Γνώρισα τον Κώστα Καρεκλά το 1979. Υπηρετούσε τους τελευταίους μήνες της στρατιωτικής του θητείας στην 33η Μοίρα Καταδρομών. Τότε ήταν που άρχισε τις προπονήσεις του στο «Limassol Karate Club» του σενσέι Φοίβου Μαυροβουνιώτη. Ήταν η εποχή που χρησιμοποιούσαμε μια αίθουσα για τις προπονήσεις μας στο «ΤΣΙΡΕΙΟ ΣΤΑΔΙΟ» της Λεμεσού.
Ήμουν 5ο Κίου και πριν την προπόνηση προθερμαινόμουν κάνοντας ελαφρό τρέξιμο στο γήπεδο του ποδοσφαίρου. Ο Κώστας με είδε και πριν την δεύτερή του προπόνηση άρχισε να τρέχει δίπλα μου. Γνωριστήκαμε και σύντομα γίναμε φίλοι. Ήταν ένας ορεσίβιος λιγομίλητος τύπος και έτσι παρέμεινε μέχρι το πρόωρό του τέλος. Ήταν ένας από τους πρώτους της γενιάς του που κυκλοφορούσε με μηχανή μεγάλου κυβισμού στους δρόμους της Λεμεσού τότε.
Ενάμιση χρόνο περίπου μετά έφυγα για τον Στρατό. Που και που κάποιες Κυριακές πέρναγε με την μηχανή του, και τον αχώριστο φίλο του Τάκη Καλάνα, (επίσης καρατέκα) από την πύλη της 3ΙΜΚ, και τα λέγαμε. Μόνιμο θέμα μας το καράτε! Το μικρό μούσι που άφησε μόλις απολύθηκε δεν τον έκοψε ποτέ από τότε!
Μετά έφυγα για την Αθήνα, οι επαφές μας ήταν πολύ συχνές, εγώ κατέβαινα τότε συχνά στην Λεμεσό. Οι Λεμεσιανοί καρατέκα ανέβαιναν συχνά στην Αθήνα. Οργώναμε με τα πόδια την Αθήνα και μετά πηγαίναμε για προπόνηση με τον σενσέι Οοτάκε στο ντότζο της Τρίτης Σεπτεμβρίου.
Το 1984 κατέβηκα στο παγκύπριο πρωτάθλημα της τότε «Παγκύπριας Ερασιτεχνικής Ομοσπονδίας Τζούντο Καράτε Ταεκβοντό». Βγήκα πρώτος στα κάτα αλλά στο κούμιτε όπως έπαιζα τότε με τον σκληρό τρόπο της JKA δεν είχα τύχη. Με το χάτζιμε έκανα ένα κιζάμι τσούκι στον αντίπαλό μου αλλά με το χίκιτε αυτός προσγειώθηκε σαν να ήταν δεμένος με το χέρι μου μπροστά στα πόδια μου.
Ο σενσέι Οοτάκε που ήταν διαιτητής δεν είχε άλλη επιλογή από το να με βγάλει έξω με χανσούκου. Ψύχραιμος και σίγουρος ο Κωστής ένιωσε ότι έπρεπε να βγάλει αυτός ασπροπρόσωπο το ντότζο της Λεμεσού. Κέρδισε το κούμιτε και από τότε για πολλά από τα επόμενα χρόνια κέρδιζε το χρυσό μετάλλιο στην βαριά κατηγορία.
Το 1986 στους πανευρωπαϊκούς αγώνες της ESKA στο Σάντερλαντ της Αγγλίας (το υπό τον σενσέι Εοέντα σότοκαν της JKA) κατέβηκε για πρώτη φορά κυπριακή ομάδα, αφού πρώτον με ενέργειες του σενσέι Μαυροβουνιώτη κόπηκε ο δρόμος στο Τ/Κ ψευδοκράτος που προσπάθησε να εκπροσωπήσει την Κύπρο.
