Κάνε ότι καλύτερο μπορείς δίνοντας το 100% των δυνατοτήτων σου
Μιχάλη, είσαι ένας παγκόσμιος πρωταθλητής, καταξιωμένος στο χώρο των μαχητικών αθλημάτων –θα ήθελα να μας πεις πώς νοιώθεις για τη θέση σου αυτή.
Πρώτα απ’ όλα θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για αυτή την συνέντευξη.Από εκεί και πέρα, αγωνίζομαι 22 ολόκληρα χρόνια –όταν ξεκίνησα δεν υπήρχε καν κικ-μπόξ στην Ελλάδα όμως σιγά-σιγά με την αγάπη μου και το πάθος μου κατάφερα να κάνω το όνειρό μου πραγματικότητα και να μπορώ να αγωνίζομαι στις μεγαλύτερες διοργανώσεις με τους σημαντικότερους αθλητές στον κόσμο.
Όταν ξεκινούσες σαν νεαρός είχες πρότυπα;
Φυσικά. Θυμάμαι τότε, στα δεκατρία μου, έπεσε στα χέρια μου μια κασέτα του Τάισον και την έβλεπα καθημερινά –ουσιαστικά τη μελετούσα καθώς κάποιες από τις τεχνικές που είδα εκεί τις χρησιμοποίησα σε αγώνες και κέρδισα πολλά νοκ-άουτ από αυτές.
Στην καθημερινότητά σου, τι γραμμή ακολουθείς προκειμένου να έχεις μια υγιεινή ζωή;
Γενικότερα ο τρόπος που ζω ταίριαξε με την προσωπικότητά μου και με το άθλημα διότι γενικότερα δε μου αρέσει να κάνω άστατη ζωή –μου αρέσει να τρώω σωστά, να μην ξενυχτάω κ.λπ. Συνεπώς κάνω δύο προπονήσεις την ημέρα, τρώω αυτά που πρέπει και κοιμάμαι τις ώρες που πρέπει και γενικά δεν κάνω κάποιες ιδιαίτερες «θυσίες». Από την άλλη, ο πρωταθλητισμός σε αυτό το επίπεδο έχει πολλά «πρέπει» και «δεν πρέπει» –πρέπει να ζεις πάντα με ένα ρολόι και με ένα πρόγραμμα όμως ανάλογα με το κίνητρο η θυσία αποδυναμώνεται και προσωπικά έχω ένα πολύ μεγάλο κίνητρο καθώς αγωνίζομαι εκεί που αγωνίζομαι.
Όταν σε μια προπόνηση ή σε έναν αγώνα έχεις φτάσει στα όριά σου, ποιο είναι το κίνητρο για να σηκωθείς και να συνεχίσεις;
Η αλήθεια είναι ότι το άθλημα απαιτεί πολύ συχνά να κάνεις υπερβάσεις∙ στη δική μου περίπτωση, οι λόγοι που με οδηγούν να κάνω υπερβάσεις είναι περισσότεροι ηθικοί: θέλω να κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ ώστε το βράδυ που θα πέσω μόνος μου για ύπνο με τον εαυτό μου να ξέρω ότι έδωσα για μια ακόμα φορά το 100%.
Πριν τους αγώνες σου προσεύχεσαι; Γενικά, πιστεύεις στο θεό;
Σαφέστατα! Πριν τους αγώνες προσεύχομαι, χάνομαι για μερικά δευτερόλεπτα, αντλώ όσο περισσότερη καλή ενέργεια μπορώ και στη συνέχεια ρίχνομαι στη μάχη μέχρι τέλους.
Υπήρξε κάποια στιγμή τη ζωή σου που σκέφτηκες να σταματήσεις τους αγώνες;
Σαφώς έχουν υπάρξει κάποιες κακές στιγμές –ο κόσμος συχνά βλέπει το ρινγκ, τα φώτα και την επιτυχία όμως συχνά η καθημερινότητα είναι σκληρή, ιδιαίτερα μετά από τραυματισμούς ή απογοητεύσεις (ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μια χώρα που δεν υποστηρίζει τόσο πολύ τον αθλητισμό). Παρόλα αυτά, την άλλη μέρα πάντα ξυπνάω με ακόμα μεγαλύτερη διάθεση και πείσμα∙ όταν όλα τα πράγματα είναι εναντίον, κάποιοι το βάζουν στα πόδια και κάποιοι άλλοι το χρησιμοποιούν αυτό σαν κινητήρια δύναμη και σαν ενέργεια για να πετύχουν.
