα λάβει χώρα.
2.Αν διδάχτηκα κάτι από τις πολεμικές τέχνες, σε πρακτικό επίπεδο, είναι να αναγνωρίζω κινδύνους και να τους αποφεύγω. Έγινα πιο οξυδερκής στην αίσθηση του κίνδυνου γενικότερα. Αν θα έπρεπε να μιλήσω για αυτοάμυνα, θα έλεγα πως έμαθα να διαβλέπω και να αναγνωρίζω ενδεχομένως την εξέλιξη μιας συμπλοκής και έτσι να έχω τον χρόνο να την αποφύγω εγκαίρως, όπου αυτό είναι εφικτό. Μάλιστα, μπορώ να καταθέσω ότι αυτό το βίωσα και στην πράξη.
3.Οι πολεμικές τέχνες, χτίζουν μια επίπλαστη αυτοπεποίθηση, εύθραυστη, που μπορεί να διαλυθεί στο πρώτο κρας τεστ. Έχουν καταγραφεί και περιγραφεί πολλά περιστατικά τιτλούχων, υψηλόβαθμων ενασκούμενων που έφαγαν πολύ ξύλο σε συμπλοκές στο δρόμο∙ και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά. Στο FBI, οι καταγραφές δολοφονικών συμπλοκών στο δρόμο, για να αναφερθώ σε ένα παράδειγμα, αποδεικνύουν με γλαφυρό τρόπο, ότι όταν δέχεται κάποιος την πρώτη μαχαιριά, καταλαβαίνει τι έγινε όταν δει τα αίματα. Συνήθως, δεν προλαβαίνει καν να δει το φονικό όπλο. Γιατί; Γιατί οι πραγματικές συμπλοκές δεν συμβαίνουν καθόλου, όπως προσομοιώνονται στις σχολές πολεμικών τεχνών. Μου το έχουν ομολογήσει άνθρωποι που κινδύνεψαν να χάσουν τη ζωή τους και ήταν μάλιστα σοβαρά εκπαιδευμένοι στις πολεμικές τέχνες. Θυμάμαι, ότι ειδικά τον πρώτο καιρό της ενασχόλησής μου, ένιωθα ατρόμητη και έτοιμη για όλα, όσο περνούσαν τα χρόνια συνειδητοποιούσα, ότι τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά.
4.Έμαθα να αγωνίζομαι ακόμα και όταν φοβάμαι. Κατάλαβα πως δεν είναι κακό να φοβάσαι, ή μάλλον είναι το πιο φυσιολογικό συναίσθημα των έμψυχων πλασμάτων, το θέμα είναι τι κάνεις με αυτό. Αντέχεις να το αξιολογήσεις και να προχωρήσεις, να τολμήσεις αν αξίζει τον κόπο;
5.Οι πολεμικές τέχνες δεν χτίζουν καλύτερους ανθρώπους, όπως υποστηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία των ασκούμενων. Συνάντησα στο χώρο τον πολεμικών τεχνών κάθε λογής ανθρώπους, κάποιοι μάλιστα, αυτό-προσδιορίζονταν ως δάσκαλοι και δεν είχαν κανένα χαρακτηριστικό στην προσωπικότητά τους που να τους ξεχωρίζει από έναν άνθρωπο διαφορετικής ενασχόλησης. Αντιθέτως, γνώρισα περισσότερους επηρμένους, παρά μετριοπαθείς δασκάλους. Χαρακτηρίζω, μάλιστα, μάλλον αφελές, το να επιμένουν κάποιοι να διαχωρίζουν τον ρόλο του δασκάλου από αυτόν του εκπαιδευτή, για τους σύγχρονους διδάσκοντες πολεμικών τεχνών. Συγχωρέστε με, αλλά φοβούμαι πως ζουν σε μια «άρνηση» όπως περιγράφει η επιστήμη της ψυχολογίας, μια άρνηση να δουν την πραγματικότητα και την αλήθεια, επειδή δεν είναι… βολική ή αρέσκονται με έναν ναρκισσιστικό τρόπο, να θεωρούν εαυτούς δασκάλους.
6.Είναι μια υγιή διέξοδος που με συντροφεύει όλη μου τη ζωή, χωρίς να χρειάζεται να αποδείξω κάτι σε κανέναν, χωρίς την πίεση του πρωταθλητισμού και των επιδόσεων. Μπορώ να εξασκούμαι όπως και όποτε θέλω, χωρίς να πρέπει να ανήκω κάπου για να ασκηθώ. Αυτό πιστεύω είναι και ένα από τα ατού των πολεμικών τεχνών στις μέρες μας. Γι αυτό και υπήρξα έντονα αντίθετη με τη θεσμοθέτηση και σχεδόν υποχρεωτική παρουσία των ενασκούμενων στους αγώνες που άρχισαν σιγά σιγά να παρεισφρέουν και να επιβάλλονται στις περισσότερες πολεμικές τέχνες, με σκοπό το εμπορικό κέρδος. Γεγονός, που θεωρώ ότι θα τις εξομοιώσει με όλα τα άλλα αθλήματα και μαζί με τα αρνητικά χαρακτηριστικά που κουβαλούν.
7.Η φιλοσοφία τους μπορεί να είναι ενδιαφέρουσα, εποικοδομητική και αποτέλεσε έμπνευση για μια πολυετή προσωπική αναζήτηση.
8.Έμαθα να υποχωρώ και να επιλέγω τις μάχες που αξίζει πράγματι να δώσω. Αν κάτι διδάχτηκα σε φιλοσοφικό επίπεδο είναι να αντέχω στην… υποχώρηση γιατί και αυτή είναι ένα μέσο στρατηγικής, αλλά και μια στάση ζωής. Νιώθω, πραγματικά, ότι το να μπαίνει κανείς σε ότι μάχη βρεθεί μπροστά του, γιατί είναι πολεμιστής, δεν είναι και ότι εξυπνότερο. Ηρωισμός χωρίς λογική είναι μάταιος και οδηγεί σε θλιβερές απώλειες τις περισσότερες φορές. Επίσης, ενθυμούμενη τα λόγια ενός από τους πρώτους μου δασκάλους, δε μπορώ παρά να συμφωνήσω πλήρως μαζί του: ασκούμενος που μπλέκει σε καυγά στο δρόμο, αντί να τον αποτρέψει, έχει απολέσει πλήρως το βαθύτερο νόημα της πολεμικής τέχνης.
9.Έμαθα να σέβομαι τα όρια μου και να βελτιώνομαι για τη χαρά που μου δίνει κάτι τέτοιο. Είμαι θιασώτης της μετριοπαθούς αντίληψης πως καλό είναι να σέβεται κανείς τα όρια του και να προσπαθεί να πορεύεται εντός αυτών. Όποιος αγαπά να ζει ριψοκίνδυνα, θα πρέπει να αναζητήσει -εκ βαθέων- γιατί τον γοητεύει ο κίνδυνος και αντλεί ικανοποίηση από αυτόν.
10.Η ενασχόληση με τις πολεμικές τέχνες μου χάρισε φίλους. Φίλους που μοιράστηκα τις ίδιες ανησυχίες, σκέψεις και διαφωνίες. Οι συνασκούμενοι, με τους οποίους μοιράζομαι το ενδιαφέρον και την αγάπη μου για τις πολεμικές τέχνες, αποτελούν την καλύτερη παρέα για διασκέδαση και συζήτηση.
Σοφία Ξυγαλά