Τα μέλη της ομάδας ήταν ο γράφων, ο Κωστής Καρεκλάς, ο Πανίκος Αραβής και ο Πέτρος Μαυροβουνιώτης. Προπονητής ο σενσέι Φοίβος Μαυροβουνιώτης.
Το 1987 πάλι στο Σάντερλαντ, ο Κωστής κέρδισε έναν τούρκο αθλητή. Το θεωρήσαμε εθνική νίκη, ήταν θαρρώ η πρώτη Κυπριακή νίκη σε διεθνείς αγώνες καράτε. Τον πήρα τηλέφωνο να τον συγχαρώ. Δεν μίλαγε ήταν συγκινημένος. Το θυμόταν πολλά χρόνια μετά το 2003 όταν κέρδισα με την ομάδα μου την πρώτη θέση στο ομαδικό κούμιτε του Βαλκανικού πρωταθλήματος καράτε στην Κωνσταντινούπολη με αντίπαλο την εθνική Τουρκίας με πήρε τηλέφωνο …
Το 1998 μου ζήτησε να κατέβω στη Λευκωσία για σεμινάριο στον Σύλλογο όπου δίδασκε για πολλά χρόνια (Νέα Ολυμπιάς). Από τότε μέχρι λίγο καιρό πριν την αποδημία του κατέβαινα 1-2 φορές το χρόνο. Μάθημα και μετά έξοδος για φαγητό και ατέλειωτες κουβέντες κατά την διαδρομή μας από τη Λεμεσό στην Λευκωσία και πάλι πίσω. Ήταν μια περίοδος που ήρθαμε πολύ κοντά. Την περίοδο εκείνη ο ίδιος και το ντότζο του έγιναν μέλη της Ε.Ο. Φούντοκαν.
Ξαφνικά προς το τέλος του 2012 έμαθα ότι αρρώστησε. Έκανα πολλές ανεπιτυχής προσπάθειες να του μιλήσω στο τηλέφωνο.
Τον Μάρτιο του 2013 ήμουν προσκεκλημένος να διδάξω σ’ ένα σεμινάριο που διοργάνωσαν οι μαθητές μου Γιάννης και Ιωάννα Τσίγκου στην Λευκωσία. Το σεμινάριο έκλεινε με αγώνες, το «7ο CYPRUS JUNIOR CUP». Μια ομάδα από το «Ν. Ολυμπιάς» ήταν παρούσα, όπως κάθε χρόνο, χωρίς όμως τον Κωστή. Κάποια στιγμή ο επικεφαλής της ομάδας Γρηγόρης Ιωάννου, μου έδωσε το κινητό του: «Θέλει να σου μιλήσει ο δάσκαλός μου». Τον άκουσα ευδιάθετο μου ευχήθηκε καλή επιτυχία για το πρωτάθλημα. Μιλήσαμε λίγο δεν ήθελα να τον κουράσω.
Στις 29 Απριλίου, την Μεγάλη Δευτέρα τον πήρα τηλέφωνο, του ευχήθηκα καλό Πάσχα και καλή ανάρρωση. Τον άκουσα αισιόδοξο. Μου ζήτησε να συναντηθούμε αν το καλοκαίρι κατέβαινα στην Λεμεσό. Του το υποσχέθηκα. Ήταν η τελευταία φορά που μιλήσαμε. Στις 21 Μαΐου, Κωνσταντίνου και Ελένης του τηλεφώνησα αρκετές φορές να του ευχηθώ για την ονομαστική του γιορτή. Δεν το σήκωσε.
Το απόγευμα της 23ης Μαίου ήμουν στο μετρό και πήγαινα για μάθημα στο ντότζο μου. Μου ήρθε ένα SMS από τον Πόλυ Πολυκάρπου. Λακωνικότατο: «Πέθανε ο σενσέι Καρεκλάς».
Το ορεινό χωριό Κάτω Μύλος της επαρχίας Λεμεσού δέχθηκε ύστερα από επιθυμία του την σωρό του. Αιωνία σου η μνήμη φίλε και συνοδοιπόρε Κωστή Καρεκλά.
Σάββας Π.Μαστραππάς