Πόσο σημαντικό είναι, πιστεύεις, για ένα μαχητή να είναι ταπεινός προς τους συναθλητές του ή προς την τέχνη του;
Νομίζω πως η ταπεινοφροσύνη είναι μια δικλείδα ασφαλείας γιατί η ενέργεια που χρειάζεσαι όταν ασχολείσαι με την ουσία είναι πολύ μεγάλη. Αν λοιπόν σπαταλάει κανείς την ενέργειά του στα επουσιώδη πράγματα, όταν θα φτάσει σε κάποιο υψηλό επίπεδο θα είναι αποδυναμωμένος και δε θα μπορεί να ανταποκριθεί.
Μιλώντας για ενέργεια, μέχρι πότε φαντάζεσαι ότι θα μπορείς να συμμετέχεις σε τέτοιου είδους διοργανώσεις;
Μέχρι τώρα έχω 173 αγώνες και πολύ λίγους τραυματισμούς –η αλήθεια είναι ότι δε θα ήθελα να βάλω ένα συγκεκριμένο όριο καθώς έχω δει νεαρούς αθλητές να εγκαταλείπουν και μεγαλύτερους σε ηλικία να συνεχίζουν πολύ και καλά. Αυτό που θέλω είναι να ξυπνήσω κάποια μέρα και να πω «Είμαι χορτάτος, φτάνει».
Χρόνο στον εαυτό σου αφιερώνεις; Για να διαβάσεις ας πούμε ένα καλό βιβλίο;
Πάντα προσπαθώ στον ελεύθερό μου χρόνο να κάνω κάτι τέτοιο: να δω μια καλή ταινία ή να διαβάσω ένα καλό βιβλίο. Βεβαίως όταν είμαι σε προετοιμασία για έναν αγώνα ο χρόνος είναι περιορισμένος και ακόμα κι αυτός πρέπει να δαπανηθεί στο να μην κουραστώ –σωματικά ή πνευματικά- ώστε να μπορώ να αποδώσω τα μέγιστα στον αγώνα.
Τι συμβουλή θα έδινες στα παιδιά που θέλουν να ασχοληθούν και επαγγελματικά με τα μαχητικά αθλήματα;
Πιστεύω ότι όταν κανείς αγαπάει αυτό που κάνει και βάζει σ’ αυτό όλη του την αγάπη, το ρομαντισμό και το μεράκι, αργά η γρήγορα θα πετύχει. Βεβαίως ζούμε σε μια χώρα που, όπως είπα και πριν δεν υποστηρίζει πολύ τον αθλητισμό όμως νομίζω ότι το ταξίδι του αθλητισμού –και κατ’ επέκταση του πρωταθλητισμού- είναι μαγευτικό: σε ωριμάζει, σε διδάσκει πολλά πράγματα για τον εαυτό σου και σίγουρα αξίζει τις πάρα πολλές θυσίες που απαιτεί. Αν τις κάνει κανείς, αυτά που πρέπει να έρθουν, θα έρθουν.
Ότι δίνεις παίρνεις;
Ναι, πιστεύω ότι όταν κάνεις πολύ καλά τη δουλειά σου, είσαι σωστός με τους γύρω σου και εκπέμπεις καλή ενέργεια, αργά ή γρήγορα το σύμπαν σου χαμογελάει και σου προσφέρει αυτό που αξίζεις πραγματικά. Βεβαίως, όντας ρεαλιστής, πιστεύω και στο «συν Αθηνά και χείρα κίνει».
