Η ηθική και ο τρόπος συμπεριφοράς πρέπει να διακρίνουν τον καρατέκα από τους υπόλοιπους αθλητές
κ.Γιαμάντα θα θέλαμε να μας πείτε πότε και πώς ξεκινήσατε το καράτε
Ξεκίνησα όταν ήμουν 15 ετών με κέμπο και στα 18 μου όταν μπήκα στο πανεπιστήμιο Τακουσόκου άρχισα να κάνω Σότοκαν καράτε το οποίο συνεχίζω και μέχρι σήμερα.
Πώς ήταν η προπόνηση εκείνη την εποχή στο πανεπιστήμιο; Έχω ακούσει ότι ήταν πολύ… δυναμική!
(Γέλια) Η προπόνηση εκείνα τα χρόνια δεν ήταν απλώς «δυναμική» –ήταν σχεδόν βάρβαρη! Η περισσότερη έμφαση δινόταν βέβαια στα κιχόν, στις βασικές τεχνικές.
Ο δάσκαλός σας ήταν ο δάσκαλος Καναζάουα, δεν είναι έτσι;
Αρχικά ήταν ο δάσκαλος Τσουγιάμα –αυτός ήταν ο αρχί-εκπαιδευτής του Τακουσόκου- και στη συνέχεια, όταν εκείνος έφυγε, συνέχισα με τον δάσκαλο Καναζάουα.
Πώς ήταν η εξάσκηση μαζί του;
Α, δεν είχε καμία σχέση με την προπόνηση στο πανεπιστήμιο –ο δάσκαλος Καναζάουα ήταν πολύ ευγενικός και η εξάσκηση μαζί του ήταν πολύ πιο ανθρώπινη. Στο πανεπιστήμιο τα πράγματα ήταν τόσο σκληρά που αμφιβάλλω αν υπήρξε έστω και ένα από τα μέλη που να μη σκέφτηκε κάποια στιγμή να αυτοκτονήσει! Αυτός είναι και ο λόγος που ενώ πολλοί έμπαιναν στο Τακουσόκου, ελάχιστοι έμεναν∙ προσέξτε, αναφέρομαι εδώ σε ανθρώπους που τους άρεσε το καράτε, έτσι; Απλώς δεν άντεχαν την πίεση.
Τώρα είστε πόσων ετών; Και πόσο συχνά εξασκείστε;
Είμαι 63 και εξασκούμαι έξι φορές την εβδομάδα –κάθε μέρα πλην Κυριακής την οποία την έχω αφήσει για ξεκούραση.
Μας είπατε ότι από τα 15 ως τα 18 σας κάνατε κέμπο. Αργότερα, και αφότου αρχίσατε να ασχολείστε με το καράτε, ασχοληθήκατε και με κάποια άλλη πολεμική τέχνη;
Από τότε που άρχισα να μελετάω σοβαρά Σότοκαν δεν ασχολήθηκα με κάποια άλλη τέχνη, όχι. Αυτό βεβαίως δε σημαίνει ότι δεν παρακολουθώ με ενδιαφέρον κάποιες άλλες πολεμικές τέχνες.
Θα προτείνατε στους ασκούμενους στο καράτε να δουν και να μελετήσουν και άλλα μπούντο;
Θα έλεγα ότι ως κάποιο επίπεδο θα ήταν καλύτερα αν κανείς επικεντρωνόταν στο καράτε. Από εκεί και ύστερα ναι, γιατί όχι; Απλώς νομίζω ότι θα ήταν καλύτερα αν μελετούσε κανείς κάποια άλλη επίσης παραδοσιακή τέχνη.
Όλοι έχουμε ακούσει ότι ο δάσκαλος Φουνακόσι ήταν κατά των αγώνων. Πώς βλέπετε την κατάσταση σήμερα που υπάρχει και το αγωνιστικό καράτε; Νομίζετε ότι έχει χαθεί το πνεύμα του πραγματικού καράτε όπως το δίδασκε ο δάσκαλος Φουνακόσι;
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι αγώνες έκαναν και καλό στο καράτε. Νομίζω ότι οτιδήποτε ωθεί κάποιον να κάνει περισσότερη προπόνηση δεν είναι λάθος. Αυτό που έχει σημασία είναι να μην κάνει κανείς προπόνηση μόνο για τους αγώνες και για τα μετάλλια αλλά, βασικά, για την ίδια την προπόνηση.
