Στη δεκαετία του 1980, την εποχή της τρέλας με το νινζούτσου και τους νίντζα, τα μάθαμε σαν “αστεράκια” λόγω του σχήματός τους με τις πολλαπλές αιχμές. Όμως τα σούρικεν (手裏剣), κυριολεκτικά “οι λάμες της μέσα πλευράς του χεριού” ήταν συνήθως ευθεία, σαν μεγάλα καρφιά και με διατομή κάποτε κυλινδρική αλλά συχνότερα τετράγωνη –η σωστότερη ονομασία γι αυτά είναι “μπο-σούρικεν” (棒手裏剣) δηλαδή “σούρικεν-ραβδί” όμως οι ιαπωνικές παραδόσεις που συνεχίζουν να τα μελετούν, όπως η Νεγκίσι-ρίου, τα λένε απλώς “σούρικεν”.
Όπως φαίνεται στα σχετικά κείμενα και στις επιδείξεις των παραδόσεων αυτών, η χρήση τους ήταν περισσότερο σαν τακτική αντιπερισπασμού ώστε ο χρήστης τους να προλάβει να τραβήξει το ξίφος του και λιγότερο σαν κύριο όπλο, ιδιαίτερα την περίοδο που οι άνθρωποι πολεμούσαν φορώντας πανοπλίες. Παρόλα αυτά, η θέση τους στην μαχητική κουλτούρα των σαμουράι –ή στη δική μας αντίληψη γι αυτή- παραμένει αδιαμφισβήτητη.