Ποια είναι γνώμη σου για το ΜΜΑ, για τις Μεικτές Πολεμικές Τέχνες; Θα συμμετείχες ποτέ;
Μου έχουν γίνει πολύ ενδιαφέρουσες προτάσεις σχετικά –ειδικά στην Αμερική και στην Ιαπωνία- και τα νούμερα που έγραφαν τα συμβόλαια ήταν πραγματικά απίστευτα. Ωστόσο δεν κινούμαι με γνώμονα τα χρήματα –αν το έκανα, θα έκανα κάποιο άλλο άθλημα ή δε θα ήμουν τόσο καλός άνθρωπος! Κινούμαι με βάση αυτό που αγαπάω και προσπαθώ να εξειδικεύομαι σ’ αυτό και να γίνομαι καλύτερος. Όταν σκέφτηκα «μπορώ να γίνω καλύτερος στο ΜΜΑ;» στην ουσία συνειδητοποίησα ότι αργούσα να απαντήσω και άρα, αν το έκανα, θα το έκανα μόνο για τα χρήματα, οπότε αρνήθηκα –δε θέλω να είμαι μέτριος ειδικά σε κάτι τέτοιο. Από εκεί και ύστερα, είμαι υπέρ των αθλημάτων αυτών και μου αρέσει που υπάρχει ενθουσιασμός και ενδιαφέρον για τις πολεμικές τέχνες γιατί αυτό προσφέρει πολλά πράγματα στον κόσμο –πέρα από την αυτοάμυνα και την άθληση, προσφέρει θέαμα και γενικότερα υπάρχει μια ενεργοποίηση και μια ψυχική ανάταση που τη χρειαζόμαστε.
Τόσο στο ρινγκ όσο και στη ζωή συμβαίνουν αποτυχίες. Εσύ πώς τις αντιμετωπίζεις;
Νομίζω ότι η αποτυχία είναι μια εμπειρία που αν τη διαχειριστείς σωστά μπορείς να βγεις πολύ καλύτερος. Προσωπικά, σε 173 αγώνες έχω 21 ήττες και πιστεύω ότι κάθε ήττα μου έδωσε 10 νίκες γιατί μετά από κάθε ήττα αποστασιοποιούμαι, θεραπεύω τους ψυχοσωματικούς μου τραυματισμούς και προσπαθώ να δω ακριβώς τους λόγους που οδήγησαν στα λάθη∙ όταν το πετύχω και εξασφαλίσω ότι τα λάθη δε θα επαναληφθούν ποτέ, ξαναπέφτω στον αγώνα για να γίνω καλύτερος. Μ’ άλλα λόγια, «το σύνδρομο της Λερναίας Ύδρας» (γέλια).
Μια κάπως αστεία ερώτηση: Δε σε ενοχλεί που κάποιες φορές μετά από μια σκληρή προετοιμασία για πολύ καιρό μπαίνεις στο ρινγκ και βγάζεις τον αντίπαλο νοκ-άουτ αμέσως;
(Γέλια) Από τα 173 ματς έχω 86 νοκ-άουτ –και η αλήθεια είναι ότι όταν ήμουν μικρότερος και με διαφορετική οπτική γωνία όντως με ενοχλούσε γιατί ήθελα να παίξω! Ήθελα να δοκιμάσω τεχνικές, να κάνω πολλά πράγματα και όταν το ματς τελείωνε πολύ νωρίς έμενα με την απογοήτευση! Από τότε που έγινα επαγγελματίας το αισθάνομαι διαφορετικά: καθώς τα δευτερόλεπτα μετράνε πολύ διαφορετικά από τη στιγμή που χτυπάει το καμπανάκι και προτιμώ –όπως όλοι νομίζω- να τελειώσει ο αγώνας το συντομότερο καθώς όσο περνάει ο χρόνος, μπορεί να συμβεί οτιδήποτε.
Το επίπεδο των αθλητών εδώ στη σχολή του Νάσου Πρεντουλή «Μαύροι Ταύροι» πώς το είδες;
Κατ’ αρχάς βλέπω ότι ο Νάσος έχει κάνει πολλά ταξίδια στην Αθήνα, έχει πάρει πολλή τεχνογνωσία και την έχει μεταφέρει στους αθλητές του. Βλέπω ένα πολύ καλό επίπεδο, ένα πάθος και μια αγάπη γι αυτό που κάνει και αυτός και τα παιδιά –αυτός ο συνδυασμός θα φέρει σίγουρα, πολύ σύντομα, πολύ καλούς αθλητές και στο ρινγκ.
Μιχάλη σε ευχαριστώ πολύ, καλή συνέχεια σε ότι και αν κάνεις.
Ευχαριστώ κι εγώ!