Ποια είναι η σημασία των κάτα στο καράτε και γιατί είναι απαραίτητο όλοι οι καρατέκα να τα γνωρίζουν και να τα εξασκούν;
Τα κάτα είναι η βάση. Αυτός που δεν ξέρει πώς να χτίσει ένα σπίτι, δε δίνει σημασία στα θεμέλια αλλά ενδιαφέρεται πιο πολύ για το πώς να κινηθεί προς τα επάνω όμως ο επαγγελματίας χτίστης ξέρει ότι χωρίς θεμέλια, δεν μπορεί να υπάρξει ένα στέρεο σπίτι. Αυτό ισχύει και για τα κάτα στο καράτε.
Τι είναι για εσάς το κι;
Ο περισσότερος κόσμος λέγοντας «κι» σκέφτεται τα διάφορα πνευματικά νοήματα που συνήθως συνοδεύουν την έννοια όμως προσωπικά το σκέφτομαι σαν ένα κομμάτι της καθημερινής ζωής, σαν τη στιγμή που αποφασίζει κανείς να κάνει κάτι και σαν τη διάθεση να κάνει αυτό το «κάτι» ως το τέλος. Θα μπορούσα να πω ότι κι είναι η εσωτερική διάσταση κάθε ανθρώπου.
Τι θα συμβουλεύατε τη νέα γενιά καρατέκα;
Θα ήθελα να πω κάτι που απευθύνεται, βασικά, στους αθλητές καρατέκα: όπως είπα και πριν δεν είναι κακό να κάνει κανείς αγωνιστική προπόνηση όμως οι αθλητές και οι πρωταθλητές του καράτε δε θα πρέπει να ξεχνούν ποτέ ότι είναι καρατέκα και ότι διαφέρουν από τους άλλους αθλητές στην ηθική και στον τρόπο συμπεριφοράς. Δε θα πρέπει λοιπόν να φανατίζονται χαλώντας έτσι το χαρακτήρα τους.
Έρχεστε αρκετά χρόνια στην Ελλάδα. Θα θέλατε να μας πείτε πώς βλέπετε το επίπεδο των ελλήνων καρατέκα;
Την πρώτη φορά που ήρθα στην Ελλάδα –και αυτό είναι αρκετά παλιά, το 1987- το επίπεδο που είδα ήταν πολύ χαμηλότερο από αυτό της Ιαπωνίας ή της Ιταλίας∙ είμαι σίγουρος ότι θα υπήρχαν και καλοί καρατέκα όμως προσωπικά δεν τους είδα. Η εικόνα που βλέπω σήμερα, ωστόσο, είναι πολύ βελτιωμένη και αντέχει σε σύγκριση με το εξωτερικό –σίγουρα με την Ιταλία και, ίσως, σε κάποιες περιπτώσεις και με την Ιαπωνία. Μάλιστα πια, όταν φεύγω από την Ελλάδα και πάω σε κάποια άλλη χώρα για να διδάξω, συχνά αισθάνομαι θυμό καθώς το επίπεδο που βλέπω εκεί είναι πολύ χαμηλότερο από το ελληνικό: οι άνθρωποι δεν ασκούνται με τη σοβαρότητα και το πνεύμα των ελλήνων.
Θα θέλατε να συμπληρώσετε κάτι για το τέλος;
Κατ’ αρχάς θα ήθελα να σας ευχαριστήσω γι αυτή τη συνέντευξη και να σας ευχηθώ καλή συνέχεια στον πανελλήνιο οδηγό πολεμικών τεχνών. Επίσης θα ήθελα να πω ότι με ευχαριστεί πάντα να βρίσκομαι στην Ελλάδα και να βλέπω τους Έλληνες και όχι μόνο τους καρατέκα∙ αυτό που εισπράττω στη χώρα σας είναι σοβαρότητα και ευγένεια και αυτό με χαροποιεί πολύ.
